Η υποχρέωση του υπεύθυνου πολίτη απέναντι στα μέτρα Παπανδρέου

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ Α. ΣΕΪΤΑΝΙΔΗ

(αναδημοσίευση από το site του περιοδικού «Τα Πράγματα»)

Μετά από σχεδόν δέκα μήνες που οι Έλληνες πολίτες πέρασαν με μεγάλη αγωνία, βλέποντας την οικονομία να κατρακυλά και την Ευρώπη να μας χλευάζει, την ανεργία να γιγαντώνεται και να φτάνει στα όρια της κοινωνικής έκρηξης και την αγορά να χειμάζεται μαζί με τις ελπίδες τους για πιο άνετη ζωή, παρακολούθησαν χθες τον πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου να περιγράφει τους τρόπους που ο ίδιος και η κυβέρνησή του επέλεξαν, προκειμένου να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο.

Η ελληνική κοινωνία, με την εξαίρεση των ανεύθυνων ηγεσιών της Αριστεράς και των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών ενώσεων, συναισθάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης. Αναγνωρίζει ότι μόνο με θυσίες μπορεί να βγούμε από το τούνελ. Θυσίες, όμως, που πρέπει να κάνουμε ΟΛΟΙ, κι όχι πάλι τα γνωστά “κορόιδα” και μόνον, την ώρα που οι αεριτζήδες, οι φοροφυγάδες και οι μιζαδόροι θα κάνουν πάρτυ εις υγείαν των υπολοίπων. Πρώτη, λοιπόν, προϋπόθεση για την παλλαϊκή στήριξη των μέτρων που εξήγγειλε ο κ. πρωθυπουργός είναι η σαφής δέσμευσή του να μοιράσει τις θυσίες δίκαια, και σε ΟΛΟΥΣ μας ανεξαιρέτως.

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η διασφάλιση της επόμενης μέρας. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες βαρέθηκαν, κουράστηκαν, εξαντλήθηκαν ακούγοντας πρωθυπουργούς να τους περιγράφουν “παραδείσους” που δήθεν όλοι θα συναντούσαμε μετά από τις θυσίες που έπρεπε να γίνουν. Κατά κανόνα κάναμε τις θυσίες ως κοινωνία, αλλά αντί για “παράδεισο”, στην επόμενη στροφή ο ίδιος πρωθυπουργός ή ο διάδοχός του -τι σημασία έχει;- αναμηρύκαζαν το ίδιο παραμύθι: Θυσίες τώρα, καλύτερες μέρες μετά…

Οι Έλληνες πολίτες δεν είμαστε, πια, διατεθειμένοι να υποστούμε τα ίδια. Δίνουμε τη στήριξή μας στην κυβέρνηση που προέκυψε από την ψήφο των περισσοτέρων, αλλά εάν την επόμενη μέρα βρεθούμε σε νέα κρίση, τότε η κοινωνική έκρηξη είναι αναπόφευκτη. Κι αυτό οφείλει να το γνωρίζει τόσο ο κ. Παπανδρέου, που πρότεινε τα μέτρα, όσο κι ο κ. Σαμαράς, που συναίνεσε στα πιο πολλά από αυτά. Η κοινωνική έκρηξη δεν πρόκειται να χωρίσει τους αμνούς από τα ερίφια. Η κοινωνική έκρηξη που θα ξεσπάσει στον τόπο μας αν τα μέτρα του κ. Παπανδρέου δεν φέρουν αποτέλεσμα, θα διαπερνά ολόκληρη την κοινωνία και ως προμετωπίδα της θα έχει το “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των άλλων φίλων“.

Ναι, η ευθύνη μας ως πολίτες αυτής της κοινωνίας, ως κάτοικοι αυτού του ευλογημένου τόπου, ως αληθινοί δημοκράτες που σεβόμαστε την αρχή της πλειοψηφίας είναι να στηρίξουμε τα μέτρα του κ. Παπανδρέου, είτε συμφωνούμε με αυτά είτε όχι, είτε μας πλήττουν πολύ είτε λιγότερο. Μαθημένοι είμαστε από αυτά, εδώ και δεκαετίες, από το “Τσοβόλα δώστα όλα” χωρίς να τα έχεις, μέχρι το “μηδέν συν μηδέν ίσον δεκατέσσερα”.

Αν όμως πέσουμε πάνω σε ανίκανους να μας βγάλουν από την κρίση, σε αδιάφορους για το μέλλον μας και τις θυσίες που με αίμα κάνουμε τώρα, αν αποδειχθεί ότι κι αυτή η πρόσκληση στην κοινωνική μας ευθύνη μείνει χωρίς αποτέλεσμα, τότε ΟΛΟ το πολιτικό κατεστημένο, καλά θα κάνει να φυλάγεται από τη δίκαιη οργή μας. Ως εδώ η κοροιδία δεκαετιών. Κάνουμε για μια ακόμα φορά το κοινωνικό μας χρέος, ως πολίτες. Και ζητούμε από τους πολιτικούς μας να κάνουν κι εκείνοι, για πρώτη φορά στο ακέραιο το δικό τους χρέος.

Αλλιώς θα αναμετρηθούμε…

Σωτήρια για τη Ν.Δ. η απόφαση του Κ. Καραμανλή για πρόωρες εκλογές

Του ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ
Επικοινωνιολόγου
Διευθυντή της εταιρείας Think Politics

Αν στο πολιτικό κόστος που επωμίστηκε η Νέα Δημοκρατία από τις σκανδαλώδεις υποθέσεις στις οποίες ενέχονταν κυβερνητικά στελέχη της και από τα συσσωρευμένα παράπονα της κομματικής βάσης της, αθροίζαμε και εκείνο που με απόλυτη βεβαιότητα θα επέφερε στο κόμμα η λήψη και εφαρμογή των αντιδημοφιλών μέτρων τα οποία κρίνονται ως αναγκαία για να αντιμετωπιστεί η φρικτή δημοσιονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, τότε η διαφορά στις εκλογές οι οποίες ούτως ή άλλως θα γίνονταν μέχρι φέτος το Μάρτιο, δεν θα ήταν στις δέκα ποσοστιαίες μονάδες, αλλά στις διπλάσιες και παραπάνω. Και αυτή η εξέλιξη, δε θα σηματοδοτούσε απλά μία συντριβή εξωπραγματική σχεδόν για ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κυβερνητικό κόμμα, αλλά την οριστική παραγραφή των όποιων πιθανοτήτων θα της αναλογούσαν υπό κανονικές συνθήκες, προκειμένου να ανέκαμπτε κάποια στιγμή και να έβλεπε ξανά ως εφικτή την πρόκληση να επαναδιεκδικήσει με αξιώσεις το δικαίωμα να κυβερνήσει. Με αυτά τα δεδομένα, ήταν σωτήρια ως προς το συμφέρον της ΝΔ η απόφαση του Κώστα Καραμανλή να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές τις οποίες ήταν σίγουρο ότι θα έχανε, αλλά με μία διαφορά η οποία θα ήταν δυνατόν να καλυφτεί με μέθοδο και προσπάθεια, μετά από ένα εύλογο διάστημα που θα καταλάμβανε το κόμμα τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ακόμη ορθότερες οι συμβουλές όποιων συνεργατών του πρότειναν να μη διστάσει να λάβει αυτή την απόφαση. Με το αποτέλεσμα της 4ης Οκτωβρίου, προκλήθηκε στη ΝΔ ισχυρή βλάβη, αλλά όχι ανήκεστη και είναι στο χέρι των στελεχών και της ηγεσίας του κόμματος να χτίσουν ξανά ένα ισχυρό momentum.

Γιατί να μην πάρει ολόκληρο το πολιτικό κόστος o Γιώργος Παπανδρέου;

Του ΙΩΑΝΝΗ Γ. ΜΟΙΡΑ

(σε αναδημοσίευση από το blog «Κοινή Μοίρα«)

Ως προς την κεντρική της φιλοσοφία και κατεύθυνση, η δέσμη μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός κος. Γιώργος Παπανδρέου είναι όμοια με εκείνη που είχε εξαγγείλει προεκλογικά ο προκάτοχός του, κος. Κώστας Καραμανλής. Εφόσον λοιπόν ο κος. Παπανδρέου μας επιβάλει σήμερα περίπου εκείνα που ο κος. Καραμανλής μας παρουσίαζε χθες, εύλογα διερωτόμαστε για τα εξής…

- Δεν έχει την υποχρέωση ο πρωθυπουργός να παραδεχτεί ότι όσα έλεγε προεκλογικά ο ίδιος για την οικονομία και τις δυνατότητες παροχών ήταν αβάσιμα και όσα έλεγε ο αντίπαλός του, ακριβή;
- Από την άλλη πλευρά, δεν έχει την υποχρέωση ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης να απαιτήσει να δικαιωθεί η Νέα Δημοκρατία για την ευθύτητά της και να εκτεθεί το ΠαΣοΚ για τη δημαγωγία του;
- Δεν έχει ναυαγήσει ήδη κατά ένα μέρος η αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας, από τη στιγμή που το ΠαΣοΚ έχει καθυστερήσει επί τέσσερις μήνες να πάρει μέτρα που θα έπαιρνε η ΝΔ από την πρώτη στιγμή, ενώ επιπρόσθετα, το μόνο που κατάφερε ήταν να προκαλέσει την ασυδοσία των κερδοσκόπων σε βάρος μας;
- Από τη στιγμή που αποδείχθηκε η προεκλογική κοροϊδία του ΠαΣοΚ, μήπως είχε νόημα να συνδεθεί από τη ΝΔ η συναινετική επιλογή στήριξης της επανεκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας κου. Κάρολου Παπούλια, με τη συμφωνία μίας συναινετικής πρότασης, ή συμφωνίας διακυβέρνησης της χώρας μεταξύ των δύο μεγάλων -τουλάχιστον- κομμάτων;
- Και αν όχι, τότε για ποιο λόγο η ΝΔ παρέχει αδιαπραγμάτευτη -σχεδόν- στήριξη στην κυβέρνηση για την οικονομική πολιτική που υποχρεούται εκ των πραγμάτων να εφαρμόσει, από τη στιγμή που είναι εμφανές, βέβαιο και αποδεδειγμένο ότι σε μία αντίστροφη κατάσταση, το ΠαΣοΚ θα γυρνούσε επιδεικτικά την πλάτη και θα κατέβαζε τους Παναγόπουλούς του στα πεζοδρόμια;
- Με άλλα λόγια, εφόσον ο κος. Παπανδρέου έκανε τα αδύνατα-δυνατά, τα άσπρα-μαύρα και τη μέρα-νύχτα προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές και να κυβερνήσει, για ποιο λόγο να μην επωμιστεί τώρα μονάχος του ολόκληρο το πολιτικό κόστος;

Μπορεί να μη συμφωνούν κάποιοι με αυτά τα ερωτήματα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανάγκη να τα απαντήσουν.

(Πίνακας: "Liar, Liar, your Nose is on Fire" από τη Natalie Holland)

Ένα mea culpa για την Οικονομία, που δεν έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής

Της ΒΟΥΛΑΣ ΚΕΧΑΓΙΑ

(σε αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Τα Νέα» (2/2/2010), στήλη «Προβολείς», με τίτλο «Ντάβος και mea culpa»)

ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ, στο ελβετικό θέρετρο, όταν το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου ως Πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον Τουργκούτ Οζάλ επιχειρώντας να εγκαινιάσει μια νέα περίοδο στα ελληνοτουρκικά. Έναν χρόνο νωρίτερα οι δύο χώρες είχαν φτάσει στα πρόθυρα πολέμου με την κρίση του ΄87. Στο περιθώριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, οι δύο ηγέτες είχαν συμφωνήσει ότι τα κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο είναι διεθνής υπόθεση και συμφώνησαν να σταματήσουν οι έρευνες για πετρέλαιο και οι προκλητικές ενέργειες ένθεν κακείθεν. Ή, όπως το περιέγραψε ο ίδιος ο Ανδρέας με τη γνωστή γλωσσοπλαστική του ικανότητα, στο περίφημο δόγμα «μη πόλεμος»... Λίγες εβδομάδες αργότερα, αποκήρυσσε από του βήματος της Βουλής εκείνη τη συμφωνία με το γνωστό «mea culpa».

Στην ίδια πόλη, στο ίδιο φόρουμ, 22 χρόνια αργότερα, ο Γιώργος Παπανδρέου, ως Πρωθυπουργός και αυτός, αντιμετώπισε την ωμή πραγματικότητα. Ένας άλλος «πόλεμος» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη - οικονομικός αυτήν τη φορά- και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά το ευρώ. Ωστόσο, οι ισχυροί ζητούν μέτρα, περισσότερα μέτρα.

Για πρώτη φορά o Πρωθυπουργός μίλησε για περικοπές μισθών και θέσεων εργασίας από τον δημόσιο τομέα. Επιστρέφοντας από το Νταβός έδειξε «για πρώτη φορά τόσο ανήσυχος», όπως έλεγαν οι υπουργοί που τον συνάντησαν προχθές στο Μαξίμου. Οι πληροφορίες επιμένουν ότι η κυβέρνηση, μπροστά στις πιεστικές δημοσιονομικές ανάγκες, στα υψηλά επιτόκια δανεισμού και στους κερδοσκοπικούς εκβιασμούς, θα αναγκαστεί να πάρει ακόμη πιο επώδυνα μέτρα.

Διαψεύδοντας ενδεχομένως και μέρος των προεκλογικών της δεσμεύσεων. «Υπάρχουν λεφτά», «δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ», «δεν θα θιγούν τα μεσαία εισοδηματικά στρώματα». Τι απομένει; Να διατυπωθεί ένα ακόμη «mea culpa» σε σύγχρονη εκδοχή. Εφόσον τα πράγματα είναι τόσο τραγικά όσο έδειχναν τα πρόσωπα των υπουργών που έβγαιναν προχθές από το Μαξίμου, θα πρέπει να γίνει μια δημόσια αυτοκριτική. Τώρα. Στο διάγγελμα που λέγεται ότι θα απευθύνει προς τον ελληνικό λαό ο Πρωθυπουργός, θα πρέπει με παρρησία να αναγνωρίσει ότι υπήρξαν λάθος εκτιμήσεις. Και να πει προς τους πολίτες ανοικτά τι σκέπτεται να κάνει για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Οι φορολογούμενοι θα το εκτιμήσουν περισσότερο από τις «διαρροές» που προκαλούν σύγχυση...