(Αναδημοσίευση από το www.andrianopoulos.gr )Η φοροδιαφυγή στις περισσότερο προηγμένες χώρες του κόσμου δεν είναι μικρή επειδή οι νόμοι για την καταπολέμησή της είναι αυστηρότεροι. Η φοροδιαφυγή είναι περιορισμένη διότι ο κόσμος το θεωρεί υποχρέωσή του να πληρώνει φόρους. Το κάνει αυτό διότι οι φόροι αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένες παροχές του κράτους προς τους πολίτες. Η φοροδιαφυγή αποτελεί έτσι κοινωνική ντροπή. Κι όχι μαγκιά. Στην Ελλάδα σχεδόν ποτέ δεν φθάνουν στον φορολογούμενο σαν κοινωνικές πραγματικές παροχές. Μοιράζονται σαν χρήματα σ’ αυτούς κυρίως που δεν πληρώνουν τίποτα. Και που συνήθως φωνάζουν και περισσότερο απαιτώντας περισσότερες παροχές. Αυτοί που παράγουν και πληρώνουν σπάνια απολαμβάνουν κάτι από το κράτος. Γι’ αυτό και φοροδιαφεύγουν.
Η υποκρισία όμως που επικρατεί στην χώρα σκεπάζει πολλές παρόμοιες πραγματικότητες. Ο πολιτικός κόσμος ομιλεί συνέχεια για την υποχρέωση να πληρώνουν πάντα «οι έχοντες και κατέχοντες». Δεν εξηγεί όμως ποιοί ακριβώς είναι αυτοί. Και για ποιό λόγο θα πρέπει πάντοτε αυτοί να επιβαρύνονται. Όταν δημιουργούσαν πλούτο δεν το έκαναν με στόχο να τον μοιρασθούν με το ελληνικό κράτος και με τους όποιους κάθε φορά ευνοουμένους του. Για ποιο λόγο είναι δίκαιη η άνωθεν επιβαλλόμενη αναδιανομή; Ποιο θα είναι το κοινωνικό όφελος για όλους αυτούς; Σε διαφορετική περίπτωση, για ποιο λόγο θα παράγουν πλέον πλούτο όσοι μπορούν; Θα μείνουμε μόνο με τους εργολάβους και τους προμηθευτές του δημοσίου. Που θα κερδίζουν μέσω γνωστών μηχανισμών και θα μοιράζονται με τους «ημετέρους» τις προσόδους τους.
Οι κοινωνικές αδικίες του συστήματος είναι ολοφάνερες. Μόνο που δεν θέλουμε να τις παραδεχθούμε. Γιατί δεν ακούγονται σαν «πολιτικά ορθές». Πως είναι δυνατόν να διαμαρτύρονται ομάδες ολόκληρες του πληθυσμού για χαμηλές λ.χ. συντάξεις όταν το εισόδημα, αναλογικά πάντοτε, που δήλωναν και πάνω στο οποίο υπολογίζονται οι παροχές αυτές ήταν χαμηλότερο από τις σημερινές τους απολαβές. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως πολλοί περνούν μια ζωή ασφαλίζοντας χαμηλότατα εισοδήματα, και φροντίζουν τα τελευταία επαγγελματικά τους χρόνια να ασφαλίζουν πολύ υψηλότερες αποδοχές. Εξασφαλίζοντας έτσι πολύ υψηλότερες συντάξεις από αυτές που πραγματικά δικαιούνται. Ληστεύοντας το κοινωνικό σύνολο από πολύτιμους πόρους.
Τα περί τριμερούς ασφαλιστικού συστήματος είναι εξωπραγματικά. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι εισφορές των ασφαλισμένων είναι εικονικές. Τα πάντα τα καταβάλλει ο εργοδότης. Στην οικοδομή μάλιστα, αυτό καθορίζεται και με νόμο!! Σαν συνέπεια, η επιχείρηση φέρει πολύ μεγαλύτερα βάρη από αυτά που επίσημα της αναλογούν. Κι εν τούτοις, συνεχώς καθυβρίζεται και η προσφορά της υποβαθμίζεται.
Η ακίνητη ιδιοκτησία τέλος διώκεται. Επειδή ακριβώς δεν μεταφέρεται, αποτελεί για τις κρατικές αρχές την κλασσική κότα που γεννά χρυσά αυγά. Σε κάθε ευκαιρία επιβαρύνεται με κάθε λογής φόρους και τέλη. Αλλά δεν φορολογούνται τα τυχόν έσοδα απ’ αυτήν. Αλλά αυτή καθεαυτή η ύπαρξή της. Που βέβαια έχει αποκτηθεί με χρήματα ήδη φορολογημένα. Και που πληρώνει φόρους για κάθε υπηρεσία που εξασφαλίζει η για εργασίες που γίνονται για την αξιοποίησή της.
Κοινωνικές αδικίες υπάρχουν στη χώρα. Το ερώτημα είναι ποιοι ακριβώς στην πραγματικότητα τις υφίστανται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου