Με παγίδα για τους καταγγέλλοντες μοιάζουν τα μέτρα ενάντια στη διαφθορά

Σε όλα τα μέτρα αντιμετώπισης της διαφθοράς που εξήγγειλε ο κος. Χάρης Καστανίδης, ο πολίτης που θα καταγγέλλει παράνομες δοσοληψίες υπηρεσιακών ανωτέρων του, ή υψηλά ιστάμενων δημοσίων λειτουργών, θα απολαμβάνει της εύνοιας του Κράτους, ή ακόμη και της επιείκειας της Δικαιοσύνης στο ενδεχόμενο που θα βρίσκεται και ο ίδιος αναμεμιγμένος. Η αναγκαία διευκρίνιση στην οποία προέβη αναφορικά με όλα τα μέτρα ο υπουργός Δικαιοσύνης ήταν όλα αυτά θα έχουν ισχύ, εάν και εφόσον αποδεικνύονται τα κρούσματα διαφθοράς. Μα, εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα για οποιονδήποτε πολίτη επιθυμεί να ξεσκεπάσει λαμογιές και λοβιτούρες. Απλά, δεν έχει καμία εμπιστοσύνη τόσο στο Κράτος, όσο και στη Δικαιοσύνη ότι ακόμη κι αν προσκομίσει στοιχεία θα επιβεβαιωθούν οι καταγγελίες του και θα τύχει της προστασίας που ούτως ή άλλως θα εδικαιούτο μέσα σε ένα έννομο πολιτειακό – κρατικό περιβάλλον. Αντιθέτως, πιστεύει ενδόμυχα ότι θα εξοντωθεί κατά τρόπο παραδειγματικό, προκειμένου να μη μπουν σε σκέψεις συμπολίτες του να γίνουν μιμητές του. Ας κάνει ριζικές τομές σε Δημόσιο και Δικαιοσύνη αυτή η κυβέρνηση (και η κάθε κυβέρνηση) με την εφαρμογή επιχειρήσεων «καθαρά χέρια» και ας αφήσει την πριμοδότηση της κατάδοσης. Αν η Πολιτεία και το Κράτος παύσουν να λειτουργούν ως εκμαγεία παρανομιών και διαφθοράς, ο πολίτης ξέρει πολύ καλά ποια είναι η δική του η δουλειά.

Είμαστε ακόμη στην αρχή του κύκλου της οργής της μεσαίας και ανώτερης τάξης

Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή», 21/2/2010)

Κάθε χώρα που θέλει να πάει μπροστά χρειάζεται μια δυναμική μεσαία αστική τάξη. Μιλάμε για τους πολίτες που κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους, έχουν την αγωνία της απόλυσης ή της αποτυχίας συνέχεια στο μυαλό τους και δεν ζουν ούτε αποκλειστικά από το κράτος ούτε όμως και από «λαμογιές». Είναι άνθρωποι οι οποίοι πληρώνουν τους φόρους τους και προσπαθούν να είναι εντάξει με τον νόμο. Οχι ότι δεν έχουν λαδώσει κάποιον υπάλληλο εφορίας ή πολεοδομίας, αλλά το έκαναν γιατί η ζωή τούς έμαθε πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να λειτουργείς στην Ελλάδα, εκτός αν θέλεις να μπλέξεις άσχημα ή να χρειάζεσαι ενίοτε ψυχοφάρμακα. Αλλοι εξ αυτών είναι εργοδότες και έχουν έγνοια για όσους υπαλλήλους απασχολούν, άλλοι πάλι ελεύθεροι επαγγελματίες, στελέχη ή υπάλληλοι επιχειρήσεων. Τι τους συνδέει όλους; Απλά, το γεγονός ότι ζουν χωρίς εγγυήσεις για το αύριο από κανέναν.

Αυτοί οι άνθρωποι, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας, αρχίζουν τώρα να νιώθουν απόγνωση και σε λίγο οργή. Μεταξύ των έκτακτων εισφορών, της φορολογίας της ακίνητης περιουσίας, των αυξημένων αντικειμενικών κ. λπ., νιώθουν όλο και περισσότερο την πίεση για τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου. Είναι η πρώτη φορά που τους ακούς να σκέπτονται αν τα παιδιά τους μπορούν να πηγαίνουν σε ιδιωτικό σχολείο ή να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Και είναι η πρώτη φορά που νιώθουν ότι σε λίγο δεν «θα βγαίνουν» αν ξενοικιαστεί κάποιο μαγαζί που έχουν ή αν κάποιος στην οικογένεια βρεθεί χωρίς δουλειά.

Η μεσαία αυτή τάξη καταλαβαίνει ότι η χώρα βρίσκεται σε χρεοκοπία και ενδεχομένως να είναι έτοιμη να κάνει θυσίες. Την πνίγει όμως ένα απίστευτο συναίσθημα τσαντίλας και οργής.

Πώς πρέπει να νιώσει, για παράδειγμα, ο μικροεπιχειρηματίας που πάει στο γραφείο του ΙΚΑ και έχει απέναντί του μια πληθώρα υπαλλήλων που δεν κάνουν τίποτα αλλά είναι εξαιρετικά επαγγελματίες στο να του δυσκολέψουν τη ζωή; Δεν είναι λογικό να βγαίνει από τα ρούχα του όταν συναντά τον μεσήλικα «συνταξιούχο» του ΟΣΕ που επιδίδεται σε διάφορα χόμπι ή τον «απολυμένο» πιλότο της Ολυμπιακής που γυρνάει στα νησιά όλο το καλοκαίρι;

Ο θυμός του θα ήταν ακόμη μεγαλύτερος αν καταλάβαινε όλο το μέγεθος της κλεψιάς και της σπατάλης στους εξοπλισμούς και την υγεία. Τα 27 δισ. ευρώ που ξόδεψαν τα νοσοκομεία το 2007, για παράδειγμα, τα πληρώνει τώρα ο Ελληνας αστός. Είναι προφανώς τα δισ. που έγιναν Καγιέν και νεοπλουτίστικη μόστρα τα τελευταία χρόνια. Το ίδιο και οι μίζες από εξοπλιστικά συστήματα που κόστισαν στη χώρα πολύ πιο ακριβά από ό,τι σε άλλες χώρες ή ακόμη χειρότερα παραγγέλθηκαν «γυμνά» για να εξασφαλισθούν και άλλες μίζες στο μέλλον.

Ολα αυτά καλείται σήμερα να πληρώσει ο Ελληνας φορολογούμενος που δεν κλέβει και δεν φοροδιαφεύγει. Σήμερα όμως πληρώνει διπλά τις αμαρτίες και τα εγκλήματα δεκάδων πολιτικών που ο ίδιος εμπιστεύθηκε. Γιατί, πέρα από τους φόρους, έχει απέναντί του τις τράπεζες που έχουν κλείσει τις στρόφιγγες πληρώνοντας και εκείνες το τίμημα της αναξιοπιστίας της Ελλάδος διεθνώς.

Είμαστε ακόμη στην αρχή του κύκλου της οργής, γιατί η νέα πραγματικότητα καταγράφεται εγκεφαλικά, αλλά δεν έχει ακόμη πονέσει πραγματικά. Οταν όμως θα τη νιώσει η υγιής μεσαία και ανώτερη τάξη αυτής της χώρας, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες. Γιατί, ως γνωστόν, η ιστορία έχει αποδείξει πως είναι αυτή η τάξη που όταν φτάνει στα όριά της γίνεται καταλύτης σοβαρότατων πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων σε μια χώρα.

Ιδιωτικό μονοπώλιο στις εγχώριες αερομεταφορές φέρνει η συγχώνευση

Ο γάμος μεταξύ Olympic Air και Aegean, υπό το επιχείρημα της αναγκαστικής συνένωσης επιχειρηματικών δυνάμεων σε μία εποχή οικονομικής κρίσης, δεν αποτελεί τίποτε παραπέρα από μία ανοικτή, έως προκλητική, κίνηση των εκπροσώπων του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου για τη διαμόρφωση ενός μονοπωλιακού καθεστώτος στις εγχώριες αερομεταφορές, το οποίο θα μπορεί να αναλαμβάνει και να εφαρμόζει ακόμη κι επαχθείς για τους Έλληνες καταναλωτές αποφάσεις αναφορικά με τις χρεώσεις και τις υπηρεσίες που θα προσφέρουν. Είναι θεσμική, πολιτική και πάνω απ’ όλα ηθική υποχρέωση τόσο της εθνικής, όσο και της ευρωπαϊκής επιτροπής Ανταγωνισμού να παρέμβουν και να θέσουν υγιείς όρους και προϋποθέσεις για οποιοδήποτε τέτοιο εγχείρημα επιχειρηματικής συνένωσης που υποκρύπτει μονοπωλιακές σκοπιμότητες, προστατεύοντας τα συμφέροντα του καταναλωτή.

Το άσυλο ήρθη και οι … «αντεξουσιαστές» δεν προέβησαν σε έκτροπα!!!

Το γεγονός ότι οι παρουσιαζόμενες ως ακροαριστερές αντεξουσιαστικές δυνάμεις των Εξαρχείων, μαζί με τις παραφυάδες τους εντός των πανεπιστημίων δεν προέβησαν σε δυναμικής μορφής αντιδράσεις εναντίον του κράτους και της κυβέρνησης έστω γι’ αυτή τη μεμονωμένη περίπτωση παραβίασης του καθεστώτος αποφυγής κάθε είδους επέμβασης της Ελληνικής Αστυνομίας σε αυτό που αποκαλείται «πανεπιστημιακό άσυλο», αποτελεί πρόσθετο στοιχείο ότι οι άνθρωποι αυτοί δρουν σε συνέργεια (κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει ακόμη και σε συνεργασία) με το ΠαΣοΚ. Είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είχαμε εικόνες μαζικής καταστροφής στο κέντρο της Αθήνας, εάν το «ντου» της ΕΛΑΣ στην Πολυτεχνειούπολη την περασμένη Κυριακή, γινόταν επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας. Η ανίερη σχέση μεταξύ των δήθεν επαναστατών και του ΠαΣοΚ, φαίνεται άλλωστε και από την προνομιακή προστασία που απολαμβάνουν οι ακροαριστερές φράξιες και τα μέλη τους σε όλες τους τις κινητοποιήσεις, συνολικά από την κυβέρνηση και ειδικότερα από τους κους. Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και Σπύρο Βούγια. Καιρός είναι να βγούμε όλοι και να καταγγείλουμε ανοικτά εκείνο που έχει καταστεί πλέον εξόφθαλμο.