«Ανεπίδεκτοι μαθήσεως» στις σχέσεις μας με την ΕΕ, γράφει ο Γ. Πρετεντέρης

(Αναδημοσίευση από τη στήλη «Εμπιστευτικά» της εφημερίδας «Το Βήμα»)

O πρώτος σύγχρονος Ελληνας που διατύπωσε την άποψη ότι οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να μας παραδίδουν μαθήματα διότι «όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν βαλανίδια» ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Τότε μάς είχαν διώξει από το Συμβούλιο της Ευρώπης αλλά η υπόθεση δεν είχε κανένα ιστορικό βάθος. Απλώς οι Ευρωπαίοι παρέδιδαν μαθήματα δημοκρατίας και ο Παπαδόπουλος ήταν ανεπίδεκτος μαθήσεως.

Έκτοτε το «θεώρημα του Παπαδόπουλου» βρήκε πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα, ακόμη και αν δεν είναι βέβαιο ότι άπαντες γνωρίζουν ποιος το έχει διατυπώσει. Και βρήκε πολλούς οπαδούς επειδή στη χώρα μας υπάρχει ένα διαχρονικό ανακλαστικό: όσοι είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, αμφισβητούν στους άλλους το δικαίωμα της διδασκαλίας.

Η πλέον πρόσφατη εκδοχή του θεωρήματος διατυπώνεται με αριστερό και ελαφρώς εθνικοαπελευθερωτικό μανδύα. «Την οικονομική πολιτική τη χαράζει η ελληνική κυβέρνηση, όχι ο Τρισέ ή ο Αλμούνια, και την κρίνουν οι έλληνες πολίτες, όχι οι διεθνείς αγορές». Μάλιστα! Είναι γνωστό άλλωστε ότι, αν εξαιρέσει κανείς τέσσερις αιώνες Τουρκοκρατίας, «του Ελληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει».

Η άποψη αυτή επιβιώνει τόσα χρόνια για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή αρέσει. Και αρέσει επειδή βολεύει. Δι΄ αυτής η υστέρηση μεταμφιέζεται σε αντίσταση. Και η ανικανότητα σε ανυπακοή.

Η αλήθεια, όμως, είναι και πικρή και ωμή.

* Η οικονομική πολιτική μπορεί να υλοποιείται από την κυβέρνηση αλλά υπόκειται σε κανόνες και κινείται μέσα σε πλαίσια, τα οποία η Ελλάδα έχει ασμένως και αβίαστα αποδεχθεί.

* Η εφαρμογή αυτών των πλαισίων έχει ανατεθεί μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες σε συγκεκριμένους θεσμούς, με τη σύμφωνη γνώμη και της Ελλάδας. Πράγμα που σημαίνει πως όσα βαλανίδια και αν έτρωγαν οι πρόγονοι του Τρισέ η Ελλάδα καλείται απλώς να εκπληρώσει υποχρεώσεις που η ίδια έχει αναλάβει. Και στις οποίες αρνείται έως τώρα φανατικά να ανταποκριθεί.

Με αυτήν τη λογική, αν το Πρόγραμμα Σταθερότητας αποδειχθεί ανεπαρκές ή αν η κυβέρνηση επιλέξει το εθνικό σορολόπ, μπορεί να συντηρηθεί μια πρόσκαιρη δημοφιλία αλλά το κόστος θα το πληρώσει η χώρα.

Ήδη, ας πούμε, στη ρητορική της υπουργού Οικονομίας για το θέμα των τραπεζών επαναλαμβάνονται σχεδόν αυτούσια τα επιχειρήματα που είχε χρησιμοποιήσει η προηγούμενη κυβέρνηση στο θέμα του «βασικού μετόχου». Τότε αυτός που (υποτίθεται) δεν θα μας έλεγε τι να κάνουμε ήταν ένας «χαμηλόβαθμος υπάλληλος» των Βρυξελλών. Τώρα είναι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αυτοπροσώπως. Ευτυχώς η διαφορά ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και στην κουταμάρα είναι συνήθως ευδιάκριτη. Δεν θα αρνηθώ ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται σήμερα ως πιόνι σε μια ευρύτερη σκακιέρα όπου παίζονται πολύ μεγαλύτερα συμφέροντα. Μόνο που κανείς δεν μας υποχρέωσε να καταστούμε τόσο ευάλωτοι. Ούτε μας εξανάγκασε να χρωστάμε 300 δισ. ευρώ. Η χώρα βρέθηκε στο χείλος της αβύσσου ενθουσιωδώς και αυτοβούλως. Και είναι απολύτως δική της ευθύνη να αποδείξει ότι αξίζει κάτι καλύτερο. Αν μπορεί ακόμη να το αποδείξει...

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος εξηγεί γιατί έχουμε «κοινωνικό κράτος υποκρισίας»

(Αναδημοσίευση από το www.andrianopoulos.gr )

Η φοροδιαφυγή στις περισσότερο προηγμένες χώρες του κόσμου δεν είναι μικρή επειδή οι νόμοι για την καταπολέμησή της είναι αυστηρότεροι. Η φοροδιαφυγή είναι περιορισμένη διότι ο κόσμος το θεωρεί υποχρέωσή του να πληρώνει φόρους. Το κάνει αυτό διότι οι φόροι αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένες παροχές του κράτους προς τους πολίτες. Η φοροδιαφυγή αποτελεί έτσι κοινωνική ντροπή. Κι όχι μαγκιά. Στην Ελλάδα σχεδόν ποτέ δεν φθάνουν στον φορολογούμενο σαν κοινωνικές πραγματικές παροχές. Μοιράζονται σαν χρήματα σ’ αυτούς κυρίως που δεν πληρώνουν τίποτα. Και που συνήθως φωνάζουν και περισσότερο απαιτώντας περισσότερες παροχές. Αυτοί που παράγουν και πληρώνουν σπάνια απολαμβάνουν κάτι από το κράτος. Γι’ αυτό και φοροδιαφεύγουν.

Η υποκρισία όμως που επικρατεί στην χώρα σκεπάζει πολλές παρόμοιες πραγματικότητες. Ο πολιτικός κόσμος ομιλεί συνέχεια για την υποχρέωση να πληρώνουν πάντα «οι έχοντες και κατέχοντες». Δεν εξηγεί όμως ποιοί ακριβώς είναι αυτοί. Και για ποιό λόγο θα πρέπει πάντοτε αυτοί να επιβαρύνονται. Όταν δημιουργούσαν πλούτο δεν το έκαναν με στόχο να τον μοιρασθούν με το ελληνικό κράτος και με τους όποιους κάθε φορά ευνοουμένους του. Για ποιο λόγο είναι δίκαιη η άνωθεν επιβαλλόμενη αναδιανομή; Ποιο θα είναι το κοινωνικό όφελος για όλους αυτούς; Σε διαφορετική περίπτωση, για ποιο λόγο θα παράγουν πλέον πλούτο όσοι μπορούν; Θα μείνουμε μόνο με τους εργολάβους και τους προμηθευτές του δημοσίου. Που θα κερδίζουν μέσω γνωστών μηχανισμών και θα μοιράζονται με τους «ημετέρους» τις προσόδους τους.

Οι κοινωνικές αδικίες του συστήματος είναι ολοφάνερες. Μόνο που δεν θέλουμε να τις παραδεχθούμε. Γιατί δεν ακούγονται σαν «πολιτικά ορθές». Πως είναι δυνατόν να διαμαρτύρονται ομάδες ολόκληρες του πληθυσμού για χαμηλές λ.χ. συντάξεις όταν το εισόδημα, αναλογικά πάντοτε, που δήλωναν και πάνω στο οποίο υπολογίζονται οι παροχές αυτές ήταν χαμηλότερο από τις σημερινές τους απολαβές. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως πολλοί περνούν μια ζωή ασφαλίζοντας χαμηλότατα εισοδήματα, και φροντίζουν τα τελευταία επαγγελματικά τους χρόνια να ασφαλίζουν πολύ υψηλότερες αποδοχές. Εξασφαλίζοντας έτσι πολύ υψηλότερες συντάξεις από αυτές που πραγματικά δικαιούνται. Ληστεύοντας το κοινωνικό σύνολο από πολύτιμους πόρους.

Τα περί τριμερούς ασφαλιστικού συστήματος είναι εξωπραγματικά. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι εισφορές των ασφαλισμένων είναι εικονικές. Τα πάντα τα καταβάλλει ο εργοδότης. Στην οικοδομή μάλιστα, αυτό καθορίζεται και με νόμο!! Σαν συνέπεια, η επιχείρηση φέρει πολύ μεγαλύτερα βάρη από αυτά που επίσημα της αναλογούν. Κι εν τούτοις, συνεχώς καθυβρίζεται και η προσφορά της υποβαθμίζεται.

Η ακίνητη ιδιοκτησία τέλος διώκεται. Επειδή ακριβώς δεν μεταφέρεται, αποτελεί για τις κρατικές αρχές την κλασσική κότα που γεννά χρυσά αυγά. Σε κάθε ευκαιρία επιβαρύνεται με κάθε λογής φόρους και τέλη. Αλλά δεν φορολογούνται τα τυχόν έσοδα απ’ αυτήν. Αλλά αυτή καθεαυτή η ύπαρξή της. Που βέβαια έχει αποκτηθεί με χρήματα ήδη φορολογημένα. Και που πληρώνει φόρους για κάθε υπηρεσία που εξασφαλίζει η για εργασίες που γίνονται για την αξιοποίησή της.

Κοινωνικές αδικίες υπάρχουν στη χώρα. Το ερώτημα είναι ποιοι ακριβώς στην πραγματικότητα τις υφίστανται…

Όταν το 'γραφε η μακαρίτισσα, έβλεπε κάποιο όραμα από το μέλλον;

Πάνω που μας έπιασε στερητικό συνδρομο, βρήκαμε υποκατάστατο!

Προνόησε η Μητέρα Φύση που δεν επιτρέπει ποτέ την παρουσία κενών, ή ο ελεήμων και φιλεύσπλαχνος Θεός που μεριμνεί ώστε να καλύπτονται οι βασικές ανάγκες των πιστών του; Με το που χάσαμε από τα τηλεοπτικά παράθυρα τη κα. Φεβρωνία Πατριανάκου και φτάσαμε να υποφέρουμε από στερητικό σύνδρομο, εμφανίστηκε ως υποκατάστατο η κα. Θεοδώρα Τζάκρη. Θαύμα, θαύμα!

Μας θυμίζετε λίγο ποιον καταγγέλλατε στη Νέα Υόρκη ως «γνωστό Κυπατζή»;

Μήπως θα ήταν χρήσιμο για την κοινή γνώμη εδώ στην Ελλάδα, ο (αυτο)παρουσιαζόμενος ως διεισδυτικός, καταγγελτικός, ασυμβίβαστος ρεπόρτερ του Mega Channel κος. Γιάννης Κανελλάκης να μας θυμίσει ποιον συνάδελφό του στις παλιές καλές μέρες της Νέας Υόρκης και ταυτόχρονα, εθνικό διαφωτιστή της Ομογένειας, αποκαλούσε ακατάπαυστα μέσα από την εβδομαδιαία εφημερίδα «Οι Ρεπόρτερς» την οποία εξέδιδε, «ο γνωστός Κυπατζής»; Και για ποιο λόγο;

Σημείωση: Τελικά, όταν έχεις τις κατάλληλες πηγές, βγάζεις ΤΑ απίστευτα λαυράκια.

Θα φέρει μπάντα με χάλκινα από το Βελιγράδι ειδικά για την περίσταση

Ποιος σφουγγαρισθείς από τη Νέα Δημοκρατία έχει ήδη δεσμευτεί, εις επήκοον μεγάλης παρέας που τον συντρόφευε στο μεσημεριανό καφέ του στη Βαλαωρίτου, ότι την ημέρα που θα αποχωρήσουν από τη Ρηγίλλης ο κος. Σαμαράς και οι άνθρωποί του, θα ‘χει στήσει έξω από το νεοκλασσικό μπάντα τσιγγάνων με χάλκινα που θα ‘χει φέρει ειδικά από το Βελιγράδι;

Υ.Γ.: «Μα γιατί από το Βελιγράδι;» τον ρώτησε η παρέα, για να απαντήσει «έτσι, για να το ευχαριστηθούν ακόμη περισσότερο κάποιοι θαυμαστές του Μιλόσεβιτς, του Κάραντζιτς και του Μλάντιτς»

Τα έδωσαν όλα για την εκλογή του και τους φόρεσε καπέλο τον κολλητό του

Και οι δυο επικεφαλής σε σημαντικό διοικητικό τομέα της Νέας Δημοκρατίας. Ο ένας λεπτός, ανοικτόχρωμος, λιγομίλητος, ο άλλος ευτραφής, μελαχρινός, πιο κοινωνικός. Καλά παιδιά και οι δύο. Αλλά εύπιστα και κάπου επιπόλαια. Έχαψαν το παραμύθι των προϊσταμένων τους, ότι «εάν κατέφθανε στο νεοκλασσικό η κυρία που έχει αδυναμία στα κόκκινα ταγιέρ» μαύρη μέρα θα ξημέρωνε για ολόκληρο το προσωπικό και επιδόθηκαν, μαζί με ολόκληρο το σύστημα Μαξίμου-Ρηγίλλης σε υπέρ πάντων αγώνα, για νίκη του αντιπάλου της. Έως και κατασκοπεία, με βάση πάντα τις δυνατότητες του τομέα που διαχειρίζονταν, πάνω στο πως κινούνταν οι κομματικοί αξιωματούχοι και το προσωπικό, ακούγεται ότι ασκούσαν.

Αποτέλεσμα; Με το που εξελέγη ο αντίπαλος της κακιάς μάγισσας, μία από τις πρώτες κινήσεις που έκανε, ήταν να φορέσει στα δύο καλά μας παλικάρια καπέλο, έναν κολλητό του που έφερε απ' έξω. Την ίδια τύχη, είχαν και πολλοί άλλοι μέσα στο νεοκλασσικό – και όχι μόνο.

Ας πρόσεχαν κι ας προνοούσαν να είχαν πληροφορηθεί το χαρακτήρα και το ποιόν εκείνου για τον οποίον τα έδωσαν όλα.

Οι δύο κολλητοί και συγκάτοικοι του Amherst, αντιγράφουν το Barack O

(Αναδημοσίευση από το blog των Αδελφών Dalton, με τίτλο Αντέγραψε και εσύ τον Obama... Μπορείς )

Παρακολουθούσα σήμερα την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στην ΟΝΝΕΔ. Πέρα από τα προφανή συμπεράσματα περί της δεξιάς στροφής της ΝΔ αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η ομοιότητα των λόγων του με τον Barack Obama. Ο Αντώνης Σαμαράς ήδη από το έκτακτο συνέδριο της ΝΔ αναφέρθηκε στον Αμερικανό πρόεδρο. Ανέφερε πως σε αντίθεση με την Hillary Clinton αυτός πίστευε πως πρώτα πρέπει να απευθυνθεί κανείς στους δικούς του και μετά να κοιτάξει να κερδίσει άλλους.

Στη πορεία αποφάσισε να πάει το θέμα παραπέρα. Ακολουθώντας το πρότυπο του ομολόγου του Γεωργίου Παπανδρέου, δανείστηκε σύνθημα από τον Barack Obama. Όπως θυμάστε σίγουρα όλοι, ο πρωθυπουργός προεκλογικά οργάνωσε το σύνολο της καμπάνιας του στο πρότυπο του Obama. Κερασάκι στην τούρτα ήταν το προεκλογικό σποτ με το "Πάμε". Ακριβώς όπως ο Barack Obama έλεγε το "Let's Go".

Την ίδια ώρα το κεντρικό σύνθημα της καμπάνιας του ΠΑΣΟΚ ήταν "Πρώτα ο Πολίτης", το αντίστοιχο σύνθημα του Barack Obama ήταν "It's about You". Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν περιορίστηκε σε αυτά. Αντέγραψε την εμφάνιση, το περπάτημα, το στυλ τα πάντα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου πίστεψε τόσο πολύ την ομοιότητα με τον Barack Obama που μίλησε μέχρι και για πρόγραμμα 100 ημέρων, με την γνωστή κατάληξη.

Η συνταγή πέτυχε και έτσι ο Αντώνης Σαμαράς αποφάσισε να ακολουθήσει. Αρχικά αποφάσισε να θυμηθεί ένα παλιό σύνθημα της Πολιτικής Άνοιξης που ήταν κεντρικό σύνθημα στην καμπάνια του Barack Obama. Ελπίδα - Hope. Η λέξη ελπίδα, που αξιοποιήθηκε και από το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά μπήκε στο επίκεντρο. Η λέξη ελπίδα κυριαρχεί παντού. Μαζί με το "Άνοιγμα στην Κοινωνία" έχουν γίνει τα κεντρικά συνθήματα της Νέας Δημοκρατίας.

Άπαξ όμως και μπήκε στο δρόμο της αντιγραφής ήταν θέμα χρόνου να κάνει το μεγάλο χτύπημα. Σήμερα στην ομιλία του στην ΟΝΝΕΔ αποφάσισε να κάνει δικό του και το "Yes We Can". Το τραγούδι των Will I Am, που με την διάδοση μέσα από το Youtube έγινε το κεντρικό σύνθημα της καμπάνιας του Barack Obama και στους στίχους του μιλούσε για δικαιοσύνη, ισότητα, ιδανικά και δημοκρατία πλέον έγινε σύνθημα στα χείλη του Αντώνη Σαμαρά.

Στο κλείσιμο της ομιλίας του είπε πέντε φορές την λέξη "Μπορούμε". Αν μάλιστα κάποιος διαβάσει το απόσπασμα από την ομιλία και το συγκρίνει με τους στίχους του τραγουδιού "Yes We Can" θα διαπιστώσει πως και ο Αντώνης Σαμαράς σήμερα μίλησε για ιδανικά, δικαιοσύνη κλπ. Οπότε πλέον δεν μας μένει τίποτα άλλο παρά να περιμένουμε ποιο κόμμα θα "κλέψει" πρώτο το "Organizing For America". Αν αύριο μεθαύριο διαβάσετε κάπου "Οργάνωση για την Ελλάδα" να ξέρετε που το βρήκανε...

Ο Παπαρόπουλος, οι bloggers και οι διαφημίσεις: Σάτιρα, ή η πικρή αλήθεια;

Ο Stakon επανέρχεται με τις ιστορίες του πολιτικού Μίλτου Παπαρόπουλου και για το πως πηγαίνουν να τον τυλίξουν στα πλοκάμια τους, οι bloggers της παράταξής του, με μία νέα ανάρτηση με τίτλο Μια διαφημισούλα από τον ΟΠΑΠ. Είναι πραγματικά απίθανη:

«Το τηλέφωνο χτύπησε στο γραφείο του Μίλτου Παπαρόπουλου, στην γραμμή ήταν η γραμματέας του. Ρωτούσε αν θα ήθελε να τον συνδέσει με κάποιον κύριο που τον ζήτησε. Από τότε που είχε αναλάβει τα νέα καθήκοντα είχε εγκατασταθεί στα κεντρικά του κόμματος και οι υποχρεώσεις είχαν μεγαλώσει. Βαριεστημένα της είπε πως θα του μιλούσε. Μεγάλη η χάρη του, σκέφτηκε, να διακόψει την ανάγνωση της αθλητικής εφημερίδας για να επικοινωνήσει με κάποιον άγνωστο.

Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούστηκε μία άγνωστη φωνή. «Καλησπέρα, είμαι ο... blogger Φούξια Σαύρα. Έχω το fouxiasavra.blogspot.com και δίνω μεγάλες μάχες για την παράταξη…»

«Μάλιστα, σας γνωρίζω» απάντησε ο Μίλτος Παπαρόπουλος. Σιγά μην τον γνώριζε, o υπολογιστής που του είχαν φέρει τα κορίτσια μάζευε σκόνη στο γραφείο του. Η οθόνη βέβαια ήταν πολύ χρήσιμη μιας και εκεί του κολλούσε η ξαδέλφη του η Κούλα τα post it για να μην ξεχνάει.

«Πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω κύριε Φούξια Σαύρα;» ρώτησε τον συνομιλητή του.

«Να ξέρετε, έχω το blog που σας είπα και έχω πολλούς αναγνώστες. Το blog μου το διαβάζουν ακόμα και στο γραφείο του πρωθυπουργού. Το στέλνω με e-mail κάθε μέρα στη γραμματέα του και ξέρω πως με διαβάζει ο πρωθυπουργός. Εγώ ξέρετε είμαι διαμορφωτής άποψης για την παράταξη. Δίνω τον αγώνα κόντρα στους άλλους, όμως η μάχη είναι άνιση».

Ο Μίλτος Παπαρόπουλος είχε εντυπωσιαστεί. Ολόκληρος πρωθυπουργός να ξέρει την Φούξια Σαύρα και αυτός τίποτα, να θυμηθεί να πει στη Κούλα και το Μιχάλη να του ετοιμάζουν κάθε μέρα ένα brief για τα blogs.

«Τι θα μπορούσα να κάνω για εσάς λοιπόν κύριε Φούξια Σαύρα; Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» τον διέκοψε προσωρινά ο Μίλτος Παπαρόπουλος. Ο blogger όμως συνέχισε απτόητος. «Η παράταξη ξέρετε μας έχει αφήσει μόνους απέναντι στους χιλιάδες bloggers του αντιπάλου. Αυτούς τους πληρώνουν, τους δίνουν άρθρα να γράφουν, τους στέλνουν video με τις ομιλίες αλλά σε εμάς τίποτα. Το blog μου το διαβάζουν δημοσιογράφοι ξέρετε. Εγώ αυτά τα έχω πει και στο Γενικό, και στο γραφείο Προέδρου τα έχω πει».

Ο Μίλτος Παπαρόπουλος είχε χαθεί, προσπαθούσε να καταλάβει τι του έλεγε ο blogger. Ενδιάμεσα άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η Κούλα κρατώντας το τοστ που τρώει κάθε μέρα στις 11:00 για να διατηρεί τη σιλουέτα του. Κύριε Σαύρα μου, γνωρίζω πως ο αγώνας σας για την παράταξη είναι σημαντικός. Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω εγώ για εσάς;» τον ρώτησε αποφασιστικά μιας και το τοστ θα κρύωνε αν τον άφηνε να εξιστορεί εσαεί.

«Να κύριε Παπαρόπουλε, θα ήθελα λίγη βοήθεια. Οι άλλοι πληρώνονται. Παίρνουν πολλά λεφτά. Να π.χ. ο “Λουρί του Σκύλου” παίρνει 40.000 ευρώ το μήνα για να γράφει τους λιβέλους του. Εγώ δεν θέλω λεφτά. Εγώ θέλω να μου στέλνετε κάθε μέρα μία ενημέρωση 20-30 γραμμές με το τι θεματολογία μας ενδιαφέρει και εγώ θα τα ανεβάζω στα blogs και θα τα στέλνω και σε άλλα blog. Θα τα δίνω και στον Κίτρινο Ιπποπόταμο, τον Βυσσινή Ελέφαντα και την Παρδαλή Αλεπού.»

Ο Μίλτος Παπαρόπουλος ήταν ενθουσιασμένος, είχε βρει τρόπο να ελέγξει τους Bloggers τζάμπα. Δεν τον χρειαζόταν αυτόν τον αχρείο τον Παπαντρεόπουλο που του είχε ζητήσει ένα σωρό λεφτά. Ήταν έτοιμος να πάρει τον Πρόεδρο να του πει τα καθέκαστα. «Κύριε Σαύρα μου νομίζω πως αυτό μπορεί να γίνει, δεν είναι δύσκολο. Θα σας στέλνουμε εμείς κείμενα και θα είναι όλα καλά».

Εκεί ο Φούξια Σαύρα τον διέκοψε «Κύριε Παπαρόπουλε δεν θέλω γραμμή μόνο. Θέλω και λίγη βοήθεια.» Ο Μίλτος Παπαρόπουλος τόλμησε να ρωτήσει: «Τι βοήθεια δηλαδή κύριε Σαύρα μου;» Ο συνομιλητής του ακούστηκε να παίρνει κάποιες ανάσες. Μάλλον ετοιμαζόταν επιτέλους να πει τι θέλει.

«Μία διαφημισούλα από τον ΟΠΑΠ στο blog μου δεν θα ήταν άσχημα για αρχή…»

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Η παρούσα ιστορία είναι αποκύημα της φαντασίας του συγγραφέα.»

Εμείς ως Poleatics, θα επιλέγαμε να συστήσουμε στους αναγνώστες μας, μαζί με το αναδημοσιευμένο σατιρικό κείμενο από το blog του φίλου Stakon να κάνουν τον κόπο να ανατρέξουν και στις αναρτήσεις μας...

Όσα δεν ξέρατε και αξίζει να μάθετε για τον ... «θρύλο» του γαλάζιου blogging

Ο «θρύλος» του γαλάζιου blogging ανακαλύπτει τον πολιτικό Αντώνη Σαμαρά

Θα διαμορφώσουν μία ιδιαίτερη κατανόηση, για το πως κινούνται διάφοροι bloggers γύρω από την παράταξη και μέσα σε αυτήν και γενικώς, τι επιζητούν και σε τι προσβλέπουν.

Επίσης, με δεδομένο ότι ο Stakon είναι (και ουδόλως το κρύβει άλλωστε) ο μέχρι πρότινος γραμματέας Νέων Τεχνολογιών της Νέας Δημοκρατίας, κος. Σταύρος Κοντακτσής, θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οι χαριτωμένες εξιστορήσεις των περιπετειών του ... Μίλτου Παπαρόπουλου με τους παραταξιακούς bloggers, δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας του συγγραφέος. Σε άλλη του ανάρτηση, με τίτλο 10 Μήνες Γραμματέας II (Social Media) ο κος. Κοντακτσής γράφει:

«Στο διάστημα που κατείχα τη θέση του Γραμματέα, ήρθαν σε επαφή μαζί μου διάφοροι bloggers ή “δήθεν” bloggers με στόχο συνεργασία. Σε όλους εξηγούσα πως με ενδιαφέρει να είμαστε σε επαφή και να ανταλλάζουμε απόψεις για την πολιτική και την κοινωνία αλλά δεν με ενδιαφέρει να τους δώσω “γραμμή” ή να τους βρω διαφημίσεις. Το μέσο θεωρώ πως πρέπει να είναι και να παραμένει ελεύθερο και η χειραγώγηση του δεν με αφορά όπως τους εξηγούσα. Σε πολλούς αυτό δεν άρεσε αλλά όσον αφορά εμένα ήταν θέμα αρχής. Αποκορύφωμα ήταν η προσέγγιση από κάποιον που αυτοανακηρύχθηκε εκπρόσωπος των “αδέσμευτων” bloggers και μας ζήτησε χρήματα για να χειραγωγήσει για λογαριασμό μας blogs. Η απάντηση μας ήταν φυσικά αρνητική και προσωπικά αισθάνομαι υπερήφανος για αυτή».

Τα περαιτέρω συμπεράσματα, ανήκουν σε σας τους αναγνώστες.