Κίνητρο για νέα κύματα μεταναστών προσφέρει το σχέδιο για την ιθαγένεια

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή» 9/2/2010)

Η εκτός ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε τις διαφωνίες, που είχε ήδη αναδείξει ο διάχυτος δημόσιος διάλογος. Το νομοσχέδιο διαφέρει κάπως από το κείμενο της νομοθετικής πρωτοβουλίας, που είχε τεθεί σε δημόσια διαβούλευση. Είναι αλήθεια ότι ο υπουργός Εσωτερικών έκλεισε ορισμένες επικίνδυνες «τρύπες», αλλά διατήρησε ανέπαφη την αρχική φιλοσοφία.

Το θεώρημα του πρωθυπουργού είναι ότι η παραχώρηση ιθαγένειας επιφέρει την ενσωμάτωση των μεταναστών. Τα γεγονότα το έχουν σε μεγάλο βαθμό διαψεύσει. Αυτό δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να νομοθετεί με στόχο την «πολυπολιτισμική κοινωνία», υπό την επήρεια του ιδεολογήματος ότι το εθνικό κράτος είναι ξεπερασμένο και πρέπει να το ξεφορτωθούμε.

Ο Γ. Παπανδρέου δεν απάντησε σε τρία κρίσιμα ερωτήματα: Πρώτον, τι θα πράξει με το σχεδόν ένα εκατομμύριο παράνομους μετανάστες που ήδη βρίσκονται στην Ελλάδα. Δεύτερον, εάν πρέπει ή όχι να κάνουμε διάκριση των παράνομων μεταναστών με βάση την πολιτισμική συμβατότητά τους και τη δυνατότητά τους για αρμονική ενσωμάτωση. Τρίτον, πώς θα αναχαιτιστεί η συνεχιζόμενη παράνομη είσοδος νέων μεταναστών;

Αντί για απαντήσεις, ο πρωθυπουργός επιδόθηκε σε συναισθηματικές αναφορές. Ευτυχώς, αυτή τη φορά δεν επανέλαβε το άτοπο, πως η απόδοση ιθαγένειας είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Το γεγονός, όμως, ότι εμμέσως παρομοίασε τους παράνομους μετανάστες με τους Mικρασιάτες πρόσφυγες είναι ενδεικτικό, όχι τόσο σύγχυσης, όσο της ιδεολογικής εμμονής η Ελλάδα να θεωρείται χώρος και όχι χώρα. Αυτή είναι η αιτία, που από την ομιλία του ουσιαστικά απουσιάζει η κρίσιμης σημασίας διάκριση μεταξύ νόμιμου και παράνομου μετανάστη.

Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι η κυβέρνηση έχει την τάση «επίλυσης» του μεταναστευτικού προβλήματος με την παραχώρηση ιθαγένειας. Πρόκειται για τάση, που είναι συμβατή με την τρέχουσα πρακτική του ελληνικού κράτους να νομιμοποιεί εκ των υστέρων παράνομες καταστάσεις. Οι περίπου 700.000 νόμιμοι μετανάστες ήταν στη συντριπτική πλειονότητά τους παράνομοι, που νομιμοποιήθηκαν μαζικά σε τέσσερις δόσεις.

Η πείρα απέδειξε ότι κάθε νομιμοποίηση τροφοδότησε το επόμενο κύμα, ενισχύοντας την εντύπωση πως όποιος μπαίνει στην Ελλάδα παρανόμως δεν διώχνεται και κάποια στιγμή νομιμοποιείται. Αντί να δημιουργήσει αντικίνητρα για να συρρικνώσει τις ροές λαθρομετανάστευσης, η κυβέρνηση διευκολύνει την απόδοση ιθαγένειας, γεγονός που εκ των πραγμάτων θα λειτουργήσει ως κίνητρο για ενίσχυση των μεταναστευτικών ροών. Δεδομένου ότι η ανάσχεση της παράνομης εισόδου μεταναστών από τα θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία είναι πρακτικά από δυσχερής έως αδύνατη, το βάρος πέφτει σε δράσεις: Πρώτον, να ασκηθεί εκ μέρους της Ε.Ε. ασφυκτική πίεση στην Αγκυρα να δέχεται πίσω όσους εισέρχονται παρανόμως στην Ελλάδα από την τουρκική επικράτεια. Δεύτερον, να οργανωθεί ένας μηχανισμός συνεχούς επαναπατρισμού παράνομων μεταναστών. Η αξία αυτού του μέτρου δεν είναι τόσο ο αριθμός όσο το αποτρεπτικό μήνυμα προς όσους θα ήθελαν να επιχειρήσουν την παράνομη είσοδο στην Ελλάδα.

Ψευδαίσθηση αποτελεί η ιδέα να «χτίσει» κανείς συναίνεση με αυτό το ΠαΣοΚ

Του ΙΩΑΝΝΗ Γ. ΜΟΙΡΑ

(Αναδημοσίευση από το blog Κοινή Μοίρα)

Η συναίνεση «ναυάγησε» απλά διότι η αξιωματική αντιπολίτευση αποφάσισε να την προσφέρει σε μία κυβέρνηση και σε ένα κόμμα που ουδέποτε θα εκ-τιμούσαν μία τέτοια στάση.

Το ΠαΣοΚ μας έχει συνηθίσει να αποφασίζει και να πράττει μονομερώς όταν κυβερνά, χωρίς να επενδύει σοβαρά στη λογική της πολιτικής συνεννόησης και του δημοκρατικού διαλόγου για κρίσιμα ζητήματα και από την άλλη μεριά, να εγείρει στείρα άρνηση απέναντι στους πάντες και πάνω στα πάντα όταν αντιπολιτεύεται.

Για παράδειγμα, στο ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, ο κος. Κώστας Σημίτης δε δέχτηκε κανενός είδους συνδιαλλαγή ούτε με την αξιωματική αντιπολίτευση ως πολιτικό και κοινοβουλευτικό συνομιλητή, ούτε και με την Εκκλησία ως θεσμικό παράγοντα.

Αλλά και ο κος. Γιώργος Παπανδρέου γύρισε πεισματικά την πλάτη στις απανωτές εκκλήσεις του προκατόχου του στη θέση του πρωθυπουργού για συναίνεση και αντί να προσφέρει τη σύμφωνη γνώμη του για την έγκαιρη λήψη περιοριστικών μέτρων που θα αναχαίτιζαν την ορμή της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε τώρα, αντέτεινε μία παρελκυστική επιχειρηματολογία σχετικά με τις δυνατότητες της Οικονομίας και ζητούσε επιτακτικά εθνικές εκλογές, παρουσιάζοντάς τες ως τη μόνη ενδεδειγμένη λύση.

Ακόμη όμως κι εάν η Νέα Δημοκρατία αντιμετώπιζε το ΠαΣοΚ χωρίς ίχνος προκατάληψης και ο πρόεδρός της πίστευε με ειλικρίνεια στη διαμόρφωση μίας υγιούς πολιτικής σχέσης με το νυν πρωθυπουργό, θα έπρεπε τα πρώτα δείγματα συμπεριφοράς του κου. Παπανδρέου από τη θέση του κυβερνώντος, να αξιολογούνταν κατά δυσμενή τρόπο.

Η πρώτη κίνηση στην οποία προέβη μετεκλογικά το ΠαΣοΚ, ήταν να αποσύρει τον ισχυρισμό πως «λεφτά υπάρχουν», επικαλούμενο ως δικαιολογία ότι η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας βρισκόταν σε χειρότερο επίπεδο απ’ ότι την είχε υπολογίσει. Για την ακρίβεια, η παρούσα κυβέρνηση διόγκωσε τεχνηέντως τα μεγέθη, προκειμένου να επιδείξει μία δήθεν αποτελεσματικότητα στην πολιτική δημοσιονομικής ανάκαμψης που ούτως ή άλλως θα εφήρμοζε υποχρεωτικά.

Την ίδια ώρα, αντί να προβεί άμεσα στη λήψη περιοριστικών μέτρων όμοιων με εκείνα που απέρριπτε στις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις του κου. Κώστα Καραμανλή προκειμένου να δώσει σαφή δείγματα πολιτικής ωριμότητας και υπευθυνότητας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στους εταίρους μας στην Ευρωζώνη και στις ξένες αγορές, διέσπειρε κυβερνητικές δηλώσεις και παραπολιτικούς ψιθύρους για χρεοκοπία της χώρας, κάτι που προκάλεσε την ραγδαία υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, τα παιχνίδια των κερδοσκόπων σε βάρος μας και τις επιθέσεις του δυτικού Τύπου με επικριτικά έως και δυσφημιστικά δημοσιεύματα.

Αλλά και απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση, ο πρωθυπουργός συμπεριφέρθηκε αήθως και μάλιστα κατ’ επανάληψη.

Είναι ενδεικτικό του πως αντιλαμβάνεται ο κος. Παπανδρέου τη συναίνεση το γεγονός ότι πρώτα ζήτησε στήριξη για την οικονομική του πολιτική και αμέσως μετά δημοσιοποίησε τα περιοριστικά μέτρα που είχε στα σχέδιά του, αντί να κινηθεί εντελώς αντίστροφα, όπως επέβαλαν ο κανόνας μίας συναδελφικής δεοντολογίας και η λογική μίας πολιτικής συνεργασίας.

Ακόμη και τις τελευταίες ημέρες, ο πρωθυπουργός διατηρούσε έναν συνεχή δίαυλο επικοινωνίας με τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης για μία σειρά σημαντικών ζητημάτων, αλλά δε μπήκε ποτέ στη βάσανο, απ’ ότι γνωρίζουμε τουλάχιστον, να συζητήσει μαζί του την πρόθεσή του για σύσταση εξεταστικής επιτροπής με αντικείμενο την αναψηλάφηση των αιτιών και εντοπισμό των πρωταιτίων που οδήγησαν στην κατάρρευση των Δημοσίων Οικονομικών μας.

Τέλος, ακόμη κι αν δούμε το όλο θέμα πρακτικά, ίσως και κυνικά, εκείνο το οποίο επιζητεί ο πρωθυπουργός στην παρούσα φάση είναι να μοιραστεί, κομμένο εξίσου στη μέση μάλιστα, το πολιτικό κόστος για τη λήψη οικονομικών μέτρων άκρως αντιδημοφιλών με την αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ ταυτόχρονα, επιχειρεί το μισό κομμάτι της δικής του ευθύνης να το χρεώσει κι αυτό στη ΝΔ, δια μέσου του πορίσματος μίας εξεταστικής επιτροπής.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είχε προσφέρει συναίνεση ζητώντας αυτή να είναι αμφίδρομη. Έπρεπε να γνωρίζει από την πρώτη στιγμή ότι δε θα της προσέφερε καμία δική της συναίνεση σε τίποτε η κυβέρνηση.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είχε επισημάνει ότι η συναίνεσή της δε θα έπρεπε να εκλαμβανόταν ως αδυναμία. Έπρεπε να γνωρίζει προκαταβολικά ότι από τη στιγμή που το κυβερνόν κόμμα δεν έχει ποτέ του ενστερνιστεί τη λογική καμίας συναίνεσης σε κανένα θέμα και ούτε έχει εντρυφήσει στη σκέψη ενός μοντέλου άτυπης έστω συναινετικής διακυβέρνησης, ακόμη και σε κρίσιμες εποχές, η δική της συναίνεση μόνο ως αδυναμία θα εκλαμβανόταν.

Μέσες-άκρες, όλα τα παραπάνω, τα έγραφα σε τούτο το blog εδώ και δεκάξι μέρες. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στην ανάρτησή μου στις 3 του τρέχοντος μηνός με τίτλο Γιατί να μην πάρει ολόκληρο το κόστος; Στο μεταξύ, η ΝΔ απώλεσε σημαντικό αντιπολιτευτικό χρόνο και πολύτιμες δημοσκοπικές μονάδες, τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατό να «χτίσει» μαζί με το συγκεκριμένο ΠαΣοΚ τη χρειαζούμενη συναίνεση.

(Πίνακας: "Illusion Rhapsody" από τον Eric De Kolb)

Από την επικήρυξη των φοροφυγάδων πρέπει να αρχίσει η ανασυγκρότηση

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΟΥΡΑΚΗ

Επίκουρου καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Αθηνών

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής» 14/2/2010, ένθετο «Νέες Εποχές» στήλη «Γνώμες»)

Κάτω από την αδυσώπητη πίεση των χρηματοοικονομικών αγορών και των Βρυξελλών, η κυβέρνηση υποχρεώνεται να εγκαταλείψει εσπευσμένα τις δειλές προεκλογικές εξαγγελίες και να ακολουθήσει σκληρή δημοσιονομική πολιτική. Πρόκειται για μοιραία επιλογή, αφού η δραστική μείωση των κρατικών δαπανών, με παράλληλη αύξηση των φόρων, οδηγεί εκ του ασφαλούς στη συρρίκνωση της ζήτησης καταναλωτικών και επενδυτικών αγαθών. Αυτό θα έχει εξαιρετικά δυσμενείς επιπτώσεις στη χώρα μας, που αναμένει την οικονομική ανάκαμψη πρωτίστως από την εσωτερική αγορά και ελάχιστα από τις εξαγωγές, που αποτελούν μόλις το 20% του ΑΕΠ. Αυτό βέβαια το ξεχνούν οι φωστήρες των αγορών και των Βρυξελλών, που μας καλούν να μιμηθούμε το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Η χώρα αυτή όμως έχει εντελώς εξωστρεφή οικονομία (με εξαγωγές 80% του ΑΕΠ) και επομένως οι δραστικές περικοπές μισθών πολύ λίγο επηρεάζουν την προοπτική οικονομικής ανάκαμψης, που εξαρτάται αποκλειστικά από τις διεθνείς αγορές.

Τι τραγική ειρωνεία, αλήθεια.

Χρόνια τώρα μας καλούσαν να ακολουθήσουμε το ιρλανδικό μοντέλο ανάπτυξης. Τώρα που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, μας καλούν να ακολουθήσουμε το ιρλανδικό μοντέλο ανάκαμψης! Το γεγονός και μόνο ότι η πολιτική των Βρυξελλών ταυτίζεται σήμερα με την πολιτική των χρηματοοικονομικών αγορών αποτελεί κατάντια. Οταν άρχισε να φουντώνει η διεθνής πιστωτική κρίση (αρχές του 2008) και η ναυαρχίδα της ευρωζώνης ένιωθε ότι και αυτή απειλείται, οι γερμανοί ιθύνοντες έσπευσαν πάραυτα να στηλιτεύσουν τον αγγλοσαξονικό καπιταλισμό των χρηματοοικονομικών αγορών και τους διεθνείς κερδοσκόπους, χρησιμοποιώντας μάλιστα σκληρή γλώσσα, βγαλμένη κατευθείαν από τις σελίδες της «Αποκάλυψης» («ακρίδες» και «τέρατα» είχαν αποκληθεί από τον πρόεδρο της χώρας και τον προηγούμενο υπουργό Οικονομικών). Σήμερα, μόλις δύο χρόνια μετά, αυτοί που κάποτε πρωτοστατούσαν για την «πολιτική Ευρώπη» δεν διστάζουν να συντονιστούν με τις αγορές και τους κερδοσκόπους, που χρησιμοποιούν τα κρατικά πακέτα διάσωσης για να τιμωρήσουν τις «σπάταλες» χώρες του Νότου.

Τα τελευταία δέκα χρόνια η Ελλάδα σημείωσε εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης (διπλάσιους και τριπλάσιους από τον μέσον όρο των χωρών της ευρωζώνης), αλλά από την ανάπτυξη αυτή ελάχιστα ωφελήθηκε η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών. Οι μισθοί και οι συντάξεις εξακολουθούν να είναι από τους χαμηλότερους της ευρωζώνης και η ψαλίδα μεταξύ πλούτου και φτώχειας εξαιρετικά μεγάλη, αφού η κερδοφορία των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων εκτοξεύθηκε στα ύψη. Η κερδοφορία αυτή ενισχύθηκε από τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, γεγονός που συνέβαλε στη διόγκωση του δημοσίου χρέους που τόσο ακριβά πληρώνουμε σήμερα. Επρόκειτο ουσιαστικά για ευρείας κλίμακας μεταβίβαση εισοδήματος από τους μισθούς στα κέρδη και από τα χαμηλά στα υψηλά εισοδήματα. Η φορολογική αυτή πρακτική ήταν η αιχμή του δόρατος των απανταχού νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και είχε διπλό στόχο. Πρώτον, να στερήσει από το κράτος τα φορολογικά έσοδα που χρειάζεται για τη χρηματοδότηση των πολιτικών του, έτσι ώστε με την πάροδο του χρόνου να περιθωριοποιηθεί. Δεύτερον, να δωρίσει στους «επενδυτές» τα χρήματα που χρειάζονται για την εξαγορά των δημοσίων επιχειρήσεων (δωρεάν ιδιωτικοποιήσεις).

ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ

Οποιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης του φορολογικού συστήματος οφείλει να αποκαταστήσει τις ισορροπίες που ανετράπησαν. Τα χρήματα αυτά πρέπει να επιστρέψουν στα ταμεία του κράτους για να καλυφθούν τα ελλείμματα και να σωθεί η χώρα. Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο, ακόμη και αν υπάρχει πολιτική βούληση. Ωστόσο η συγκυρία είναι κατάλληλη για να αναληφθεί μια σταυροφορία επαναπατρισμού κεφαλαίων με πιθανότητες επιτυχίας. Τώρα που το αντικρατικό μένος έχει κοπάσει όλοι κατάλαβαν ότι καπιταλισμός χωρίς κράτος είναι καθαρός παραλογισμός- η πρόσφατη διάσκεψη κορυφής του G20 έβαλε ψηλά στην ατζέντα το θέμα του ελέγχου των φορολογικών παραδείσων και εξουσιοδότησε τον ΟΟΣΑ να καταρτίσει «μαύρη λίστα» με τα χρηματοοικονομικά κέντρα που αρνούνται να συνεργαστούν με τις φορολογικές αρχές.

ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΚΑΙ ΚΑΡΟΤΟ

Οι μεγάλες χώρες είναι ιδιαίτερα δραστήριες στον τομέα αυτόν. Οι ΗΠΑ υποχρέωσαν τις ελβετικές αρχές να άρουν το τραπεζικό απόρρητο για χιλιάδες αμερικανούς φορολογουμένους. Η Γερμανία χρησιμοποίησε την υπηρεσία πληροφοριών(!) για να κλέψει από τράπεζα του Λιχτενστάιν ηλεκτρονική βάση δεδομένων με τα ονόματα μεγάλων γερμανών φοροφυγάδων, τα οποία και δημοσιοποίησε. Τις τελευταίες ημέρες γερμανοί αξιωματούχοι δηλώνουν ότι πλήρωσαν 2,5 εκατ. δολ. για να αποκτήσουν τα ονόματα χιλιάδων Γερμανών που φοροδιαφεύγουν σε τράπεζες της Ελβετίας. Εκτός από την πολιτική του μαστιγίου υπάρχει και η πολιτική του καρότου. Η Ιταλία έδωσε κίνητρα και κατόρθωσε να επαναπατρίσει 100 δισ. ευρώ, με έσοδα 5 δισ. ευρώ για τα κρατικά ταμεία. Αποτελεί ευχάριστη έκπληξη που ο κ. Παπακωνσταντίνου αποφάσισε να χρησιμοποιήσει και τις δύο μεθόδους στη μάχη για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Πρέπει ωστόσο να πάρει αμέσως και το μαστίγιο. Εξι μήνες είναι πολύ μεγάλος χρόνος στην ιστορική συγκυρία που ζούμε. Ας κάνει εδώ και τώρα αυτό που κάνουν οι Γερμανοί. Να επικηρύξει τους φοροφυγάδες δίνοντας κίνητρα σ΄ όσους κατέχουν στοιχεία να τα παραδώσουν στις ελληνικές αρχές. Ετσι θα αποδώσει καρπούς και η πολιτική του καρότου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για θέμα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και άρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τα κεφάλαια αυτά δεν συμβάλλουν με κανέναν τρόπο στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, γι΄ αυτό και το όφελος θα είναι τεράστιο αν συλληφθούν φορολογικά. Αν όχι, η μόνη λύση που απομένει είναι οι φόροι κατανάλωσης (ΦΠΑ, καύσιμα, ποτά, τσιγάρα), που, εκτός του ότι είναι κοινωνικά άδικοι, συρρικνώνουν ακόμη περισσότερο την ισχνή αγοραστική δύναμη των μικρομεσαίων στρωμάτων, οδηγώντας σε ασφυξία την εσωτερική αγορά. Τα ρετιρέ της κοινωνίας δεν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Οι έχοντες και κατέχοντες βρίσκονται εκτός των τειχών, στους διεθνείς φορολογικούς παραδείσους. Από ΄κεί πρέπει ν΄ αρχίσει η προσπάθεια φορολογικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Αντί να κλαίμε για το παντεσπάνι των Ιρλανδών να βγάλουμε το δικό μας ψωμί

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή», 19/2/2010)

Είναι εκπληκτικό, αλλά τα περισσότερα δάκρυα για την Ιρλανδία τα χύνουν αυτοί που την απεχθανόταν. Ολοι έχουν ένα κακό λόγο να πουν για τον «κέλτικο τίγρη που γονάτισε», για τον λαουτζίκο που φορά το «σφιχτό κουστούμι», για τις περικοπές μισθών στον δημόσιο τομέα του ανελέητου φιλελευθερισμού και άλλα λυπηρά. Πιο χαιρέκακοι εμφανίζονται οι παντός απόχρωσης «αριστεροί»: «Δεν σας τα λέγαμε εμείς; Δείτε τώρα τι έπαθε η Ιρλανδία! Περικόπτει τους μισθούς. Τι λένε τώρα όλοι αυτοί που δοξολογούσαν το "ιρλανδικό θαύμα";».

Η αλήθεια είναι ότι η Ιρλανδία υποφέρει. Το ίδιο και η Ελλάδα που έκανε τα ακριβώς αντίθετα με τον «κέλτικο τίγρη». Δηλαδή στην Ιρλανδία, απελευθερώθηκαν τα κλειστά επαγγέλματα (πράγμα που δεν έκανε η Ελλάδα), μειώθηκε ο δημόσιος τομέας (ένα θέμα ταμπού για την Ελλάδα), πουλήθηκαν νωρίς οι ζημιογόνες ΔΕΚΟ (εδώ το όνομα της «Ολυμπιακής» ήταν μέρος της ψυχής μας), οι εργασιακές σχέσεις έγιναν πιο ευέλικτες (αυτό που ο κ. Τσίπρας ονομάζει «εργασιακό μεσαίωνα» και τον έχουμε αποφύγει εμείς) και γενικώς ακολούθησε τις κατά την αριστερή αργκό «νεοφιλελεύθερες πολιτικές». Παρ' όλα αυτά πλήττονται από την κρίση όπως και η σοσιαλιστική Ελλάς. Η Ιρλανδία περικόπτει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 7%, όπως αναγκάζεται να κάνει και η ελληνική κυβέρνηση.

Υπάρχει όμως μια μικρή διαφορά που αποσιωπάται από τους θρηνωδούς του «ιρλανδικού θαύματος». Το 2008 το μέσο ετήσιο εισόδημα των Ιρλανδών δημοσίων υπαλλήλων ήταν 49.006 ευρώ, ενώ στο ελληνικό Δημόσιο ήταν 23.791 ευρώ. Με άλλα λόγια οι δυστυχείς Ιρλανδοί δημόσιοι υπάλληλοι θα απομείνουν με περίπου 46.000 ευρώ τον χρόνο και οι Ελληνες με 22.000 ευρώ τον χρόνο. Είναι να μην τους κλαις; Τους Ιρλανδούς φυσικά και όχι τους Ελληνες που επιτυχημένα αντιστάθηκαν σε όλα τα κελεύσματα του -θου Κύριε!- «νεοφιλελευθερισμού».

Φυσικά, δεν είναι όλα καλά κι άγια στην Ιρλανδία, αλλά είναι διπλά καλύτερα από εδώ (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους μισθούς στον δημόσιο τομέα). Η ανεργία αυξάνεται -πρέπει να αγγίζει την πραγματική ελληνική ανεργία και όχι τη στατιστική που μαθαίνουμε- και το μοντέλο ανάπτυξης που επέλεξε έφτασε σε αδιέξοδο. Υπάρχει όμως διαφορά: η Ιρλανδία καβάλησε τη χρηματοπιστωτική φούσκα κι έβγαλε λεφτά. Εμείς χρησιμοποιήσαμε τη χρηματοπιστωτική φούσκα για διαιωνίσουμε και να διογκώσουμε τις αγκυλώσεις μας. Αυτοί μπορούν να ελπίζουν στο γύρισμα της παγκόσμιας οικονομίας, εμείς πρέπει αν αντιμετωπίσουμε σε καιρούς φτώχειας όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που ήταν πολύ πιο εύκολες όταν το χρήμα διεθνώς μοιραζόταν. Η Ελλάδα έχασε το τρένο, και τώρα κάποιοι θρηνούν επειδή το ιρλανδικό τρένο φρενάρισε. Είναι να μην τους κλαίμε τους φουκαράδες;

Ας σταματήσουμε λοιπόν να θρηνούμε για το ιρλανδικό θαύμα και ας κοιτάξουμε να δούμε πώς θα πληρώσουμε συντάξεις. Αρκετά μας κοίμισαν οι μύθοι της ανερμάτιστης δήθεν Αριστεράς. Διότι πριν κλάψουμε για το παντεσπάνι που χάνουν οι Ιρλανδοί ας δούμε πώς θα βγάλουμε το δικό μας ψωμί. Και τα δικά μας προβλήματα είναι βαθύτερα και πιο δομικά, από το γύρισμα του κύκλου της παγκόσμιας οικονομίας.

Άλλοι ανησυχούν για τρομοκράτες και εμείς έχουμε «πρόσφυγες» χωρίς χαρτιά!

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του τέως υπουργού)

Μετά τις πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες και την δολοφονία Παλαιστίνιου σε ξενοδοχείο του Ντουμπάι έχουν ξεκινήσει πυρετώδεις συζητήσεις σε Δύση και Ανατολή για την αύξηση της πολυπλοκότητας των μηχανισμών ασφαλείας που οφείλουν να θεσπισθούν ώστε να είναι πάρα πολύ δύσκολη η έκδοση παράνομων η πλαστών διαβατηρίων. Οι πάντες ανησυχούν για την ανεξέλεγκτη είσοδο υπόπτων στοιχείων που είναι δυνατόν να προχωρήσουν σε εγκληματικές η τρομοκρατικές πράξεις. Ολοι βέβαια εκτός του κράτους οπερέτα. Που είναι βέβαια η Ελλάδα. Στην οποία περίεργοι παράνομοι μετανάστες εισέρχονται δίχως καθόλου έγγραφα. Και που μετά από ένα μικρό διάστημα περιορισμού σε νησιά αφήνονται ανεξέλεγκτα να κυκλοφορούν στους δρόμους και τις γειτονιές των ελληνικών πόλεων. Είναι αστείο άλλοι να ανησυχούν για την τρομοκρατία κι εμείς να δεχόμαστε δίχως τον παραμικρό έλεγχο χιλιάδες παράνομους «πρόσφυγες» να μπαίνουν στη χώρα - με απώτερο στόχο βέβαια την μετακίνηση στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι απίστευτη η ανευθυνότητα με την οποία χειριζόμαστε τα θέματα αυτά. Είναι αδιανόητο άτομα δίχως χαρτιά και αγνώστου ουσιαστικά ταυτότητας και εθνικότητας να εισέρχονται τελικά στην χώρα.

Πρόσκληση σε γεύμα κατ' οίκον, με μενού τα εκδοτικά σχέδια του Θόδωρου

Σας αποκαλύπτουμε ότι η προ δύο εβδομάδων τυχαία (;) συνάντηση των κκ. Αντώνη Σαμαρά και Θόδωρου Ρουσόπουλου σε steak house της οδού Ηροδότου στο Κολωνάκι, είχε ως συνέχεια την πρόσκληση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας προς τον πάλαι ποτέ πανίσχυρο κυβερνητικό παράγοντα του Μεγάρου Μαξίμου, για γεύμα στην οικία του στην Κηφισιά. Στο γεύμα παρακάθησαν λιγοστά άλλα πρόσωπα, της κοινής εμπιστοσύνης των δύο ανδρών. Αντικείμενο της συζήτησης δεν ήταν το ενδεχόμενο επανόδου του κου. Ρουσόπουλου στην ενεργό πολιτική και ειδικότερα, στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο, αλλά το εκδοτικό εγχείρημα υπό τη χρηματοδότηση του κου. Βαρδή Βαρδινογιάννη, στο οποίο θα τεθεί επικεφαλής. Σχετικά με το τελευταίο, σας είχαμε ενημερώσει αρκετά παλαιότερα (13/11), με ανάρτησή μας που είχε τίτλο «Τι σχέδια απεργάζεται ο εξαφανισμένος από παντού Θόδωρος;».

Έτσι επιβεβαιώνεται πανηγυρικά ότι ο κος. Σαμαράς αναζητά συμμαχίες με παλιούς ισχυρούς κυβερνητικούς παράγοντες, συνεννοήσεις με το επιχειρηματικό κατεστημένο μέσω πρόθυμων διαμεσολαβητών και γενικότερα ερείσματα στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης.
Αναφέρουμε την είδηση με μοναδική επιφύλαξη εκείνη που θα επέφερε η διάψευσή της, είτε από το περιβάλλον του κου. Σαμαρά, είτε του κου. Ρουσόπουλου.

Υ.Γ.: Φημολογείται ότι η νέα στρατηγική συμμαχία των δύο ανδρών, ενισχύεται έτι περαιτέρω από τους σκληρούς κι άλυτους λογαριασμού που έχουν ανοίξει με το ΔΟΛ και τον κο. Σταύρο Ψυχάρη.

Μας είναι τόσο απαραίτητος, που θα χτυπηθούμε από σύνδρομο στέρησης!

Με την αντικατάσταση του κου. Γιάννη Τραγάκη σήμερα, η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας απώλεσε έναν χαρισματικό γραμματέα που άφησε εποχή με την τάξη και την οργάνωση που κατόρθωσε να επιβάλει.

Η κοινή γνώμη στερείται των εμπνευσμένων πολιτικών δηλώσεων και των μεστών πολιτικών επιχειρημάτων που αφειδώς μοίραζε ο τέως γραμματέας -ακόμη και Σαββατοκύριακα.

Και ο φιλοπαίγμων τηλεοπτικός φακός, μαζί με τους οδηγούς του ανδρικού στάιλινγκ, θα ψάχνουν για καιρό να βρουν πως το μαύρο πόλο Burberry's με το καρώ κολάρο εσωτερικά του γιακά, συνδυάζεται με λεμονί αποχρώσεως μπλέιζερ και όλα αυτά, με μία κόμη, έναν μύστακα και γενικότερα, μία όψη, έναν τύπο κι ένα σουλούπι που παραπέμπουν πιο πολύ σε περιφερόμενο don στις γειτονιές του Bayridge Brooklyn τη δεκαετία του '60, παρά σε κοινοβουλευτικό άνδρα σύγχρονου δυτικού κράτους.

Κύριε Τραγάκη, μας έχετε γίνει τόσο απαραίτητος, που θα χτυπηθούμε από σύνδρομο στέρησης!

Υ.Γ.: Οι πληροφορίες μας αναφέρουν πως για πολιτικό σας διάδοχο στην Περιφέρεια της Β' Πειραιώς, προετοιμάζετε τον φυσικό σας συνεχιστή, το γιο σας. Τουλάχιστον σας φέρνει καθόλου ως προς το φυσιογνωμικό και λεκτικό κομμάτι, ή θα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού τέτοιες περιπτώσεις;

Ούτε σε εκλογές τέτοια τεράστια καμπάνια για να μαζέψουν κόσμο στο ΣΕΦ!

Φταίει η αδιαφορία του κόσμου προς το πρόσωπό του;
Η γνωστή φοβικότητα που κουβαλά απέναντι στους πάντες και τα πάντα;
Η διαφορά του κόμματος από τους αντιπάλους, η οποία διαρκώς αυξάνεται στις δημοσκοπήσεις αντί να μειώνεται;
Το γεγονός ότι τα δείγματα που απαντούν στα ερωτηματολόγια, προτιμούν πρωθυπουργό ακόμη και τον … «κανέναν» σε σχέση με αυτόν;
Η κοινή διαπίστωση ότι έχει καταφέρει σε χρόνο ρεκόρ ότι ανέμεναν πολλοί που τον είχαν ζήσει παλιότερα, δηλαδή να καταστεί αντιπαθής σε όποιον ήταν δυνατό, από τους ορκισμένους ντορικούς έως τους πιστούς καραμανλικούς και από εκείνα τα πολιτικά στελέχη που εξεδίωξε πολιτικά, έως εκείνα τα οποία ουδέποτε αξιοποίησε;
Όλα τα παραπάνω μαζί και ταυτόχρονα;
Ποιος ξέρει στα σίγουρα άραγε πως νιώθει ο κος. Αντώνης Σαμαράς!
Γεγονός είναι πάντως πως ο μηχανισμός του έχει εξαντλήσει κάθε πιθανό περιθώριο κινητοποίησης, ούτως ώστε την Κυριακή στις 12.00 το μεσημέρι, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας να είναι γεμάτο.

Το call center της Ρηγίλλης έχει πάρει «φωτιά». Τηλεφωνούν και προσκαλούν για το πρώτο, το «πανηγυρικό» όπως τονίζουν, προσυνέδριο της Νέας Δημοκρατίας έως και την … «κουτσή Μαρία». «Σας προκαλούμε, ελάτε, θα μιλήσει ο πρόεδρος» αναφέρουν οι υπάλληλοι στους απορημένους πολίτες, που άλλη όρεξη δεν είχαν από το πάνε κυριακάτικα να ακούσουν για ρυάκια, ποτάμια και άλλα τινά.
Τα sms πάνε κι έρχονται. «Ξεκινάμε! Σε καλώ την Κυριακή» αναφέρει το κείμενο που αποστέλλει σε δεκάδες χιλιάδες κινητά, εξ ονόματος του κου. Σαμαρά, το επιτελείο του.
«Σας καλώ την Κυριακή να ξεκινήσουμε μαζί την αναγέννηση της Νέας Δημοκρατίας» καταλήγει στην -προσωπική τάχα- επιστολή που υπογράφει και αποστέλλει ο ίδιος σε δεκάδες χιλιάδες παραλήπτες.
«Για την ελπίδα» που είναι εδώ, εννοώντας τον κο. Σαμαρά προφανώς, μιλούν και διάφορα διαφημιστικά μηνύματα που κατακλύζουν τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες και καλούν κόσμο για την Κυριακή στο ΣΕΦ.

Τόση κινητοποίηση δεν έχει γίνει ούτε για εκλογές! Όλη αυτή η αγωνία, είναι αποδεικτική του πόσο καλά τα πηγαίνει η ηγεσία του κόμματος. Και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα…

Υ.Γ.: Πως πληρώνει αλήθεια για ολόκληρη αυτή την πομπώδη διαφημιστική καμπάνια για τον προσυνεδριακό γύρο; Τα μονίμως φαλιρισμένα ταμεία της ΝΔ, που συνεχώς (ανα)χρηματοδοτούνται με το υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, ή έχει προσφερθεί κάποιος περίλαμπρος «μαικήνας» των ονείρων και των φιλοδοξιών του κου. Σαμαρά;