Τι να κάνει μονάχη της μία Ελληνίδα στο Άμπου Ντάμπι; Στείλτε πλήρες team!

Αν στείλαμε την κα. Λούκα Κατσέλη να θέλξει με τη στυλάτη γοητεία της και την πειθώ του λόγου της τους σεϊχηδες του Αμπού Ντάμπι, παραλείψαμε να συμπληρώσουμε την παρουσία της και με τις υπόλοιπες απαραίτητες μονάδες που θα σχημάτιζαν ένα πλήρες team, αντίστοιχο εκείνο της ταινίας «Μία Ελληνίδα στο Χαρέμι».
Ως γόη και καλλιτέχνη Βαγγέλη Σειληνό θα επιλέγαμε τον κο. Παύλο Γερουλάνο, ως εφευρετικό που ξέρει και να τα λέει χαριτωμένα Χρόνη Εξαρχάκο, τον κο. Μιχάλη Χρυσοχοϊδη. Ως ξανθιά Μαρία Ιωαννίδου, δε θα μπορούσαμε να σκεφτούμε άλλη από την κα. Θεοδώρα Τζάκρη.
Την επόμενη φορά πλήρης η αποστολή παιδιά! Έτσι;

non presciption viagra replacements
discount price on viagra
viagra tablets
cialis tadalafil reviews
best price viagra official store
viagra with women
lowest prices for cialis
buy viagra the best quality pills
viagra pharmacology
generic generic cialis pills 25 mg
buy cheap viagra online july
generic cialis pills doses
cheap generic cialis pills
otc viagra for valentines day
what is viagra for women called
10 min viagra
viagra coupon code
viagra 50mg sverige
cialis que es
viagra levitra dissolve
cialis heart problems
best cheap viagra viagra
15 cialis 20 mg
cialis co drug eli impotence lilly
buying generic cialis
buy cialis cialis narod ru domain
buy cheap viagra viagra viagra
cialis patch
viagra 100 mg pulmonary hypertension
viagra for sale uk
keywords viagra mp3
order viagra here

Από που κι ως που έκαναν ταυτόχρονη εμφάνιση Λαζαρίδης και Μαρκόπουλος;

Χθες βράδυ στην «Ανατροπή» του κου। Γιάννη Πρετεντέρη στο Mega Channel, η εμφάνιση του κου। Χρύσανθου Λαζαρίδη, γνωστού ρήτορα και μέγα διδασκάλου του γένους των πατριωτών κι εδώ και μία δεκαπενταετία προσωπικού συμβούλου και επιστημονικού συνεργάτη του κου। Αντώνη Σαμαρά, χρησίμευσε απλά ως back-up για τυχόν αδυναμία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Μαρκόπουλου να αντιμετωπίσει υπεράριθμους αντιπάλους σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, ή υπέκρυπτε τη διάθεση του υπερήφανου μυστακοφόρου να εκτεθεί για τα καλά στο φως της δημοσιότητας, διεκδικώντας στο εγγύς μέλλον την πολιτική καριέρα την οποία πάντοτε φανταζόταν πως εδικαιούτο;

Κρατικός καπιταλισμός: Η διαιώνιση της κατεστημένης ολιγαρχίας

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

(αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του τ. υπουργού)

Έχει στερέψει προφανέστατα η χώρα από φρέσκιες ιδέες. Την λύση θα δώσει ο λεγόμενος "κρατικός καπιταλισμός", ισχυρίζονται τώρα σοβαροί εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου. Κρατικές επενδύσεις δηλαδή και στενός ελεγχος της Οικονομίας από το Δημόσιο. Ο,τι συνέβαινε μέχρι σήμερα δηλαδή. Η διαφορά θα είναι πως θα έχουμε ...καλύτερους πολιτικούς!

Πως ακριβώς θα γίνει αυτό; Άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο κρατικός καπιταλισμός καταλύει στην πράξη την Οικονομία της Αγοράς και βέβαια τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Που βέβαια ποτέ δεν θα επέτρεπε συγχωνεύσεις που διαμορφώνουν μονοπώλια στην αγορά. Και στηρίζει τις κατεστημένες επιχειρήσεις που επιζητούν κρατική προστασία. Το μοντέλο ανάπτυξης της μεταπολεμικής Ελλάδας, δηλαδή. Που είδαμε τελικά που μας οδήγησε. Ενα σύστημα που διαιωνίζει τις υπάρχουσες κυρίαρχες σχέσεις στην οικονομία και δεν κινδυνεύει η κατεστημένη επιχειρηματική τάξη. Μία από τα χρεωκοπημένα ίδια, δηλαδή.

Περισσότερο απ' όλα, το έλλειμμα εμπιστοσύνης είναι που πληρώνουμε τώρα

Του Ι. Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Τα Νέα» 22/2/2010 και τη στήλη «Εμπιστευτικά»)

ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ οικονομικό σχόλιο της «Le Μonde» του Σαββατοκύριακου είχε τίτλο «Έλεος για την Ελλάδα». Εξηγούσε ότι η μεταχείριση που επιφυλάσσεται στη χώρα μας μπορεί να είναι δικαιολογημένη αλλά αρχίζει και ξεπερνάει πλέον τα όρια του θεμιτού. Κι ότι «η ελαφρότητα της Ελλάδας» δεν κοστίζει τελικά περισσότερο στην ευρωζώνη από «τον εγωισμό της Γερμανίας».

Το κράτος να επενδύει και η Διαπλοκή να κονομάει, το δόγμα Βγενόπουλου;

Η συνολική στάση του κου. Ανδρέα Βγενόπουλου στην χθεσινοβραδινή εκπομπή του κου. Νίκου Χατζηνικολάου αποτέλεσε επιτομή της νοοτροπίας του μεγάλου Έλληνα επιχειρηματία.

Θα περίμενε κανείς από τον κο. Βγενόπουλο να υποστήριζε ότι η Ελλάδα θα όφειλε να είναι κατεξοχήν το κράτος της ελεύθερης επιχειρηματικότητας, λόγω του ειδικού μας ταλέντου στην αναζήτηση ευκαιριών στην ιδιωτική αγορά το οποίο διαπρέπει διεθνώς, αλλά και λόγω των ανεκμετάλλευτων πλουτοπαραγωγικών μας δυνατοτήτων.

Κι όμως, ο εν λόγω μπίζνεσμαν απεφάνθη υπέρ της ισχύος των κρατικών επενδύσεων και υπέρ ενός μοντέλου Κρατικού Καπιταλισμού.

Προφανώς, ο κος. Βγενόπουλος βρήκε την ευκαιρία να εκφραστεί εκ μέρους των κκ. Σωκράτη Κόκκαλη, Γιώργου Μπόμπολα και όλου του κατεστημένου του εν Ελλάδι μεγάλου κεφαλαίου που συχνά περιγράφεται υπό τον τίτλο της Διαπλοκής, το οποίο προκειμένου να εισέλθει στη βάσανο ενός κουραστικού και εξοντωτικού ιδιωτικού ανταγωνισμού, προτιμά ξεκούραστα και ανώδυνα να λυμαίνεται τη μεγάλη πίττα των δημοσίων έργων και εργολαβιών.

Το πιάσαμε το μήνυμα κε. Βγενόπουλε: Το Δημόσιο να επενδύει κι εσείς κι οι όμοιοί σας να κονομάτε.

Φρούδες οι ελπίδες του να καθιερωθεί μία μέρα ως ο εθνικός μας ηγέτης

Δική μας εκτίμηση είναι ότι και να θέλει ο κος. Ανδρέας Βγενόπουλος να γίνει ο Έλληνας Μπερλουσκόνι κάποια στιγμή, έχει πάνω του στοιχεία, που είναι αρνητικά κι αδιόρθωτα:
Έχει αντιπαθητική όψη και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Θα πάει άραγε να κάνει πλαστική;
Έχει εκνευριστική χροιά. Θα βάλει άραγε τεχνικό μετατροπέα στις χορδές για την αλλάξει;
Έχει μανία με μία κακή καθαρεύουσα. Θα προσλάβει άραγε το Σαράντο Καργάκο να του την διορθώσει;
Τέλος, είναι Βαζέλας. Αυτό ΔΕΝ διορθώνεται, διότι έτσι χρίζεται κανείς εσαεί loser.

Προοίμιο ανοίγματος στην πολιτική το χθεσινοβραδινό κήρυγμα Βγενόπουλου;

(Αναδημοσίευση από το blog του Ατίθασου)

Αντίθετος με τις ιδιωτικοποιήσεις(!) δήλωσε στο ALTER ο Βγενόπουλος.

Άντε ας επιστρέψει, λοιπόν, την Ολυμπιακή και τα 300 εκ που έβγαλε από τον ΟΤΕ!!!

Δήλωσε υπέρ του "Κρατικού Καπιταλισμού"(!!!)

Άλλο πάλι και τούτο! Μάλλον το μοντέλο της Κίνας θα είχε στο νου του!

Λαϊκισμός και Άγιος ο Θεός. Αφού έχουμε κρατιστή λαό, του λέμε αυτά που θέλει να ακούσει. Κοινώς, του "χαϊδεύουμε τα αυτιά"!

Το ερώτημα είναι: ΓΙΑΤΙ;

Το προπέρσυνο κρυφό γκάλοπ είχε δείξει πως δεν υπάρχει χώρος για κόμμα επιχειρηματιών. Μήπως αλλάζουν τα πράγματα;

Με παγίδα για τους καταγγέλλοντες μοιάζουν τα μέτρα ενάντια στη διαφθορά

Σε όλα τα μέτρα αντιμετώπισης της διαφθοράς που εξήγγειλε ο κος. Χάρης Καστανίδης, ο πολίτης που θα καταγγέλλει παράνομες δοσοληψίες υπηρεσιακών ανωτέρων του, ή υψηλά ιστάμενων δημοσίων λειτουργών, θα απολαμβάνει της εύνοιας του Κράτους, ή ακόμη και της επιείκειας της Δικαιοσύνης στο ενδεχόμενο που θα βρίσκεται και ο ίδιος αναμεμιγμένος. Η αναγκαία διευκρίνιση στην οποία προέβη αναφορικά με όλα τα μέτρα ο υπουργός Δικαιοσύνης ήταν όλα αυτά θα έχουν ισχύ, εάν και εφόσον αποδεικνύονται τα κρούσματα διαφθοράς. Μα, εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα για οποιονδήποτε πολίτη επιθυμεί να ξεσκεπάσει λαμογιές και λοβιτούρες. Απλά, δεν έχει καμία εμπιστοσύνη τόσο στο Κράτος, όσο και στη Δικαιοσύνη ότι ακόμη κι αν προσκομίσει στοιχεία θα επιβεβαιωθούν οι καταγγελίες του και θα τύχει της προστασίας που ούτως ή άλλως θα εδικαιούτο μέσα σε ένα έννομο πολιτειακό – κρατικό περιβάλλον. Αντιθέτως, πιστεύει ενδόμυχα ότι θα εξοντωθεί κατά τρόπο παραδειγματικό, προκειμένου να μη μπουν σε σκέψεις συμπολίτες του να γίνουν μιμητές του. Ας κάνει ριζικές τομές σε Δημόσιο και Δικαιοσύνη αυτή η κυβέρνηση (και η κάθε κυβέρνηση) με την εφαρμογή επιχειρήσεων «καθαρά χέρια» και ας αφήσει την πριμοδότηση της κατάδοσης. Αν η Πολιτεία και το Κράτος παύσουν να λειτουργούν ως εκμαγεία παρανομιών και διαφθοράς, ο πολίτης ξέρει πολύ καλά ποια είναι η δική του η δουλειά.

Είμαστε ακόμη στην αρχή του κύκλου της οργής της μεσαίας και ανώτερης τάξης

Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή», 21/2/2010)

Κάθε χώρα που θέλει να πάει μπροστά χρειάζεται μια δυναμική μεσαία αστική τάξη. Μιλάμε για τους πολίτες που κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους, έχουν την αγωνία της απόλυσης ή της αποτυχίας συνέχεια στο μυαλό τους και δεν ζουν ούτε αποκλειστικά από το κράτος ούτε όμως και από «λαμογιές». Είναι άνθρωποι οι οποίοι πληρώνουν τους φόρους τους και προσπαθούν να είναι εντάξει με τον νόμο. Οχι ότι δεν έχουν λαδώσει κάποιον υπάλληλο εφορίας ή πολεοδομίας, αλλά το έκαναν γιατί η ζωή τούς έμαθε πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να λειτουργείς στην Ελλάδα, εκτός αν θέλεις να μπλέξεις άσχημα ή να χρειάζεσαι ενίοτε ψυχοφάρμακα. Αλλοι εξ αυτών είναι εργοδότες και έχουν έγνοια για όσους υπαλλήλους απασχολούν, άλλοι πάλι ελεύθεροι επαγγελματίες, στελέχη ή υπάλληλοι επιχειρήσεων. Τι τους συνδέει όλους; Απλά, το γεγονός ότι ζουν χωρίς εγγυήσεις για το αύριο από κανέναν.

Αυτοί οι άνθρωποι, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας, αρχίζουν τώρα να νιώθουν απόγνωση και σε λίγο οργή. Μεταξύ των έκτακτων εισφορών, της φορολογίας της ακίνητης περιουσίας, των αυξημένων αντικειμενικών κ. λπ., νιώθουν όλο και περισσότερο την πίεση για τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου. Είναι η πρώτη φορά που τους ακούς να σκέπτονται αν τα παιδιά τους μπορούν να πηγαίνουν σε ιδιωτικό σχολείο ή να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Και είναι η πρώτη φορά που νιώθουν ότι σε λίγο δεν «θα βγαίνουν» αν ξενοικιαστεί κάποιο μαγαζί που έχουν ή αν κάποιος στην οικογένεια βρεθεί χωρίς δουλειά.

Η μεσαία αυτή τάξη καταλαβαίνει ότι η χώρα βρίσκεται σε χρεοκοπία και ενδεχομένως να είναι έτοιμη να κάνει θυσίες. Την πνίγει όμως ένα απίστευτο συναίσθημα τσαντίλας και οργής.

Πώς πρέπει να νιώσει, για παράδειγμα, ο μικροεπιχειρηματίας που πάει στο γραφείο του ΙΚΑ και έχει απέναντί του μια πληθώρα υπαλλήλων που δεν κάνουν τίποτα αλλά είναι εξαιρετικά επαγγελματίες στο να του δυσκολέψουν τη ζωή; Δεν είναι λογικό να βγαίνει από τα ρούχα του όταν συναντά τον μεσήλικα «συνταξιούχο» του ΟΣΕ που επιδίδεται σε διάφορα χόμπι ή τον «απολυμένο» πιλότο της Ολυμπιακής που γυρνάει στα νησιά όλο το καλοκαίρι;

Ο θυμός του θα ήταν ακόμη μεγαλύτερος αν καταλάβαινε όλο το μέγεθος της κλεψιάς και της σπατάλης στους εξοπλισμούς και την υγεία. Τα 27 δισ. ευρώ που ξόδεψαν τα νοσοκομεία το 2007, για παράδειγμα, τα πληρώνει τώρα ο Ελληνας αστός. Είναι προφανώς τα δισ. που έγιναν Καγιέν και νεοπλουτίστικη μόστρα τα τελευταία χρόνια. Το ίδιο και οι μίζες από εξοπλιστικά συστήματα που κόστισαν στη χώρα πολύ πιο ακριβά από ό,τι σε άλλες χώρες ή ακόμη χειρότερα παραγγέλθηκαν «γυμνά» για να εξασφαλισθούν και άλλες μίζες στο μέλλον.

Ολα αυτά καλείται σήμερα να πληρώσει ο Ελληνας φορολογούμενος που δεν κλέβει και δεν φοροδιαφεύγει. Σήμερα όμως πληρώνει διπλά τις αμαρτίες και τα εγκλήματα δεκάδων πολιτικών που ο ίδιος εμπιστεύθηκε. Γιατί, πέρα από τους φόρους, έχει απέναντί του τις τράπεζες που έχουν κλείσει τις στρόφιγγες πληρώνοντας και εκείνες το τίμημα της αναξιοπιστίας της Ελλάδος διεθνώς.

Είμαστε ακόμη στην αρχή του κύκλου της οργής, γιατί η νέα πραγματικότητα καταγράφεται εγκεφαλικά, αλλά δεν έχει ακόμη πονέσει πραγματικά. Οταν όμως θα τη νιώσει η υγιής μεσαία και ανώτερη τάξη αυτής της χώρας, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες. Γιατί, ως γνωστόν, η ιστορία έχει αποδείξει πως είναι αυτή η τάξη που όταν φτάνει στα όριά της γίνεται καταλύτης σοβαρότατων πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων σε μια χώρα.

Ιδιωτικό μονοπώλιο στις εγχώριες αερομεταφορές φέρνει η συγχώνευση

Ο γάμος μεταξύ Olympic Air και Aegean, υπό το επιχείρημα της αναγκαστικής συνένωσης επιχειρηματικών δυνάμεων σε μία εποχή οικονομικής κρίσης, δεν αποτελεί τίποτε παραπέρα από μία ανοικτή, έως προκλητική, κίνηση των εκπροσώπων του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου για τη διαμόρφωση ενός μονοπωλιακού καθεστώτος στις εγχώριες αερομεταφορές, το οποίο θα μπορεί να αναλαμβάνει και να εφαρμόζει ακόμη κι επαχθείς για τους Έλληνες καταναλωτές αποφάσεις αναφορικά με τις χρεώσεις και τις υπηρεσίες που θα προσφέρουν. Είναι θεσμική, πολιτική και πάνω απ’ όλα ηθική υποχρέωση τόσο της εθνικής, όσο και της ευρωπαϊκής επιτροπής Ανταγωνισμού να παρέμβουν και να θέσουν υγιείς όρους και προϋποθέσεις για οποιοδήποτε τέτοιο εγχείρημα επιχειρηματικής συνένωσης που υποκρύπτει μονοπωλιακές σκοπιμότητες, προστατεύοντας τα συμφέροντα του καταναλωτή.

Το άσυλο ήρθη και οι … «αντεξουσιαστές» δεν προέβησαν σε έκτροπα!!!

Το γεγονός ότι οι παρουσιαζόμενες ως ακροαριστερές αντεξουσιαστικές δυνάμεις των Εξαρχείων, μαζί με τις παραφυάδες τους εντός των πανεπιστημίων δεν προέβησαν σε δυναμικής μορφής αντιδράσεις εναντίον του κράτους και της κυβέρνησης έστω γι’ αυτή τη μεμονωμένη περίπτωση παραβίασης του καθεστώτος αποφυγής κάθε είδους επέμβασης της Ελληνικής Αστυνομίας σε αυτό που αποκαλείται «πανεπιστημιακό άσυλο», αποτελεί πρόσθετο στοιχείο ότι οι άνθρωποι αυτοί δρουν σε συνέργεια (κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει ακόμη και σε συνεργασία) με το ΠαΣοΚ. Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είχαμε εικόνες μαζικής καταστροφής στο κέντρο της Αθήνας, εάν το «ντου» της ΕΛΑΣ στην Πολυτεχνειούπολη την περασμένη Κυριακή, γινόταν επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας. Η ανίερη σχέση μεταξύ των δήθεν επαναστατών και του ΠαΣοΚ, φαίνεται άλλωστε και από την προνομιακή προστασία που απολαμβάνουν οι ακροαριστερές φράξιες και τα μέλη τους σε όλες τους τις κινητοποιήσεις, συνολικά από την κυβέρνηση και ειδικότερα από τους κους. Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και Σπύρο Βούγια. Καιρός είναι να βγούμε όλοι και να καταγγείλουμε ανοικτά εκείνο που έχει καταστεί πλέον εξόφθαλμο.

Δυσαναλογία ανάμεσα στο μέγεθος της κινητοποίησης και την προσέλευση

Το λογικό θα ήταν να στεκόταν κανείς να σχολιάσει πρωταρχικά το περιεχόμενο της πολιτικής ομιλίας του κου. Αντώνη Σαμαρά σήμερα στην έναρξη της διαδικασίας των προσυνεδρίων. Εάν φυσικά δεν ανήγαγε η ίδια η Ρηγίλλης σε μοναδικό ζήτημα υψίστης προτεραιότητας, το μέγεθος της προσέλευσης των οπαδών.
Ο πιο σωστός υπολογισμός αναφορικά με το πλήθος που συγκεντρώθηκε στη σάλα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, είναι ένας αριθμός κοντά στις επτά χιλιάδες. Αντικειμενικά, θα μιλούσε κανείς για θρίαμβο. Ρεαλιστικά, πρόκειται για μία ψαλιδισμένη από παντού επιτυχία.

Άλλοτε, ένα τέτοιο πλήθος προσερχόταν αυθορμήτως και οικειοθελώς, χωρίς καμία σημαντική κομματική κινητοποίηση. Αυτή τη φορά, ο κομματικός μηχανισμός έδωσε τα ρέστα του. Τα τηλεφωνήματα από το call center ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Πολλοί αποδέκτες έλαβαν δύο και τρία τηλεφωνήματα. Οι τηλεφωνήτριες έδιναν την εντύπωση πως η πρόσκληση ήταν προσωπική και όχι μαζική, ή … «κονσέρβα» για να υποχρεώσουν κόσμο να φιλοτιμηθεί να ανταποκριθεί. Τα sms έδιναν κι έπαιρναν, φεύγοντας κατά χιλιάδες. Το ίδιο και οι επιστολές του κου. Σαμαρά, με την σκαναρισμένη υπογραφή. Τα διαφημιστικά μηνύματα σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα θύμιζαν μάλλον εκλογές σε ότι αφορά την πυκνότητα της επανάληψής τους. Κοντολογίς, με όλα τα προηγούμενα μαζί και ταυτόχρονα, στο ΣΕΦ θα έπρεπε να είχαν μαζευτεί πολύ παραπάνω από δέκα χιλιάδες Νεοδημοκράτες, που ήταν και ο επιθυμητός αριθμός προσέλευσης για τον κο. Σαμαρά και τους συνεργάτες του, σύμφωνα με πληροφορίες. Εις μάτην όμως…

Όλα αυτά, θα πρέπει να βάλουν σε πολύ μεγάλο προβληματισμό τους ανθρώπους που ορίζουν σήμερα τις τύχες του κόμματος. Και κυρίως, το γεγονός ότι ο παλμός και ο ενθουσιασμός μέσα στην «πανηγυρική» όπως διαφημιζόταν προσυνεδριακή συγκέντρωση από περιορισμένοι έως ανύπαρκτοι.

Πολλά πράγματα δεν πηγαίνουν καλά στη ΝΔ, αλλά το θλιβερό είναι ότι η προεδρική ομάδα προσανατολίζεται στα ακόμη χειρότερα.

Η χώρα μας πράγματι κινδυνεύει, καθώς ο εχθρός είναι ήδη μέσα!

Αναδημοσίευση από το blog του Ατίθασου

Προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα από τις συνεχείς αναφορές του πρωθυπουργού περί απώλειας της κυριαρχίας μας. Και αν είχαν γίνει μια φορά θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε σε λεκτικό λάθος (σαρδάμ) στα οποία ούτως ή άλλως είναι επιρρεπής ο πρωθυπουργός. Όμως αυτή η ιστορία τείνει να εξελιχθεί σε ρουτίνα. Σχεδόν σε κάθε επίσημη δήλωσή του γίνεται σχετική αναφορά.

Τι να μαγειρεύεται άραγε στα Λονδίνα και στις ΗΠΑ;

Από τη μια η πρεμούρα (μα τι άγχος και βιασύνη είναι αυτή!) της αλλοίωσης της εθνικής σύστασης του πληθυσμού της χώρας με το νομοσχέδιο για την μετανάστευση.

Από την άλλη οι συνεχείς αναφορές του πρωθυπουργού σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας...σα να μας προετοιμάζει μην και μας έρθει ξαφνικό...

Εν τω μεταξύ τα ΜΜΕ "αυνανίζονται" καταπίνοντας τα πάντα και αποχαυνώνοντας τους πολίτες (δεν περιμένουμε κάτι περισσότερο από δαύτους) ενώ η ΝΔ βρίσκεται σε νιρβάνα με μια ηγεσία μετρίων επαγγελματιών της πολιτικής που το μόνο κριτήριο των επιλογών τους είναι η προσωπική τους πολιτική επιβίωση.

Ιδανικό πράγματι σκηνικό για εθνική συμφορά...και για αναζήτηση εθνικών κηδεμόνων στις αυλές της Εσπερίας...

Η οικονομική κρίση πιθανότατα αποτελεί το προπέτασμα καπνού για την εκποίηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων...Οι κερκόπορτες είναι ανοιχτές από την στιγμή που οι εφιάλτες μασκαρεμένοι σε εθνικοί σωτήρες μας κυβερνούν και επισήμως με την ψήφο μας.

Η χώρα μας πράγματι κινδυνεύει...ο εχθρός είναι ήδη μέσα!

Κρίμα που η ΝΔ επιλέγει μια λαϊκίστικη φιέστα αντί για σοβαρό διάλογο

Αναδημοσίευση από το blog του Ατίθασου

Από την ειδησεογραφία: "Στο δρόμο για το συνέδριο της ΝΔ που θα γίνει στις 25, 26 και 27 Ιουνίου στην Αθήνα, ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου της ΝΔ Δημήτρης Αβραμόπουλος απηύθυνε πρόσκληση στην οργανωμένη βάση και στους φίλους του κόμματος να συμμετέχουν μαζικά σε αυτή την πρώτη εκδήλωση αλλά και να πάρουν μέρος με ουσιαστικές παρεμβάσεις ..."

Μαζικές φιέστες και ουσιαστικός διάλογος δεν πάνε μαζί κε Αβραμόπουλε...

Κρίμα που η ΝΔ επιλέγει μια λαϊκίστικη φιέστα αντι μιας σοβαρής και αξιοπρεπούς διαδικασίας διαλόγου και πολιτικού προσδιορισμού. Βεβαίως δεν μας εκπλήσσει η όλη εξέλιξη ...Αντικατοπτρίζει πλήρως την ποιότητα και την αισθητική των "Ανοιξιάτικων" κατοίκων της Ρηγίλλης.

Οι δε "λοιποί" σκύβουν απλά συγκαταβατικά το κεφάλι, υποκλινόμενοι στο "κράτος των μετρίων" μην και διακινδυνεύσουν το εύθραυστο πολιτικό τους μέλλον...Επαγγελματίες ιδεών, ανάξιοι εραστές της πολιτικής, πραματευτάδες των αρχών τους αντί πινακίου φακής...

Μήπως το ΠΑΣΟΚ … μεγαλουργεί και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;

Αναδημοσίευση από το blog Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ. για Ανάπτυξη

Έχω χάσει λογαριασμό πόσο καιρό κυβερνάει ο ΓΑΠ, αλλά θα σας κάνω εγώ τον απολογισμό της μέχρι τώρα διακυβέρνησής του, και ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη, γιατί θα είμαι κυνικότερος απ΄ ότι συνήθως.

Μια χαρά τα έχει καταφέρει ο ΓΑΠ. Αν το δείτε από την σκοπιά του ιδίου, ή μάλλον του περιβάλλοντός του. Γιατί μπορεί εσείς ή εγώ να κοπτώμεθα για την εθνική ακεραιότητα, ή την ελληνική ιστορία, ή την οικονομική αποτελεσματικότητα, ή την ελευθερία της αγοράς, αλλά αυτά ποσώς ενδιαφέρουν τον μικρό κύκλο των κυβερνώντων μας. Αυτό που τους νοιάζει είναι τι εντυπώσεις αφήνουν και πόσο καιρό θα καθίσουν στις καρέκλες τους και πόσες δουλειές θα κλείσουν για λογαριασμό των συμφερόντων που τους στήριξαν και τους στηρίζουν.

Αν το δείτε από αυτή την σκοπιά, μια χαρά τα έχουν καταφέρει.

Κατ’ αρχάς σε μια τρελή και δύσκολη κατάσταση, δεν φταίνε αυτοί.Φταίνε οι προηγούμενοι, φταίνε οι κακοί ξένοι, οι Αγγλοσάξονες, οι Γερμανοί, οι κερδοσκόποι, η … Γκόλντμαν, η Μούντυς κλπ.
Δεν φταίνε αυτοί. Αυτοί προσπαθούν να μας προστατεύσουν, να μας στηρίξουν, αλλά ο κακός Γερμανός μας σπρώχνει στον κακό Αμερικάνο και το ΔΝΤ, ή ο κακός Αμερικάνος μας σπρώχνει στον κακό Ναζί. Το έχουν πλασάρει έτσι ώστε, ανάλογα με τις προκαταλήψεις μας, κάποιος άλλος φταίει.

Και η εικόνα του ΓΑΠ;
Ακούραστος και αξιοπρεπής, με ξένους ηγέτες, κάθε μέρα σε άλλη χώρα, μόνο αδρανής και τεμπέλης δεν είναι, αναζητεί στήριξη, και δίνει όραμα στους φτωχούς του κόσμου.
Οι υπουργοί του και αυτοί ακούραστοι, υφίστανται προσβολές από ξένους και κακούς κερδοσκόπους, άξεστους σεξιστές αγρότες, μοχθηρούς Κινέζους, και πορωμένους καταστροφείς του περιβάλλοντος.
Και ενώ όλοι μιλάνε για μέτρα και καταστροφή και καταποντισμό και κρυφά αμαρτωλά ομόλογα, η κυβέρνηση με το κεφάλι ψηλά προσπαθεί να μας προστατέψει.

Ναι, είπαν μερικά κακά πράγματα αλλά τα πήραν πίσω, δεν θα μας ψάξουν τις τράπεζες, θα μας προστατέψουν από πλειστηριασμούς, θα βάλουν τον Λαλιώτη να μαζέψει τους παλιούς αγωνιστές. Και παλεύουν ενάντια στους κακούς που θέλουν μέτρα, με την μετρολογία να έχει πάρει τέτοια διάσταση που να είμαστε έτοιμοι να πούμε: Αμάν! πάρτε μέτρα, δεν αντέχουμε άλλο.
Και μετά όλη αυτή την ταραχή, οι κακοί ξένοι μας επιβουλεύονται, αλλά οι ηγέτες τους μας «στηρίζουν».
Ο πολίτης «προστατεύεται».
Ο πλανήτης θα σωθεί από την κλιματική αλλαγή, θα έχουμε δουλειές, μια νέα Ελλάδα, πολυπολιτισμική, όμορφη, πράσινη.

Θα σας πω εγώ τι έκανε μέχρι τώρα το ΠαΣοΚ.
Χάιδεψε τους νεοταξικούς αριστερίζοντες και τα πρασινωπά ζόμπυς.
Αύξησε κάτι φόρους στα ακίνητα και τα καύσιμα (άσχετα αν έχουν πάει στράφι με το αυξημένο κόστος δανεισμού).
Αύξησε δύο φορές την τιμή που θα αγοράζει ο ΔΕΣΜΗΕ το αιολικό ρεύμα (που θα πληρώνουμε εμείς).
Τρόμαξε λίγο τους πλούσιους και λίγο τους φτωχούς, αλλά οι ξένοι θα φταίνε για τα μέτρα, η κυβέρνηση θα τα απαλύνει και θα μας στηρίζει και θα μας προστατεύει.

Αριστοτεχνικό! Και η ΝΔ; Η ΝΔ ζει ακόμα με τα συμπλέγματα και τα προβλήματα της δεκαετίας του '60. Αλλά και εδώ το ΠαΣοΚ μεγαλουργεί. Με την απειλή των εξεταστικών, κατόρθωσαν και συσπείρωσαν, όχι την βάση που ανέδειξε τον Σαμαρά, αλλά την κατεστημένη μούχλα. Όχι ότι έχουν ξεφύγει οι Πασόκοι από τα δύσκολα, αλλά για την ώρα μεγαλουργούν.

Ψευδώς παρέσυραν τους λαούς στο όραμα μίας Ενωμένης Ευρώπης οι Γερμανοί

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Το Βήμα» 20/2/2010)

Μπορεί οι Ευρωπαίοι να έχουν τα δίκια τους ότι τους κοροϊδεύουμε επί χρόνια με μαγειρεμένα στατιστικά στοιχεία, αλλά δεν είμαστε ούτε οι μόνοι ούτε οι μεγαλύτεροι ψεύτες. Η διπλωματία είναι η τέχνη τού ψεύδεσθαι στην πολιτική και η λογιστική είναι το αντίστοιχό της στην οικονομία. Ποιος όμως είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης της Ευρώπης; Η Γερμανία.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν ιδέα των Γάλλων και των Γερμανών. Οι δύο πρώην υπερδυνάμεις ορθώς σκέφτηκαν ότι δεν μπορούν μόνες τους να σταθούν απέναντι στις ΗΠΑ και στη Ρωσία (τότε η Κίνα δεν είχε μπει στον χάρτη) και θέλησαν να ενώσουν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπό την ηγεσία τους. Προσέφεραν λοιπόν την υπόσχεση της ισχυρής Ενωμένης Ευρώπης, η οποία θα στηριζόταν σε τρεις άξονες: νομισματική, οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Από αυτούς υλοποιήθηκε μόνο η νομισματική ενοποίηση και τώρα οι Γερμανοί δείχνουν με κάθε τρόπο ότι δεν θέλουν να προχωρήσουν σε οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Δεν θέλουν να υπάρξει ευρωπαϊκός προϋπολογισμός, δεν θέλουν να υπάρξει ευρωομόλογο, δεν θέλουν να στηρίξει κανείς τις χώρες που βρίσκονται υπό κατάρρευση όπως είναι η Ελλάδα σήμερα και η Ισπανία και η Πορτογαλία αύριο, ενδεχομένως και η Ιταλία μεθαύριο. Το ζήτημα όμως είναι ότι η Ελλάδα, όπως και οι υπόλοιπες χώρες, μπήκε στο ευρωπαϊκό κλαμπ επειδή υπήρχε το «πακέτο» των υποσχέσεων και όχι μόνο η νομισματική ενοποίηση. Η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ για να προστατευθεί από τους εχθρούς της, για να κερδίσει τα χαμένα χρόνια της ανάπτυξης και της προόδου, για να μην είναι ανάδελφη σε έναν κόσμο που είχε την τάση να ενοποιείται. Για να καμφθούν οι επιφυλάξεις, μας εξαγόρασαν δίνοντάς μας επιδοτήσεις αξίας 47 δισ. ευρώ μέσα σε τριάντα χρόνια. Εναντι αυτών μας ανάγκασαν να εγκαταλείψουμε τους τομείς στους οποίους διαθέταμε παράδοση και τεχνογνωσία όπως ο αγροτικός τομέας και η μικρή μεταποίηση. Φυσικά εμείς έχουμε τεράστια ευθύνη για τη ρεμούλα των 47 δισ. που φαγώθηκαν από διεφθαρμένους πολιτικούς, γραφειοκράτες, ψευδοσυμβούλους και ψευδοεπιχειρηματίες.

Φτάσαμε λοιπόν τώρα στο πλήρες αδιέξοδο αφού χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας, δεν έχουμε ανταγωνιστικότητα και εξαρτώμεθα από τους «εταίρους», οι οποίοι δηλώνουν ότι δεν είναι εταίροι αλλά πιστωτές. Η στάση αυτή της Γερμανίας αποκαλύπτει το μεγαλύτερο και εγκληματικότερο ψέμα που ελέχθη ποτέ στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι Γερμανοί παρέσυραν όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς στο όραμα μιας Ευρώπης υπερδύναμης που θα στηρίζεται στην αμοιβαία υποστήριξη και τώρα αποκαλύπτεται ότι στόχος τους ήταν μόνο η νομισματική ενοποίηση υπό την ηγεσία τους.

Να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις της η κυβέρνηση για να πορευτούμε εν ειρήνη

(Κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος» 20/2/2010, σε αναδημοσίευση)

Έχουμε μπερδευτεί. Και θεωρούμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι. Τελικά η κυβέρνηση το έχει δει… το παγόβουνο ή έχει μαγευτεί από τις νότες της ορχήστρας στα σαλόνια του «Τιτανικού»; Μπορεί ο Γ. Παπακωνσταντίνου να δηλώνει ότι στέκεται αγέρωχος στη γέφυρα ως ευσυνείδητος ύπαρχος και ότι γνωρίζει καλά από δύσκολες καταστάσεις, άλλα όμως αντιλαμβανόμαστε εμείς και πολλοί Ελληνες πολίτες.

Η κυβέρνηση δείχνει θολωμένη. Ανοιξε πολλά μέτωπα μαζί, βρίσκει μπροστά της και τις Συμπληγάδες που έχουν ποντίσει οι Αγγλοσάξονες κερδοσκόποι και πελαγοδρομεί επικίνδυνα. Κι αντί να ξεκαθαρίζει τις προθέσεις της, αφήνει την ομίχλη να έχει σκεπάσει τα πάντα. Μέτρα δεν παίρνει ή εν πάση περιπτώσει δεν λέει ποια ακριβώς θα είναι αυτά. Οποτε ερωτηθούν στελέχη της, παραπέμπουν στο ασαφές Σύμφωνο Σταθερότητας. Τα σενάρια που βλέπουν το φως της δημοσιότητος δεν τα φτιάχνουμε οι δημοσιογράφοι. Ομως ακόμα κι αν είχαμε το ταλέντο συγγραφής, η πηγή φαντασίας κάποτε θα στέρευε. Εδώ όμως βλέπουμε καθημερινά να γεννιούνται και νέα μέτρα. Ο μέσος Ελληνας πολίτης παρακολουθεί ανήμπορος να αντιδράσει. Η κυβέρνηση ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα; Γιατί αφήνει να διαρρέουν τα σενάρια; Διότι προφανώς αυτή τα διαρρέει.

Το μόνο που αντιλαμβάνεται ο Ελληνας είναι ότι βάλλεται από παντού και δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει. Δεν γνωρίζει αν θα κάνει ολιγοήμερες διακοπές διότι θα του κόψουν το επίδομα, δεν ξέρει αν μπορεί να κάνει μία βόλτα με το αυτοκίνητό του διότι δεν υπάρχει βενζίνη, δεν είναι σε θέση να προϋπολογίσει το μήνα του διότι η ακρίβεια του λένε ότι θα φθάσει στα ύψη με την αύξηση του ΦΠΑ, δεν ξέρει πόσο θα μειωθεί ο μισθός του, δεν ξέρει τι φόρο θα πληρώσει, δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς θα κάνει με τις αποδείξεις... Επιτέλους, θα πρέπει η κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις της για να πορευθούμε εν ειρήνη...

Κίνητρο για νέα κύματα μεταναστών προσφέρει το σχέδιο για την ιθαγένεια

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή» 9/2/2010)

Η εκτός ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε τις διαφωνίες, που είχε ήδη αναδείξει ο διάχυτος δημόσιος διάλογος. Το νομοσχέδιο διαφέρει κάπως από το κείμενο της νομοθετικής πρωτοβουλίας, που είχε τεθεί σε δημόσια διαβούλευση. Είναι αλήθεια ότι ο υπουργός Εσωτερικών έκλεισε ορισμένες επικίνδυνες «τρύπες», αλλά διατήρησε ανέπαφη την αρχική φιλοσοφία.

Το θεώρημα του πρωθυπουργού είναι ότι η παραχώρηση ιθαγένειας επιφέρει την ενσωμάτωση των μεταναστών. Τα γεγονότα το έχουν σε μεγάλο βαθμό διαψεύσει. Αυτό δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να νομοθετεί με στόχο την «πολυπολιτισμική κοινωνία», υπό την επήρεια του ιδεολογήματος ότι το εθνικό κράτος είναι ξεπερασμένο και πρέπει να το ξεφορτωθούμε.

Ο Γ. Παπανδρέου δεν απάντησε σε τρία κρίσιμα ερωτήματα: Πρώτον, τι θα πράξει με το σχεδόν ένα εκατομμύριο παράνομους μετανάστες που ήδη βρίσκονται στην Ελλάδα. Δεύτερον, εάν πρέπει ή όχι να κάνουμε διάκριση των παράνομων μεταναστών με βάση την πολιτισμική συμβατότητά τους και τη δυνατότητά τους για αρμονική ενσωμάτωση. Τρίτον, πώς θα αναχαιτιστεί η συνεχιζόμενη παράνομη είσοδος νέων μεταναστών;

Αντί για απαντήσεις, ο πρωθυπουργός επιδόθηκε σε συναισθηματικές αναφορές. Ευτυχώς, αυτή τη φορά δεν επανέλαβε το άτοπο, πως η απόδοση ιθαγένειας είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Το γεγονός, όμως, ότι εμμέσως παρομοίασε τους παράνομους μετανάστες με τους Mικρασιάτες πρόσφυγες είναι ενδεικτικό, όχι τόσο σύγχυσης, όσο της ιδεολογικής εμμονής η Ελλάδα να θεωρείται χώρος και όχι χώρα. Αυτή είναι η αιτία, που από την ομιλία του ουσιαστικά απουσιάζει η κρίσιμης σημασίας διάκριση μεταξύ νόμιμου και παράνομου μετανάστη.

Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι η κυβέρνηση έχει την τάση «επίλυσης» του μεταναστευτικού προβλήματος με την παραχώρηση ιθαγένειας. Πρόκειται για τάση, που είναι συμβατή με την τρέχουσα πρακτική του ελληνικού κράτους να νομιμοποιεί εκ των υστέρων παράνομες καταστάσεις. Οι περίπου 700.000 νόμιμοι μετανάστες ήταν στη συντριπτική πλειονότητά τους παράνομοι, που νομιμοποιήθηκαν μαζικά σε τέσσερις δόσεις.

Η πείρα απέδειξε ότι κάθε νομιμοποίηση τροφοδότησε το επόμενο κύμα, ενισχύοντας την εντύπωση πως όποιος μπαίνει στην Ελλάδα παρανόμως δεν διώχνεται και κάποια στιγμή νομιμοποιείται. Αντί να δημιουργήσει αντικίνητρα για να συρρικνώσει τις ροές λαθρομετανάστευσης, η κυβέρνηση διευκολύνει την απόδοση ιθαγένειας, γεγονός που εκ των πραγμάτων θα λειτουργήσει ως κίνητρο για ενίσχυση των μεταναστευτικών ροών. Δεδομένου ότι η ανάσχεση της παράνομης εισόδου μεταναστών από τα θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία είναι πρακτικά από δυσχερής έως αδύνατη, το βάρος πέφτει σε δράσεις: Πρώτον, να ασκηθεί εκ μέρους της Ε.Ε. ασφυκτική πίεση στην Αγκυρα να δέχεται πίσω όσους εισέρχονται παρανόμως στην Ελλάδα από την τουρκική επικράτεια. Δεύτερον, να οργανωθεί ένας μηχανισμός συνεχούς επαναπατρισμού παράνομων μεταναστών. Η αξία αυτού του μέτρου δεν είναι τόσο ο αριθμός όσο το αποτρεπτικό μήνυμα προς όσους θα ήθελαν να επιχειρήσουν την παράνομη είσοδο στην Ελλάδα.

Ψευδαίσθηση αποτελεί η ιδέα να «χτίσει» κανείς συναίνεση με αυτό το ΠαΣοΚ

Του ΙΩΑΝΝΗ Γ. ΜΟΙΡΑ

(Αναδημοσίευση από το blog Κοινή Μοίρα)

Η συναίνεση «ναυάγησε» απλά διότι η αξιωματική αντιπολίτευση αποφάσισε να την προσφέρει σε μία κυβέρνηση και σε ένα κόμμα που ουδέποτε θα εκ-τιμούσαν μία τέτοια στάση.

Το ΠαΣοΚ μας έχει συνηθίσει να αποφασίζει και να πράττει μονομερώς όταν κυβερνά, χωρίς να επενδύει σοβαρά στη λογική της πολιτικής συνεννόησης και του δημοκρατικού διαλόγου για κρίσιμα ζητήματα και από την άλλη μεριά, να εγείρει στείρα άρνηση απέναντι στους πάντες και πάνω στα πάντα όταν αντιπολιτεύεται.

Για παράδειγμα, στο ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, ο κος. Κώστας Σημίτης δε δέχτηκε κανενός είδους συνδιαλλαγή ούτε με την αξιωματική αντιπολίτευση ως πολιτικό και κοινοβουλευτικό συνομιλητή, ούτε και με την Εκκλησία ως θεσμικό παράγοντα.

Αλλά και ο κος. Γιώργος Παπανδρέου γύρισε πεισματικά την πλάτη στις απανωτές εκκλήσεις του προκατόχου του στη θέση του πρωθυπουργού για συναίνεση και αντί να προσφέρει τη σύμφωνη γνώμη του για την έγκαιρη λήψη περιοριστικών μέτρων που θα αναχαίτιζαν την ορμή της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε τώρα, αντέτεινε μία παρελκυστική επιχειρηματολογία σχετικά με τις δυνατότητες της Οικονομίας και ζητούσε επιτακτικά εθνικές εκλογές, παρουσιάζοντάς τες ως τη μόνη ενδεδειγμένη λύση.

Ακόμη όμως κι εάν η Νέα Δημοκρατία αντιμετώπιζε το ΠαΣοΚ χωρίς ίχνος προκατάληψης και ο πρόεδρός της πίστευε με ειλικρίνεια στη διαμόρφωση μίας υγιούς πολιτικής σχέσης με το νυν πρωθυπουργό, θα έπρεπε τα πρώτα δείγματα συμπεριφοράς του κου. Παπανδρέου από τη θέση του κυβερνώντος, να αξιολογούνταν κατά δυσμενή τρόπο.

Η πρώτη κίνηση στην οποία προέβη μετεκλογικά το ΠαΣοΚ, ήταν να αποσύρει τον ισχυρισμό πως «λεφτά υπάρχουν», επικαλούμενο ως δικαιολογία ότι η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας βρισκόταν σε χειρότερο επίπεδο απ’ ότι την είχε υπολογίσει. Για την ακρίβεια, η παρούσα κυβέρνηση διόγκωσε τεχνηέντως τα μεγέθη, προκειμένου να επιδείξει μία δήθεν αποτελεσματικότητα στην πολιτική δημοσιονομικής ανάκαμψης που ούτως ή άλλως θα εφήρμοζε υποχρεωτικά.

Την ίδια ώρα, αντί να προβεί άμεσα στη λήψη περιοριστικών μέτρων όμοιων με εκείνα που απέρριπτε στις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις του κου. Κώστα Καραμανλή προκειμένου να δώσει σαφή δείγματα πολιτικής ωριμότητας και υπευθυνότητας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στους εταίρους μας στην Ευρωζώνη και στις ξένες αγορές, διέσπειρε κυβερνητικές δηλώσεις και παραπολιτικούς ψιθύρους για χρεοκοπία της χώρας, κάτι που προκάλεσε την ραγδαία υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, τα παιχνίδια των κερδοσκόπων σε βάρος μας και τις επιθέσεις του δυτικού Τύπου με επικριτικά έως και δυσφημιστικά δημοσιεύματα.

Αλλά και απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση, ο πρωθυπουργός συμπεριφέρθηκε αήθως και μάλιστα κατ’ επανάληψη.

Είναι ενδεικτικό του πως αντιλαμβάνεται ο κος. Παπανδρέου τη συναίνεση το γεγονός ότι πρώτα ζήτησε στήριξη για την οικονομική του πολιτική και αμέσως μετά δημοσιοποίησε τα περιοριστικά μέτρα που είχε στα σχέδιά του, αντί να κινηθεί εντελώς αντίστροφα, όπως επέβαλαν ο κανόνας μίας συναδελφικής δεοντολογίας και η λογική μίας πολιτικής συνεργασίας.

Ακόμη και τις τελευταίες ημέρες, ο πρωθυπουργός διατηρούσε έναν συνεχή δίαυλο επικοινωνίας με τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης για μία σειρά σημαντικών ζητημάτων, αλλά δε μπήκε ποτέ στη βάσανο, απ’ ότι γνωρίζουμε τουλάχιστον, να συζητήσει μαζί του την πρόθεσή του για σύσταση εξεταστικής επιτροπής με αντικείμενο την αναψηλάφηση των αιτιών και εντοπισμό των πρωταιτίων που οδήγησαν στην κατάρρευση των Δημοσίων Οικονομικών μας.

Τέλος, ακόμη κι αν δούμε το όλο θέμα πρακτικά, ίσως και κυνικά, εκείνο το οποίο επιζητεί ο πρωθυπουργός στην παρούσα φάση είναι να μοιραστεί, κομμένο εξίσου στη μέση μάλιστα, το πολιτικό κόστος για τη λήψη οικονομικών μέτρων άκρως αντιδημοφιλών με την αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ ταυτόχρονα, επιχειρεί το μισό κομμάτι της δικής του ευθύνης να το χρεώσει κι αυτό στη ΝΔ, δια μέσου του πορίσματος μίας εξεταστικής επιτροπής.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είχε προσφέρει συναίνεση ζητώντας αυτή να είναι αμφίδρομη. Έπρεπε να γνωρίζει από την πρώτη στιγμή ότι δε θα της προσέφερε καμία δική της συναίνεση σε τίποτε η κυβέρνηση.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είχε επισημάνει ότι η συναίνεσή της δε θα έπρεπε να εκλαμβανόταν ως αδυναμία. Έπρεπε να γνωρίζει προκαταβολικά ότι από τη στιγμή που το κυβερνόν κόμμα δεν έχει ποτέ του ενστερνιστεί τη λογική καμίας συναίνεσης σε κανένα θέμα και ούτε έχει εντρυφήσει στη σκέψη ενός μοντέλου άτυπης έστω συναινετικής διακυβέρνησης, ακόμη και σε κρίσιμες εποχές, η δική της συναίνεση μόνο ως αδυναμία θα εκλαμβανόταν.

Μέσες-άκρες, όλα τα παραπάνω, τα έγραφα σε τούτο το blog εδώ και δεκάξι μέρες. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στην ανάρτησή μου στις 3 του τρέχοντος μηνός με τίτλο Γιατί να μην πάρει ολόκληρο το κόστος; Στο μεταξύ, η ΝΔ απώλεσε σημαντικό αντιπολιτευτικό χρόνο και πολύτιμες δημοσκοπικές μονάδες, τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατό να «χτίσει» μαζί με το συγκεκριμένο ΠαΣοΚ τη χρειαζούμενη συναίνεση.

(Πίνακας: "Illusion Rhapsody" από τον Eric De Kolb)

Από την επικήρυξη των φοροφυγάδων πρέπει να αρχίσει η ανασυγκρότηση

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΟΥΡΑΚΗ

Επίκουρου καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Αθηνών

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής» 14/2/2010, ένθετο «Νέες Εποχές» στήλη «Γνώμες»)

Κάτω από την αδυσώπητη πίεση των χρηματοοικονομικών αγορών και των Βρυξελλών, η κυβέρνηση υποχρεώνεται να εγκαταλείψει εσπευσμένα τις δειλές προεκλογικές εξαγγελίες και να ακολουθήσει σκληρή δημοσιονομική πολιτική. Πρόκειται για μοιραία επιλογή, αφού η δραστική μείωση των κρατικών δαπανών, με παράλληλη αύξηση των φόρων, οδηγεί εκ του ασφαλούς στη συρρίκνωση της ζήτησης καταναλωτικών και επενδυτικών αγαθών. Αυτό θα έχει εξαιρετικά δυσμενείς επιπτώσεις στη χώρα μας, που αναμένει την οικονομική ανάκαμψη πρωτίστως από την εσωτερική αγορά και ελάχιστα από τις εξαγωγές, που αποτελούν μόλις το 20% του ΑΕΠ. Αυτό βέβαια το ξεχνούν οι φωστήρες των αγορών και των Βρυξελλών, που μας καλούν να μιμηθούμε το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Η χώρα αυτή όμως έχει εντελώς εξωστρεφή οικονομία (με εξαγωγές 80% του ΑΕΠ) και επομένως οι δραστικές περικοπές μισθών πολύ λίγο επηρεάζουν την προοπτική οικονομικής ανάκαμψης, που εξαρτάται αποκλειστικά από τις διεθνείς αγορές.

Τι τραγική ειρωνεία, αλήθεια.

Χρόνια τώρα μας καλούσαν να ακολουθήσουμε το ιρλανδικό μοντέλο ανάπτυξης. Τώρα που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, μας καλούν να ακολουθήσουμε το ιρλανδικό μοντέλο ανάκαμψης! Το γεγονός και μόνο ότι η πολιτική των Βρυξελλών ταυτίζεται σήμερα με την πολιτική των χρηματοοικονομικών αγορών αποτελεί κατάντια. Οταν άρχισε να φουντώνει η διεθνής πιστωτική κρίση (αρχές του 2008) και η ναυαρχίδα της ευρωζώνης ένιωθε ότι και αυτή απειλείται, οι γερμανοί ιθύνοντες έσπευσαν πάραυτα να στηλιτεύσουν τον αγγλοσαξονικό καπιταλισμό των χρηματοοικονομικών αγορών και τους διεθνείς κερδοσκόπους, χρησιμοποιώντας μάλιστα σκληρή γλώσσα, βγαλμένη κατευθείαν από τις σελίδες της «Αποκάλυψης» («ακρίδες» και «τέρατα» είχαν αποκληθεί από τον πρόεδρο της χώρας και τον προηγούμενο υπουργό Οικονομικών). Σήμερα, μόλις δύο χρόνια μετά, αυτοί που κάποτε πρωτοστατούσαν για την «πολιτική Ευρώπη» δεν διστάζουν να συντονιστούν με τις αγορές και τους κερδοσκόπους, που χρησιμοποιούν τα κρατικά πακέτα διάσωσης για να τιμωρήσουν τις «σπάταλες» χώρες του Νότου.

Τα τελευταία δέκα χρόνια η Ελλάδα σημείωσε εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης (διπλάσιους και τριπλάσιους από τον μέσον όρο των χωρών της ευρωζώνης), αλλά από την ανάπτυξη αυτή ελάχιστα ωφελήθηκε η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών. Οι μισθοί και οι συντάξεις εξακολουθούν να είναι από τους χαμηλότερους της ευρωζώνης και η ψαλίδα μεταξύ πλούτου και φτώχειας εξαιρετικά μεγάλη, αφού η κερδοφορία των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων εκτοξεύθηκε στα ύψη. Η κερδοφορία αυτή ενισχύθηκε από τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, γεγονός που συνέβαλε στη διόγκωση του δημοσίου χρέους που τόσο ακριβά πληρώνουμε σήμερα. Επρόκειτο ουσιαστικά για ευρείας κλίμακας μεταβίβαση εισοδήματος από τους μισθούς στα κέρδη και από τα χαμηλά στα υψηλά εισοδήματα. Η φορολογική αυτή πρακτική ήταν η αιχμή του δόρατος των απανταχού νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και είχε διπλό στόχο. Πρώτον, να στερήσει από το κράτος τα φορολογικά έσοδα που χρειάζεται για τη χρηματοδότηση των πολιτικών του, έτσι ώστε με την πάροδο του χρόνου να περιθωριοποιηθεί. Δεύτερον, να δωρίσει στους «επενδυτές» τα χρήματα που χρειάζονται για την εξαγορά των δημοσίων επιχειρήσεων (δωρεάν ιδιωτικοποιήσεις).

ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ

Οποιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης του φορολογικού συστήματος οφείλει να αποκαταστήσει τις ισορροπίες που ανετράπησαν. Τα χρήματα αυτά πρέπει να επιστρέψουν στα ταμεία του κράτους για να καλυφθούν τα ελλείμματα και να σωθεί η χώρα. Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο, ακόμη και αν υπάρχει πολιτική βούληση. Ωστόσο η συγκυρία είναι κατάλληλη για να αναληφθεί μια σταυροφορία επαναπατρισμού κεφαλαίων με πιθανότητες επιτυχίας. Τώρα που το αντικρατικό μένος έχει κοπάσει όλοι κατάλαβαν ότι καπιταλισμός χωρίς κράτος είναι καθαρός παραλογισμός- η πρόσφατη διάσκεψη κορυφής του G20 έβαλε ψηλά στην ατζέντα το θέμα του ελέγχου των φορολογικών παραδείσων και εξουσιοδότησε τον ΟΟΣΑ να καταρτίσει «μαύρη λίστα» με τα χρηματοοικονομικά κέντρα που αρνούνται να συνεργαστούν με τις φορολογικές αρχές.

ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΚΑΙ ΚΑΡΟΤΟ

Οι μεγάλες χώρες είναι ιδιαίτερα δραστήριες στον τομέα αυτόν. Οι ΗΠΑ υποχρέωσαν τις ελβετικές αρχές να άρουν το τραπεζικό απόρρητο για χιλιάδες αμερικανούς φορολογουμένους. Η Γερμανία χρησιμοποίησε την υπηρεσία πληροφοριών(!) για να κλέψει από τράπεζα του Λιχτενστάιν ηλεκτρονική βάση δεδομένων με τα ονόματα μεγάλων γερμανών φοροφυγάδων, τα οποία και δημοσιοποίησε. Τις τελευταίες ημέρες γερμανοί αξιωματούχοι δηλώνουν ότι πλήρωσαν 2,5 εκατ. δολ. για να αποκτήσουν τα ονόματα χιλιάδων Γερμανών που φοροδιαφεύγουν σε τράπεζες της Ελβετίας. Εκτός από την πολιτική του μαστιγίου υπάρχει και η πολιτική του καρότου. Η Ιταλία έδωσε κίνητρα και κατόρθωσε να επαναπατρίσει 100 δισ. ευρώ, με έσοδα 5 δισ. ευρώ για τα κρατικά ταμεία. Αποτελεί ευχάριστη έκπληξη που ο κ. Παπακωνσταντίνου αποφάσισε να χρησιμοποιήσει και τις δύο μεθόδους στη μάχη για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Πρέπει ωστόσο να πάρει αμέσως και το μαστίγιο. Εξι μήνες είναι πολύ μεγάλος χρόνος στην ιστορική συγκυρία που ζούμε. Ας κάνει εδώ και τώρα αυτό που κάνουν οι Γερμανοί. Να επικηρύξει τους φοροφυγάδες δίνοντας κίνητρα σ΄ όσους κατέχουν στοιχεία να τα παραδώσουν στις ελληνικές αρχές. Ετσι θα αποδώσει καρπούς και η πολιτική του καρότου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για θέμα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και άρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τα κεφάλαια αυτά δεν συμβάλλουν με κανέναν τρόπο στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, γι΄ αυτό και το όφελος θα είναι τεράστιο αν συλληφθούν φορολογικά. Αν όχι, η μόνη λύση που απομένει είναι οι φόροι κατανάλωσης (ΦΠΑ, καύσιμα, ποτά, τσιγάρα), που, εκτός του ότι είναι κοινωνικά άδικοι, συρρικνώνουν ακόμη περισσότερο την ισχνή αγοραστική δύναμη των μικρομεσαίων στρωμάτων, οδηγώντας σε ασφυξία την εσωτερική αγορά. Τα ρετιρέ της κοινωνίας δεν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Οι έχοντες και κατέχοντες βρίσκονται εκτός των τειχών, στους διεθνείς φορολογικούς παραδείσους. Από ΄κεί πρέπει ν΄ αρχίσει η προσπάθεια φορολογικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Αντί να κλαίμε για το παντεσπάνι των Ιρλανδών να βγάλουμε το δικό μας ψωμί

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή», 19/2/2010)

Είναι εκπληκτικό, αλλά τα περισσότερα δάκρυα για την Ιρλανδία τα χύνουν αυτοί που την απεχθανόταν. Ολοι έχουν ένα κακό λόγο να πουν για τον «κέλτικο τίγρη που γονάτισε», για τον λαουτζίκο που φορά το «σφιχτό κουστούμι», για τις περικοπές μισθών στον δημόσιο τομέα του ανελέητου φιλελευθερισμού και άλλα λυπηρά. Πιο χαιρέκακοι εμφανίζονται οι παντός απόχρωσης «αριστεροί»: «Δεν σας τα λέγαμε εμείς; Δείτε τώρα τι έπαθε η Ιρλανδία! Περικόπτει τους μισθούς. Τι λένε τώρα όλοι αυτοί που δοξολογούσαν το "ιρλανδικό θαύμα";».

Η αλήθεια είναι ότι η Ιρλανδία υποφέρει. Το ίδιο και η Ελλάδα που έκανε τα ακριβώς αντίθετα με τον «κέλτικο τίγρη». Δηλαδή στην Ιρλανδία, απελευθερώθηκαν τα κλειστά επαγγέλματα (πράγμα που δεν έκανε η Ελλάδα), μειώθηκε ο δημόσιος τομέας (ένα θέμα ταμπού για την Ελλάδα), πουλήθηκαν νωρίς οι ζημιογόνες ΔΕΚΟ (εδώ το όνομα της «Ολυμπιακής» ήταν μέρος της ψυχής μας), οι εργασιακές σχέσεις έγιναν πιο ευέλικτες (αυτό που ο κ. Τσίπρας ονομάζει «εργασιακό μεσαίωνα» και τον έχουμε αποφύγει εμείς) και γενικώς ακολούθησε τις κατά την αριστερή αργκό «νεοφιλελεύθερες πολιτικές». Παρ' όλα αυτά πλήττονται από την κρίση όπως και η σοσιαλιστική Ελλάς. Η Ιρλανδία περικόπτει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 7%, όπως αναγκάζεται να κάνει και η ελληνική κυβέρνηση.

Υπάρχει όμως μια μικρή διαφορά που αποσιωπάται από τους θρηνωδούς του «ιρλανδικού θαύματος». Το 2008 το μέσο ετήσιο εισόδημα των Ιρλανδών δημοσίων υπαλλήλων ήταν 49.006 ευρώ, ενώ στο ελληνικό Δημόσιο ήταν 23.791 ευρώ. Με άλλα λόγια οι δυστυχείς Ιρλανδοί δημόσιοι υπάλληλοι θα απομείνουν με περίπου 46.000 ευρώ τον χρόνο και οι Ελληνες με 22.000 ευρώ τον χρόνο. Είναι να μην τους κλαις; Τους Ιρλανδούς φυσικά και όχι τους Ελληνες που επιτυχημένα αντιστάθηκαν σε όλα τα κελεύσματα του -θου Κύριε!- «νεοφιλελευθερισμού».

Φυσικά, δεν είναι όλα καλά κι άγια στην Ιρλανδία, αλλά είναι διπλά καλύτερα από εδώ (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους μισθούς στον δημόσιο τομέα). Η ανεργία αυξάνεται -πρέπει να αγγίζει την πραγματική ελληνική ανεργία και όχι τη στατιστική που μαθαίνουμε- και το μοντέλο ανάπτυξης που επέλεξε έφτασε σε αδιέξοδο. Υπάρχει όμως διαφορά: η Ιρλανδία καβάλησε τη χρηματοπιστωτική φούσκα κι έβγαλε λεφτά. Εμείς χρησιμοποιήσαμε τη χρηματοπιστωτική φούσκα για διαιωνίσουμε και να διογκώσουμε τις αγκυλώσεις μας. Αυτοί μπορούν να ελπίζουν στο γύρισμα της παγκόσμιας οικονομίας, εμείς πρέπει αν αντιμετωπίσουμε σε καιρούς φτώχειας όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που ήταν πολύ πιο εύκολες όταν το χρήμα διεθνώς μοιραζόταν. Η Ελλάδα έχασε το τρένο, και τώρα κάποιοι θρηνούν επειδή το ιρλανδικό τρένο φρενάρισε. Είναι να μην τους κλαίμε τους φουκαράδες;

Ας σταματήσουμε λοιπόν να θρηνούμε για το ιρλανδικό θαύμα και ας κοιτάξουμε να δούμε πώς θα πληρώσουμε συντάξεις. Αρκετά μας κοίμισαν οι μύθοι της ανερμάτιστης δήθεν Αριστεράς. Διότι πριν κλάψουμε για το παντεσπάνι που χάνουν οι Ιρλανδοί ας δούμε πώς θα βγάλουμε το δικό μας ψωμί. Και τα δικά μας προβλήματα είναι βαθύτερα και πιο δομικά, από το γύρισμα του κύκλου της παγκόσμιας οικονομίας.

Άλλοι ανησυχούν για τρομοκράτες και εμείς έχουμε «πρόσφυγες» χωρίς χαρτιά!

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του τέως υπουργού)

Μετά τις πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες και την δολοφονία Παλαιστίνιου σε ξενοδοχείο του Ντουμπάι έχουν ξεκινήσει πυρετώδεις συζητήσεις σε Δύση και Ανατολή για την αύξηση της πολυπλοκότητας των μηχανισμών ασφαλείας που οφείλουν να θεσπισθούν ώστε να είναι πάρα πολύ δύσκολη η έκδοση παράνομων η πλαστών διαβατηρίων. Οι πάντες ανησυχούν για την ανεξέλεγκτη είσοδο υπόπτων στοιχείων που είναι δυνατόν να προχωρήσουν σε εγκληματικές η τρομοκρατικές πράξεις. Ολοι βέβαια εκτός του κράτους οπερέτα. Που είναι βέβαια η Ελλάδα. Στην οποία περίεργοι παράνομοι μετανάστες εισέρχονται δίχως καθόλου έγγραφα. Και που μετά από ένα μικρό διάστημα περιορισμού σε νησιά αφήνονται ανεξέλεγκτα να κυκλοφορούν στους δρόμους και τις γειτονιές των ελληνικών πόλεων. Είναι αστείο άλλοι να ανησυχούν για την τρομοκρατία κι εμείς να δεχόμαστε δίχως τον παραμικρό έλεγχο χιλιάδες παράνομους «πρόσφυγες» να μπαίνουν στη χώρα - με απώτερο στόχο βέβαια την μετακίνηση στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι απίστευτη η ανευθυνότητα με την οποία χειριζόμαστε τα θέματα αυτά. Είναι αδιανόητο άτομα δίχως χαρτιά και αγνώστου ουσιαστικά ταυτότητας και εθνικότητας να εισέρχονται τελικά στην χώρα.

Πρόσκληση σε γεύμα κατ' οίκον, με μενού τα εκδοτικά σχέδια του Θόδωρου

Σας αποκαλύπτουμε ότι η προ δύο εβδομάδων τυχαία (;) συνάντηση των κκ. Αντώνη Σαμαρά και Θόδωρου Ρουσόπουλου σε steak house της οδού Ηροδότου στο Κολωνάκι, είχε ως συνέχεια την πρόσκληση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας προς τον πάλαι ποτέ πανίσχυρο κυβερνητικό παράγοντα του Μεγάρου Μαξίμου, για γεύμα στην οικία του στην Κηφισιά. Στο γεύμα παρακάθησαν λιγοστά άλλα πρόσωπα, της κοινής εμπιστοσύνης των δύο ανδρών. Αντικείμενο της συζήτησης δεν ήταν το ενδεχόμενο επανόδου του κου. Ρουσόπουλου στην ενεργό πολιτική και ειδικότερα, στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο, αλλά το εκδοτικό εγχείρημα υπό τη χρηματοδότηση του κου. Βαρδή Βαρδινογιάννη, στο οποίο θα τεθεί επικεφαλής. Σχετικά με το τελευταίο, σας είχαμε ενημερώσει αρκετά παλαιότερα (13/11), με ανάρτησή μας που είχε τίτλο «Τι σχέδια απεργάζεται ο εξαφανισμένος από παντού Θόδωρος;».

Έτσι επιβεβαιώνεται πανηγυρικά ότι ο κος. Σαμαράς αναζητά συμμαχίες με παλιούς ισχυρούς κυβερνητικούς παράγοντες, συνεννοήσεις με το επιχειρηματικό κατεστημένο μέσω πρόθυμων διαμεσολαβητών και γενικότερα ερείσματα στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης.
Αναφέρουμε την είδηση με μοναδική επιφύλαξη εκείνη που θα επέφερε η διάψευσή της, είτε από το περιβάλλον του κου. Σαμαρά, είτε του κου. Ρουσόπουλου.

Υ.Γ.: Φημολογείται ότι η νέα στρατηγική συμμαχία των δύο ανδρών, ενισχύεται έτι περαιτέρω από τους σκληρούς κι άλυτους λογαριασμού που έχουν ανοίξει με το ΔΟΛ και τον κο. Σταύρο Ψυχάρη.

Μας είναι τόσο απαραίτητος, που θα χτυπηθούμε από σύνδρομο στέρησης!

Με την αντικατάσταση του κου. Γιάννη Τραγάκη σήμερα, η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας απώλεσε έναν χαρισματικό γραμματέα που άφησε εποχή με την τάξη και την οργάνωση που κατόρθωσε να επιβάλει.

Η κοινή γνώμη στερείται των εμπνευσμένων πολιτικών δηλώσεων και των μεστών πολιτικών επιχειρημάτων που αφειδώς μοίραζε ο τέως γραμματέας -ακόμη και Σαββατοκύριακα.

Και ο φιλοπαίγμων τηλεοπτικός φακός, μαζί με τους οδηγούς του ανδρικού στάιλινγκ, θα ψάχνουν για καιρό να βρουν πως το μαύρο πόλο Burberry's με το καρώ κολάρο εσωτερικά του γιακά, συνδυάζεται με λεμονί αποχρώσεως μπλέιζερ και όλα αυτά, με μία κόμη, έναν μύστακα και γενικότερα, μία όψη, έναν τύπο κι ένα σουλούπι που παραπέμπουν πιο πολύ σε περιφερόμενο don στις γειτονιές του Bayridge Brooklyn τη δεκαετία του '60, παρά σε κοινοβουλευτικό άνδρα σύγχρονου δυτικού κράτους.

Κύριε Τραγάκη, μας έχετε γίνει τόσο απαραίτητος, που θα χτυπηθούμε από σύνδρομο στέρησης!

Υ.Γ.: Οι πληροφορίες μας αναφέρουν πως για πολιτικό σας διάδοχο στην Περιφέρεια της Β' Πειραιώς, προετοιμάζετε τον φυσικό σας συνεχιστή, το γιο σας. Τουλάχιστον σας φέρνει καθόλου ως προς το φυσιογνωμικό και λεκτικό κομμάτι, ή θα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού τέτοιες περιπτώσεις;

Ούτε σε εκλογές τέτοια τεράστια καμπάνια για να μαζέψουν κόσμο στο ΣΕΦ!

Φταίει η αδιαφορία του κόσμου προς το πρόσωπό του;
Η γνωστή φοβικότητα που κουβαλά απέναντι στους πάντες και τα πάντα;
Η διαφορά του κόμματος από τους αντιπάλους, η οποία διαρκώς αυξάνεται στις δημοσκοπήσεις αντί να μειώνεται;
Το γεγονός ότι τα δείγματα που απαντούν στα ερωτηματολόγια, προτιμούν πρωθυπουργό ακόμη και τον … «κανέναν» σε σχέση με αυτόν;
Η κοινή διαπίστωση ότι έχει καταφέρει σε χρόνο ρεκόρ ότι ανέμεναν πολλοί που τον είχαν ζήσει παλιότερα, δηλαδή να καταστεί αντιπαθής σε όποιον ήταν δυνατό, από τους ορκισμένους ντορικούς έως τους πιστούς καραμανλικούς και από εκείνα τα πολιτικά στελέχη που εξεδίωξε πολιτικά, έως εκείνα τα οποία ουδέποτε αξιοποίησε;
Όλα τα παραπάνω μαζί και ταυτόχρονα;
Ποιος ξέρει στα σίγουρα άραγε πως νιώθει ο κος. Αντώνης Σαμαράς!
Γεγονός είναι πάντως πως ο μηχανισμός του έχει εξαντλήσει κάθε πιθανό περιθώριο κινητοποίησης, ούτως ώστε την Κυριακή στις 12.00 το μεσημέρι, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας να είναι γεμάτο.

Το call center της Ρηγίλλης έχει πάρει «φωτιά». Τηλεφωνούν και προσκαλούν για το πρώτο, το «πανηγυρικό» όπως τονίζουν, προσυνέδριο της Νέας Δημοκρατίας έως και την … «κουτσή Μαρία». «Σας προκαλούμε, ελάτε, θα μιλήσει ο πρόεδρος» αναφέρουν οι υπάλληλοι στους απορημένους πολίτες, που άλλη όρεξη δεν είχαν από το πάνε κυριακάτικα να ακούσουν για ρυάκια, ποτάμια και άλλα τινά.
Τα sms πάνε κι έρχονται. «Ξεκινάμε! Σε καλώ την Κυριακή» αναφέρει το κείμενο που αποστέλλει σε δεκάδες χιλιάδες κινητά, εξ ονόματος του κου. Σαμαρά, το επιτελείο του.
«Σας καλώ την Κυριακή να ξεκινήσουμε μαζί την αναγέννηση της Νέας Δημοκρατίας» καταλήγει στην -προσωπική τάχα- επιστολή που υπογράφει και αποστέλλει ο ίδιος σε δεκάδες χιλιάδες παραλήπτες.
«Για την ελπίδα» που είναι εδώ, εννοώντας τον κο. Σαμαρά προφανώς, μιλούν και διάφορα διαφημιστικά μηνύματα που κατακλύζουν τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες και καλούν κόσμο για την Κυριακή στο ΣΕΦ.

Τόση κινητοποίηση δεν έχει γίνει ούτε για εκλογές! Όλη αυτή η αγωνία, είναι αποδεικτική του πόσο καλά τα πηγαίνει η ηγεσία του κόμματος. Και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα…

Υ.Γ.: Πως πληρώνει αλήθεια για ολόκληρη αυτή την πομπώδη διαφημιστική καμπάνια για τον προσυνεδριακό γύρο; Τα μονίμως φαλιρισμένα ταμεία της ΝΔ, που συνεχώς (ανα)χρηματοδοτούνται με το υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, ή έχει προσφερθεί κάποιος περίλαμπρος «μαικήνας» των ονείρων και των φιλοδοξιών του κου. Σαμαρά;

Μία ευθεία (και θρασεία) παραδοχή για το ποιοι ψήφισαν στις 29/11/2009!

Ανατρέχοντας σε άλλα blogs (όπως για παράδειγμα εκείνο του DeFreJus) βρήκαμε μία παραπομπή σε ηχητικό ντοκουμέντο από ραδιοφωνική εκπομπή που έχουν κάποιοι ανεβάσει στο youtube, στο οποίο ακούγεται ο βουλευτής του ΛΑΟΣ κος. Άδωνις Γεωργιάδης να παραδέχεται ευθαρσώς ότι έστειλε ολόκληρο το οικείο του περιβάλλον, οικογενειακό ή άλλο, ακόμη και τα στελέχη του πολιτικού του γραφείου στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας προκειμένου να ψηφίσουν για τον κο. Αντώνη Σαμαρά, κάτι που θα έπραττε και ο ίδιος όπως ομολογεί, εάν δεν υπήρχε κίνδυνος να προκληθεί κόλαση στα κανάλια ότι προσχωρεί στη Ρηγίλλης.

Φυσικά η ευθεία, όσο και θρασεία παραδοχή του βουλευτή του ΛΑΟΣ, όπως εξάλλου και οι ισχυρισμοί του κου. Τάσου Τέλλογλου στην επιτροπή της Βουλής για απαλλαγή της κας. Ντόρας Μπακογιάννη από κάθε είδους πολιτικής ευθύνης αναφορικά με τη διαφυγή του Χρήστου Καραβέλα της Siemens Hellas στην Ουρουγουάη, δε βγήκαν ποτέ στην επιφάνεια της δημοσιότητας από τα γνωστά Μέσα Ενημέρωσης, καθώς κάτι τέτοιο δε θα βόλευε καθόλου την παρούσα ηγεσία της ΝΔ, αλλά ούτε και το ΠαΣοΚ, το οποίο προσπορίζεται μεγάλα πολιτικά οφέλη από την καινούργια κατάσταση που δημιουργείται στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από την άλλη πλευρά όμως, δικαιώνονται οι υποψίες και οι καταγγελίες πολλών στελεχών και υποστηρικτών της ΝΔ ότι το ανεπιβεβαίωτο με βάση επίσημα και πειστικά στοιχεία πλήθος των 390.000 ανθρώπων που ψήφισαν υπέρ του κου. Αντώνη Σαμαρά στις 29/11/2009 δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα αμάλγαμα παραπλανημένων -από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της κομματικής «μούργας» που ξέμεινε στη Ρηγίλλης μετά την αποχώρηση του κου. Κώστα Καραμανλή- Νεοδημοκρατών, εγγεγραμμένων στις λίστες της Ιπποκράτους Πασόκων που είχαν λάβει σημάδι να στηρίξουν δια της δικής τους (ανέλεγκτης και ανεξέλεγκτης) συμμετοχής τον «κολλητό» φίλο του κου. Γιώργου Παπανδρέου, μελών του ΛΑΟΣ που επιζητούσαν να μεταστεγαστούν σε μία … νεοδεξιά-«νέα» Νέα Δημοκρατία ή απέβλεπαν στην αποδυνάμωση της Ρηγίλλης με τη εκλογή του κου. Σαμαρά, περιπλανώμενοι παλαιοδεξιοί που από την εποχή του ανοίγματος του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Πολιτικό Κέντρο το 1977 μέχρι και σήμερα, είχαν ψηφίσει οτιδήποτε άλλο (ΕΠΕΝ, ΔΗΑΝΑ, ΠΟΛΑΝ, Ελληνικό Μέτωπο, ΛΑΟΣ, ακόμη και … Χρυσή Αυγή) παρά τη ΝΔ και ότι άλλο, ή όποιος άλλος μπορεί να χωρέσει στο νου και στη φαντασία κάθε σοβαρού ανθρώπου.

Ως γνωστό, το ψέμα έχει πάντα κοντά ποδάρια και το τι πραγματικά συνέβη στις 29/11/2009 κάποια στιγμή θα ‘ρθει στην επιφάνεια με όλες τις γκρίζες και σκοτεινές λεπτομέρειες. Δυστυχώς, το σοκ που θα προκαλέσει την αποκάλυψη της αλήθειας ενδέχεται να είναι η εν καιρώ εκλογική συρρίκνωση του μεγάλου κυβερνητικού κόμματος της Ελληνικής Κεντροδεξιάς σε μεγέθη που δε θα μπορούσε να ευχηθεί ούτε ο φανατικότερος Κεντροαριστερός αντίπαλος.

Να γεμίσει το ΣΕΦ ενεργούς Νεοδημοκράτες, όχι κομματικά ανδρείκελα

Έχει περιέλθει και στη δική μας κατοχή η πληροφορία που έχουν δημοσιεύσει άλλα blogs ότι το call center της Ρηγίλλης έχει πάρει στην κυριολεξία φωτιά από τα τηλεφωνήματα με τα οποία προσκαλούνται μέλη (από τα … 800.000 των εκλογών προφανώς) να δώσουν βροντερό παρών στο πρώτο προσυνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στις 21 του τρέχοντος μηνός. Η ομάδα του κου. Αντώνη Σαμαρά αναζητεί με αγωνία να διαμορφώσει ένα μπούγιο άβουλων χειροκροτητών, ένα πλήθος πραγματικών κομματικών ανδρείκελων και το αναφέρουμε αυτό, διότι όλες μας οι πληροφορίες συγκλίνουν στο ενδεχόμενο το λόγο να λάβει μονάχα ο πρόεδρος της ΝΔ και ουδείς άλλος, πλην ίσως του προεδρεύοντος της διαδικασίας προς το Συνέδριο, κου. Δημήτρη Αβραμόπουλου.

Επιβάλλεται η προσέλευση στελεχών και μελών να είναι πράγματι αθρόα, με τη μόνη διαφορά, ότι πρέπει να σπεύσουν στο ΣΕΦ πρώτοι και καλύτεροι όλοι εκείνοι οι ενεργοί Νεοδημοκράτες που πιστεύουν σε μία μεγάλη στο μέγεθος, πλειοψηφική στην κοινωνία, δημοκρατική στις διαδικασίες και φιλελεύθερη στις αρχές ΝΔ και όχι μόνο εκείνοι που τους βολεύει για τις φοβίες και τις εμμονές τους ένα νωχελικό, εσωστρεφές, συντηρητικό, άδοξο πολιτικό μόρφωμα.

Στο κενό οι κατηγορίες για πολιτική ευθύνη Ντόρας στη διαφυγή Καραβέλα

Όταν το γνωστό τηλεγράφημα της Ουρουγουάης για την υπόθεση του Χρήστου Καραβέλα ακολουθούσε διάφορες δαιδαλώδεις υπηρεσιακές διαδρομές μέχρι να φτάσει καθυστερημένα στο γραφείο της κας. Ντόρας Μπακογιάννη, το στέλεχος της Siemens Hellas βρισκόταν ήδη εκτός ελληνικών συνόρων και επομένως τίποτα απολύτως που να οδηγούσε στη διευκόλυνση της διαφυγής του συνέβη, με ευθύνη της τέως υπουργού Εξωτερικών τουλάχιστον.

Σε αυτό το συμπαγές συμπέρασμα καταλήγει η μαρτυρία του δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου, ο οποίος ερευνά εδώ και τρία χρόνια το σκάνδαλο παράνομων χρηματοδοτήσεων της Siemens Hellas σε πολιτικούς φορείς και πολιτικά πρόσωπα, στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.

Τα πρακτικά από την κατάθεση του δημοσιογράφου, τα οποία παραθέτουμε αμέσως στη συνέχεια, είναι ενδεικτικά, αν όχι αποδεικτικά τους γεγονότος ότι σίγουρα αδίκως και πιθανότατα σκοπίμως, έσπευσε το ΠαΣοΚ, αλλά και το καραμανλικό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας που στρατεύτηκε με την υποψηφιότητα του κου. Αντώνη Σαμαρά, να καταλογίσουν στην κα. Μπακογιάννη το πολιτικό σκέλος της ευθύνης για τη διαφυγή Καραβέλα. Ας δούμε τα πρακτικά.

Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη (βουλευτής ΠαΣοΚ): Σαν Υπουργός Εξωτερικών η κ. Μπακογιάννη φέρει ευθύνη για τη μη έγκαιρη ενημέρωση της ελληνικής δικαιοσύνης για τον Καραβέλα, σύμφωνα με την έρευνα που έχετε κάνει; Αναμειγνύεται καθόλου σε αυτό;

Μάρτυς (Αναστάσιος Τέλλογλου): Καμιά απολύτως δεν φέρει. Ξέρω προσωπικά από το περιβάλλον του κ. Καραβέλα πως όταν ήδη ο κ. Καραβέλας ήταν εκτός Ελλάδος, στελνόταν το τηλεγράφημα από την Ουρουγουάη.

Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη: Πώς;

Μάρτυς ( Αναστάσιος Τέλλογλου): Λέω. Ανεξάρτητα από το τι γράφτηκε στον Τύπο, για το χρόνο στον οποίο παραδόθηκε το τηλεγράφημα από το Υπουργείο Εξωτερικών, το ερώτημα δεν είναι αν άργησε το Υπουργείο Εξωτερικών να το δώσει. Το ερώτημα ήταν: αν το έδινε στην ώρα του, θα έπιαναν τον Καραβέλα;

Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη: Όχι, άλλο σας ρώτησα εγώ.

Μάρτυς ( Αναστάσιος Τέλλογλου): Ναι, αλλά εγώ σας απαντάω σε αυτό.

Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη: Σαν Υπουργείο Εξωτερικών…

Μάρτυς ( Αναστάσιος Τέλλογλου): Το τηλεγράφημα στάλθηκε Κυριακή ή Σάββατο, δεν θυμάμαι…

Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη: Σάββατο.

Μάρτυς ( Αναστάσιος Τέλλογλου): Σάββατο ... και ο Καραβέλας ήταν ήδη εκτός Ελλάδος. Αυτό σας λέω.

Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη: Με συγχωρείτε πολύ, εγώ δεν σας ρωτάω για τις συνέπειες, εγώ σας ρωτάω…

Μάρτυς (Αναστάσιος Τέλλογλου): Μα, δεν είναι συνέπεια. Ο Καραβέλας είχε φύγει όταν ήλθε το τηλεγράφημα.

Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη: Δεν ξέρουμε την εξέλιξη που θα είχε, κύριε Τέλλογλου, αν όλη αυτή η διαδικασία είχε γίνει έγκαιρα. Δεν μπορούμε να το ξέρουμε και να προδικάσουμε.

Μάρτυς (Αναστάσιος Τέλλογλου): Καμία εξέλιξη δεν θα υπήρχε. Ο Καραβέλας πάλι θα είχε φύγει. Ήταν έξω.

Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη: Εγώ σας ρωτάω ευθέως: αν υπήρχε πολιτική ευθύνη από τη διαδικασία αυτή, έτσι όπως κινήθηκε, της μη επίσπευσης όλης αυτής της διαδικασίας. Εφόσον το τηλεγράφημα έφθασε Σάββατο, την Τρίτη…

Μάρτυς ( Αναστάσιος Τέλλογλου): Δεν θα άλλαζε το αποτέλεσμα.

Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη: Δεν μου απαντάτε ευθέως. Δεν πειράζει.

Μάρτυς ( Αναστάσιος Τέλλογλου): Ευθέως σας απαντάω: δεν θα άλλαζε το αποτέλεσμα.

Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη: Δεν σας ρώτησα αυτό.

Μάρτυς ( Αναστάσιος Τέλλογλου): Με ρωτάτε αν καθυστέρησε να το δώσει η κ. Μπακογιάννη. Δεν ξέρω να σας το πω αυτό. Αυτό που ξέρω εγώ ήταν ότι ο κ. Καραβέλας είχε φύγει. Αυτό το ξέρω.

Ως τελευταία παρατήρηση, να επισημάνουμε την επιμονή της βουλευτού ΠαΣοΚ να αρνείται να παραδεχτεί που βρίσκονται η ουσία και το νόημα σε όσα καταθέτει ο δημοσιογράφος, δηλαδή ότι κανένα λάθος ή παράλειψη της κας. Μπακογιάννη ως αρμόδιας επικεφαλής του ΥΠΕΞ συνέτεινε, ή συνέβαλλε στη διαφυγή Καραβέλα, αλλά αντίθετα, επανέρχεται ρωτώντας επανειλημμένα και κυρίως στοχευσμένα, για τυχόν ευθύνες της τέως υπουργού. Είτε η βουλευτής δεν πολυκαταλαβαίνει ακόμη και τα πλέον βασικά, είτε της έχουν δοθεί ρητές οδηγίες να τσαλακώσει πάση δυνάμει το προφίλ της κας. Μπακογιάννη, προς όφελος του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και των παρακείμενων (και παρακοιμώμενων) φίλων του.

Η αντίδραση κάθε σωστού ανθρώπου εμπρός στον ηθικό παχυδερμισμό

Η δριμεία φραστική επίθεση του κου. Κώστα Μπακογιάννη στο δημοσιογράφο Θανάση Λάλα στο καφέ Da Capo της Πλατείας Κολωνακίου ήταν όχι μονάχα μία απολύτως δικαιολογημένη πράξη, αλλά η απαρχή μίας νέας φάσης, όπου οι ελεεινολογήματα και τα χυδαιογραφήματα κάθε διεστραμμένου νου και διεφθαρμένης ψυχής εναντίον ευυπόληπτων προσώπων δεν μπορεί και δεν πρόκειται να μένουν αναπάντητα.

Οι περισσότεροι από εμάς αναγνωρίσαμε στον τρόπο γραφής του κατάπτυστου εκείνου κειμένου κατά της πρώην υπουργού Εξωτερικών στο ένθετο Vetomag της κυριάτικης εφημερίδας “Veto”, που μόνο ως παράδειγμα δημοσιογραφικής αγυρτείας μπορεί να χρησιμεύσει, τον Λάλα. Και όμως! Μπροστά στην οργή του γιου της κας. Μπακογιάννη και χωρίς να ντραπεί όλο τον κόσμο που παρίστατο στη σκηνή, απεμπολούσε την ευθύνη για το δημοσίευμα, χρεώνοντάς το στον συνέταιρό του στην εφημερίδα.

Κάποιοι δήθεν και καθωσπρέπει θα ισχυριστούν ενδεχομένως ότι ουδείς, πόσο μάλλον ο γιος του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη, αξίζει να εκτίθεται οργισμένος στον κοινωνικό περίγυρο για τέτοιες θλιβερές περιπτώσεις, όπως εκείνου του Λάλα. Λάθος! Είναι χρέος κάθε σωστού ανθρώπου να υπερασπίζεται την τιμή και την υπόληψη της οικογένειάς του και μάλιστα με τρόπο δυναμικό, εάν έχει να αντιμετωπίσει τόσο ιταμές και οικτρές καταστάσεις. Έναν τέτοιο ηθικό παχυδερμισμό.

Γεια στο στόμα σου λοιπόν Κώστα και ελπίζουμε να βρεις μιμητές σε ανάλογες περιπτώσεις.

Υ.Γ.: Περιττό να αναφέρουμε ότι ευχόμαστε όταν φτάσει η ώρα της εκδίκασης της μήνυσης και αγωγής της κας. Μπακογιάννη κατά των Μάκη Τριανταφυλλόπουλου και Θανάση Λάλα, η Δικαιοσύνη να σταθεί στο ύψος της περίστασης και να τους βαρέσει μία γερή καμπάνα.

Η κερδοσκοπία είναι πράξη αυτοσυντήρησης των δανειστών της Ελλάδας

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του τέως υπουργού)

Οι κακοί κερδοσκόποι υπονομεύουν την καλοπέρασή μας. Αυτή την ανοησία οι λογής ντόπιοι αναλυτές προσπαθούν να πουλήσουν στον πολύπαθο ελληνικό λαό. Η αλήθεια όμως είναι εξαιρετικά απλή.

Για χρόνια εξαπατούσαμε τους δανειστές μας δίνοντας ψευδή στοιχεία για την Οικονομία μας. Κι έτσι μας δάνειζαν με χαμηλά επιτόκια παίρνοντας, εν αγνοία τους, τεράστια ρίσκα με τα χρήματά τους.

Τώρα που η πραγματικότητα αποκαλύφθηκε, επιμένουν όλοι να μας δανείζουν με υψηλότατα επιτόκια (εξ ου και τα περίφημα μεγάλα spreads) ώστε να προστατευθούν από τις γνωστές ή και τις κρυμμένες ακόμα αδυναμίες της Οικονομίας μας. Και να εξισορροπήσουν κάπως και τις χασούρες που έχουν, λόγω και των ψεμμάτων μας, ήδη υποστεί. Κάθε αρνητική είδηση που βγαίνει απο την χώρα σκορπίζει ανησυχίες. Και μεγαλώνει, λόγω εκλαμβανόμενου αυξημένου ρίσκου, το κόστος δανεισμού.

Η λεγόμενη κερδοσκοπία λοιπόν δεν είναι παρά πράξη αυτοσυντήρησης. Από εκείνους που τους ζητάμε να μας δώσουν τα χρήματά τους.

Το πρόβλημα λοιπόν είμαστε εμείς που ζητάμε δανεικά. Κι όχι εκείνοι που θέλουν να προστατεύσουν τα χρήματά τους. Και το ερώτημα είναι γιατί κανείς δεν ψάχνει γιατί ζούσαμε όλα αυτά τα χρόνια με δανεικά.

Γιατί τρώγαμε πάνω από τα διπλά απ' όσα βγάζαμε; Σε ποιούς ξοδεύτηκαν τα λεφτά αυτά; Που έχουν το θράσος να διαμαρτύρονται τώρα κι από πάνω;

Παγίδα έξτρα φόρων για τα μεσαία εισοδήματα, η σύνδεση με τις αποδείξεις

Ρεπορτάζ της ΕΛΕΝΑΣ ΛΑΣΚΑΡΗ στην εφημερίδα «Τα Νέα» 11/2/2010

Παγίδες έξτρα φόρων, κυρίως για τα μεσαία εισοδήματα, κρύβει η σύνδεση του αφορολόγητου ορίου των 12.000 ευρώ με αποδείξεις αξίας ίσης με το 30% του εισοδήματος. Το κλειδί των κρυφών επιβαρύνσεων βρίσκεται στο είδος των αποδείξεων που καλούνται να συλλέξουν οι πολίτες για να κατοχυρώσουν το αφορολόγητο, καθώς εξαιρούνται βασικές και μεγάλες μηνιαίες δαπάνες των νοικοκυριών.

Δαπάνες ενοικίων, δόσεων στεγαστικών δανείων και όλοι οι λογαριασμοί ΔΕΚΟ, που αποτελούν μεγάλο κεφάλαιο στον μηνιαίο οικογενειακό προϋπολογισμό, δεν αναγνωρίζονται για την κατοχύρωση του αφορολόγητου ορίου, ενώ προβλήματα γεννά και η αναγνώριση αποδείξεων από βενζινάδικα και περίπτερα που σήμερα δεν εκδίδουν αποδείξεις. Το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο εξαιτίας του γεγονότος ότι το ποσό των απαιτούμενων αποδείξεων υπολογίζεται σε συνάρτηση με το δηλωθέν εισόδημα, το οποίο προφανώς δεν είναι στο σύνολό του διαθέσιμο, καθώς ενσωματώνει τους κανονικούς φόρους που οφείλονται σε ετήσια βάση.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Για παράδειγμα, φορολογούμενος με δηλούμενο εισόδημα 27.000 ευρώ καλείται να πληρώσει φόρο 3.520 ευρώ. Αμέσως το διαθέσιμο εισόδημά του, χωρίς να αφαιρούνται άλλες κρατήσεις, περιορίζεται στις 23.480 ευρώ. Έστω ότι ο φορολογούμενος αυτός πληρώνει σε δόση στεγαστικού δανείου (που δεν μετράει ως απόδειξη για το αφορολόγητο) 600 ευρώ τον μήνα ή 7.200 ευρώ τον χρόνο. Το διαθέσιμο εισόδημα περιορίζεται στις 16.280 ευρώ. Αν προστεθούν και οι δαπάνες για φως, νερό, τηλέφωνο (σταθερό και κινητό) 150 ευρώ, συγκεντρώνονται άλλα 1.800 και το διαθέσιμο εισόδημα συρρικνώνεται στις 14.480 ευρώ. Αν ο συγκεκριμένος φορολογούμενος οδηγεί αυτοκίνητο και πληρώνει δόση γι΄ αυτό, που επίσης δεν αναγνωρίζεται, και βάζει βενζίνη χωρίς να μπορεί να πάρει ακόμη απόδειξη, μαζεύονται άλλα 500 ευρώ μηνιαίως ή 6.000 ετησίως, τα οποία με τα ασφάλιστρα αυτοκινήτου (επίσης δεν μετράνε για το αφορολόγητο) αυξάνονται σε 6.500 ευρώ. Τελικά ο συγκεκριμένος φορολογούμενος δεν μπορεί να καλύψει τις αποδείξεις που απαιτούνται για να καρπωθεί το αφορολόγητο. Με τις παραπάνω δαπάνες, το διαθέσιμο εισόδημά του έχει περιοριστεί στις 7.980 και θα πρέπει να προσκομίσει στην Εφορία αποδείξεις αξίας 8.100 για να έχει το αφορολόγητο των 12.000! Εναλλακτικά, αν δεν καταφέρει να συγκεντρώσει τις απαιτούμενες αποδείξεις, για τη διαφορά ανάμεσα στις απαιτούμενες και τις συγκεντρωθείσες αποδείξεις θα κληθεί να καταβάλλει φόρο 10%. Αν λοιπόν ο συγκεκριμένος φορολογούμενος αντί για 8.100 αποδείξεων έχει καταφέρει να συγκεντρώσει αποδείξεις αξίας 5.100, θα κληθεί να καταβάλει επιπλέον φόρο 300 ευρώ.

Οι δυσκολίες συγκέντρωσης αποδείξεων στο 30% του εισοδήματος είναι επίσης μεγάλες σε ζευγάρια όπου ο σύζυγος κερδίζει 30.000 ευρώ και χρειάζεται αποδείξεις 9.000 ενώ η σύζυγος 20.000 και απαιτούνται αποδείξεις 6.000 ή συνολικά 15.000 ευρώ.

Πιθανά ψεγάδια μπορεί να κρύβονται και για τα υψηλότερα εισοδήματα, με το Δημόσιο αυτή τη φορά να κινδυνεύει να χάσει φόρους. Κι αυτό γιατί ασχέτως ύψους εισοδήματος, εφόσον αυτό υπερβαίνει τα 40.000 ευρώ, οι απαιτούμενες αποδείξεις για να καλυφθεί το αφορολόγητο είναι 12.000 ευρώ.

Έτσι, ένας φορολογούμενος με ετήσιο εισόδημα 300.000 ευρώ, ο οποίος προφανώς δεν έχει κανένα πρόβλημα να συγκεντρώσει τις αποδείξεις των 12.000 ευρώ και μπορεί άνετα να φτάσει στα 15.000 αποδείξεων κερδίζοντας και μπόνους έκπτωση φόρου 300 ευρώ, δεν έχει κανένα λόγο να ζητήσει επιπλέον αποδείξεις και μπορεί κάλλιστα να επιμείνει στην κλασική λύση της αγοράς προϊόντων ή υπηρεσιών στη λογική, π.χ., 100 ευρώ με απόδειξη- 80 χωρίς. Παράλληλα, σε περιπτώσεις υψηλών εισοδημάτων με άνεση στη συγκέντρωση των απαιτούμενων αποδείξεων, τίποτα δεν εμποδίζει την «εμπορία» αποδείξεων.

* Το γράφημα αποτελεί επίσης αναδημοσίευση από τα «Νέα»

Επανερχόμαστε και ξαναρωτάμε: ξώφαλτσο εγκεφαλικό, ή νταλκάς η αιτία;

Μετά τη σπουδή που επέδειξε χθες στη συζήτηση για το Μεταναστευτικό ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κος. Μιχάλης Χρυσοχοϊδης να ισχυριστεί ενώπιον ολόκληρης της Εθνικής Αντιπροσωπείας στο Κοινοβούλιο, αλλά και του ελληνικού λαού που παρακολουθούσε σε ζωντανή μετάδοση από το Κανάλι της Βουλής και την ΕΤ1, ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κος. Μπάρακ Ομπάμα είναι μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, επανερχόμαστε, με τρόπο πιεστικό αυτή τη φορά, στην απορία που είχαμε ευσχήμως θέσει με την ανάρτησή μας στις 20/1/2010 με τίτλο Σε λίγο θα εισβάλουν στο γραφείο του, να του αλλάξουν τη βαφή στο μαλλί και ξαναρωτάμε: ξώφαλτσο εγκεφαλικό, ή αιφνίδιος γεροντονταλκάς είναι η αιτία; Διότι αλλιώς, δεν εξηγείται!!!

Σημείωση: Μα τι πάθος είναι αυτό που έχουν οι Αμερικανοί να υποστηρίζουν στα κράτη-δορυφόρους τους ως πολιτικούς ταγούς όλα τα ufo; Δεν καταλαβαίνουν ότι ελοχεύει κίνδυνος ανά πάσα στιγμή να τους εκθέσουν, ακόμη και όταν οι κατά καιρούς Πετσάλνικοι δίνουν παραγγελία να πετσοκόβονται τα πρακτικά της Βουλής;

Γεννημένοι Έλληνες, αλλά από γράμματα και ορθογραφία εντελώς στούρνοι!

Απίστευτο! Σταρ του Χόλυγουντ έχει υπάρξει ο υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά!

Κάποιες φορές αδικούμε πρόσωπα, άθελά μας, όχι από πρόθεση, δόλο ή σκοπιμότητα.

Έτσι και για τον αυτοαναγορευόμενο ως υποψήφιο δήμαρχο Πειραιά κο. Παναγιώτη Μαυρίκο (βλέπε τέσσερις αναρτήσεις παρακάτω) παραλείψαμε να αναφερθούμε στην πολύ καλή καριέρα που έχει διαγράψει στον κινηματογραφικό κόσμο του Χόλυγουντ, σε δευτερεύοντες ρόλους μεν, αλλά πλάι πάντα σε μεγάλα αστέρια. Στη μικρή φωτογραφία δεξιά, βλέπετε τον κο. Παναγιώτη Μαυρίκο ως εκδότη του Πειραιά και στη μεγάλη φωτογραφία-αφίσα αριστερά, τον βλέπετε μετο καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Τσαζ Παλμιντέρι, να συμπληρώνει το μεγάλο Ρόμπερτ ντε Νίρο στη γνωστή ταινία «Ιστορίες του Μπρονξ» ("A Bronx Tale"), παραγωγής 1993, σε δεύτερο αντρικό ρόλο.

Ευχαριστούμε τον ρεπόρτερ ανεύρεσης χαμένων, ή κρυφών διασημοτήτων του blog μας για την άμεση ενημέρωση που μας έκανε. Εκτιμούμε ότι ως χολυγουντιανός σταρ, ο κος. Μαυρίκος έχει πλέον διαφορετικές, πολύ υψηλότερες από πριν, δυνατότητες και πιθανότητες, προκειμένου να εκλεγεί δήμαρχος Πειραιά.

Στο ευρώ συμβαίνει να είμαστε όλοι ... «Ράγιο Βαγεκάνο»!

Του Ι.Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

(σε αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 8/2/2010, στήλη «Εμπιστευτικά»)

ΠΡΙΝ ΑΠΟ μερικά εικοσιτετράωρα, ο πρόεδρος της μεγαλύτερης ισπανικής τράπεζας, της Santander Βank, ρωτήθηκε αν είναι αληθές ότι η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα δέχονται κοινή επίθεση των διεθνών αγορών ώστε να αποδυναμωθεί το ευρώ.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ χαμογέλασε και απάντησε ελαφρώς ειρωνικά ότι αυτές οι τρεις περιπτώσεις χωρών δεν είναι ίσες, ούτε καν συγκρίσιμες. Κι ότι «η Ισπανία είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, όχι η Ράγιο Βαγεκάνο!».

ΥΠΟΘΕΤΩ ότι τη Ρεάλ Μαδρίτης τη γνωρίζουμε όλοι. Αντιθέτως, είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι γνωρίζουν τη Ράγιο Βαγεκάνο: είναι και αυτή ομάδα της Μαδρίτης που βρίσκεται στην 9η θέση του πρωταθλήματος της Β΄ Εθνικής. Για όποιον δεν κατάλαβε, λοιπόν, η Ελλάδα είναι η Ράγιο Βαγεκάνο- ας πούμε, «ο Εθνικός Αστέρας της Ευρώπης».

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, όμως, αν αυτό είναι το ζήτημα. Διότι η Ράγιο Βαγεκάνο μπορεί θαυμάσια να πέσει πέντε κατηγορίες χωρίς η Ρεάλ να το πάρει χαμπάρι. Αντιθέτως, αν βουλιάξει μια χώρα του ευρώ, το κόστος θα το πληρώσει το ευρώ, ακόμη κι αν η χώρα είναι ο Εθνικός Αστέρας ή ο Βισαλτιακός της ευρωζώνης.

ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ την έννοια, κύριε πρόεδρε, στο ευρώ συμβαίνει να είμαστε όλοι Ράγιο Βαγεκάνο.

ΚΑΙ ΝΑ πάρω ένα καλό παράδειγμα. Όσο συζητείται μια «επιχείρηση διάσωσης» της Ελλάδας από τις άλλες χώρες του ευρώ, οι αγορές δεν θα σταματήσουν να πιέζουν την Ελλάδα ώστε να προκαλέσουν τη διάσωση. Και προκειμένου να προκαλέσουν την παρέμβαση για διάσωση, θα προσπαθούν να συνδέσουν την πίεση προς την Ελλάδα με μια πίεση στο ευρώ.

ΚΑΤΑ ΤΗ λογική τους, δηλαδή, είτε θα πρέπει η Ελλάδα να αφεθεί στην τύχη της και να χρεοκοπήσει βάζοντας σε κίνδυνο το ευρώ, είτε να τη σώσουν οι άλλοι προκειμένου να σώσουν το ευρώ. Κοινώς, δεν θα μας αφήσουν στην ησυχία μας αν δεν γίνει το ένα ή το άλλο.

ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ τυχαίες οι ζυμώσεις των τελευταίων 24ώρων στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Και ο Σαρκοζί και η Μέρκελ αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι που παίζεται είναι πλέον μεγαλύτερο από το μπόι μας, άρα πρέπει να αντιμετωπιστεί στην πραγματική του διάσταση.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, βεβαίως, και εκείνοι που λένε «οι Έλληνες να κόψουν τον λαιμό τους: μόνοι τους τα έκαναν, μόνοι τους να τα φτιάξουν!». Σύμφωνοι αλλά πολύ φοβούμαι πως αν αυτό μπορούσε να λεχθεί κάποτε, δύσκολα μπορεί να εφαρμοστεί πλέον.

ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, το ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξει παρέμβαση αλλά με ποιο κόστος, με ποια μέθοδο και ποια προοπτική θα εκδηλωθεί. Διότι ακόμη κι η Ράγιο Βαγεκάνο δικαιούται να ελπίζει ότι κάποια στιγμή μπορεί να ανέβει κατηγορία.