Μεταναστευτικό: παράμετροι και ανάγκες
Το ζήτημα της απόδοσης καθεστώτος υπηκόου στους μετανάστες είναι πολύ σύνθετο και σημαντικό για να αποτελέσει απλά αντικείμενο διαδικτυακής διαβούλευσης όπως έκρινε η παρούσα κυβέρνηση, ή διαμάχης μεταξύ ακραίων ομάδων όπως έχουμε παρατηρήσει να συμβαίνει ήδη. Το Μεταναστευτικό σήμερα, αποτελεί μείζον πρόβλημα που όσο το αφήνεις, τόσο διογκώνεται και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο χρειάζεται άμεση και αποφασιστική αντιμετώπιση.
Η Ελλάδα παρουσιάζεται ως μία από τις ευρωπαϊκές χώρες που κατακλύζεται από μετανάστες, είτε μετράμε σε ποσοστά του πληθυσμού επί τοις εκατό, είτε σε απόλυτους αριθμούς. Και αυτό, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι δεν έχει ασχοληθεί με σοβαρότητα με το Μεταναστευτικό, καθώς, όλα τα κόμματά της βλέπουν το κόστος, αλλά όχι τα οφέλη πίσω από την λήψη αποφάσεων σχετικών με το θέμα.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι, ουδεμία μαζική αναγνώριση δικαιωμάτων υπηκόου έχουν μέχρι στιγμής λάβει εκείνοι οι μετανάστες που έχουν αισίως κλείσει στη χώρα μας ένα μακρό διάστημα νόμιμης διαμονής και εργασίας, έχουν γεννήσει παιδιά εδώ, τα έχουν στείλει σε ελληνικά σχολεία κ.ο.κ.
Με άλλα λόγια, εμφανιζόμαστε να φιλοξενούμε τόσους πολλούς μετανάστες, διότι δεν έχουμε μπει καθόλου στη διαδικασία να ονομάσουμε υπηκόους τους πιο παλιούς. Λογικά, αυτό πρέπει να είναι και το πρώτο βήμα που κρίνεται απαραίτητο να κάνουμε.
Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχουν προς μελέτη και συζήτηση, κάποιες κρίσιμες παράμετροι, όπως είναι οι ακόλουθες:
- Γιατί καλλιεργείται σύγχυση, η οποία φαίνεται μάλιστα σκόπιμη, ανάμεσα στην απόδοση υπηκοότητας και ιθαγένειας;
- Δηλαδή δεν είναι τόσο ξεκάθαρο που καταλήγει σχεδόν αυτονόητο ότι ιθαγένεια μπορούν να αποκτήσουν μόνο οι μετανάστες που επιβεβαιώνουν την κοντινή ή απώτερη καταγωγή τους από την Ελλάδα (π.χ. ομογενείς από Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη), ενώ υπηκοότητα οι υπόλοιποι;
- Οι νέοι υπήκοοι, δε θα πρέπει να υποχρεωθούν σε ενέργειες που θα τους υποχρεώνουν να αποποιηθούν την παλιά τους υπηκοότητα;
- Πως διασφαλίζεται η άμεση, ή η περαιτέρω ένταξη των νέων υπηκόων, όχι απλά στον κοινωνικό, αλλά στον εθνικό ιστό; Αρκεί η ένταξή τους απλά και μόνο στον κοινωνικό ιστό, με αποτέλεσμα να απεθνοποιείται σταδιακά η Ελλάδα; Δεν είναι αναγκαίο να νιώσουν, με την απαραίτητη βοήθεια, όχι απλά μονάδες μίας κοινωνίας, αλλά κοινωνοί ενός έθνους;
- Γιατί δεν συζητείται εντατικά το ζήτημα καλλιέργειας μίας ελληνικής εθνικής ταυτότητας στους νέους υπηκόους, με ενίσχυση των στοιχείων εκμάθησης από μέρους τους της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής Ιστορίας, των ελληνικών παραδόσεων, της παλιότερης και νεότερης ελληνικής κουλτούρας και του πολιτισμού;
- Γιατί δεν ακολουθείται το πρότυπο των αναπτυγμένων κρατών που έχουν πρωτοστατήσει στην υποδοχή μεταναστών (π.χ. ΗΠΑ και Καναδάς, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία κ.α.) όπου αντιμετωπίζεται και ως εθνικό, όχι μόνο ως κοινωνικό ή οικονομικό το ζήτημα της ενσωμάτωσης νέων υπηκόων;
- Είναι δυνατό σε μία χώρα που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει άμεσες εξωτερικές απειλές και φέρει, καλώς ή κακώς, ως βασική ασπίδα αυτοπροστασίας και αυτοσυντήρησής της την εθνική της ταυτότητα, να σταθεί το πολυεθνοτικό-πολυπολιτισμικό κοινωνικό μοντέλο που προωθούν κάποιοι;
- Ενδέχεται το άνοιγμα της Ελλάδας στο ενδεχόμενο μαζικής απόδοσης υπηκοότητας, να δώσει κίνητρο σε άλλους μετανάστες, προκειμένου να εισέλθουν παρανόμως και ανά κύματα; Στον αντίποδα, ποια κίνητρα είναι δυνατό να προσφερθούν σε κάποιους εναπομείναντες ομογενείς μας σε χώρες όπως η Αλβανία, ούτως ώστε να μην εγκαταλείψουν τους τόπους τους ερχόμενοι για εγκατάσταση εδώ, με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν οι ελληνικές κοινότητες;
- Σε ποιο βαθμό θα επιτρέπεται στους νέους υπηκόους να προσκαλούν συγγενείς τους για επίσκεψη ή και εγκατάσταση στην Ελλάδα;
- Υπάρχουν έγκυρες και διασταυρωμένες επιστημονικές έρευνες και μετρήσεις που να δείχνουν ποιο αριθμό νέων υπηκόων είναι δυνατό να αντέξουν η Οικονομία και η Κοινωνία μας; Υπάρχει πλαφόν; Τα κριτήρια απόδοσης δικαιωμάτων θα ορίσουν τον αριθμό μεταναστών, ή ο αριθμός θα ορίσει τα κριτήρια;
- Είναι επιβεβλημένο να υπάρχει εξισορρόπηση του στοιχείου της καταγωγής των μεταναστών, ή αυτό είναι κάτι που δε λαμβάνεται καν σοβαρά υπόψη;
- Ποια κίνητρα μη γκετοποίησης και ισόρροπης διάχυσής τους στην ελληνική Επικράτεια θα δίνονται στους νέους υπηκόους;
- Θα μπορούν από την πρώτη, ή τη δεύτερη γενεά να υπηρετούν σε ευαίσθητους φορείς ή οργανισμούς του Δημοσίου, όπως είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις, τα Σώματα Ασφαλείας κλπ.;
- Τι θα απογίνει με τους μετανάστες που δεν θα πληρούν ολοκληρωτικά τα κριτήρια απόδοσης υπηκοότητας;
- Οι νομίμως διαμένοντες από αυτούς, θα πάρουν και αυτοί τη σειρά τους για να γίνουν υπήκοοι εν καιρώ;
- Και το κυριότερο, εφόσον προκύψει τακτοποίηση σε όλα τα προηγούμενα μαζί, ή στα περισσότερα από αυτά, τι θα απογίνει με τον μεγάλο όγκο των παρανόμων μεταναστών;
Όλα αυτά τα επιμέρους ζητήματα, μαζί με άλλα τα οποία ενδεχομένως δεν αναφέρονται εδώ, είναι κρίσιμο να απαντηθούν εδώ και τώρα, δίχως αναβολή, στο πλαίσιο ενός μεγάλου εθνικού διαλόγου, που δεν θα πρέπει να έχει ούτε τη μορφή διαδικτυακής διαβούλευσης όπου ο καθένας (ανώνυμος συνήθως) αναφέρει ότι του κατεβεί στο νου ή βγάζει τα απωθημένα του, ούτε την οξύτητα μίας διαμάχης μεταξύ διεθνιστών και εθνικιστών, ακροαριστερών και ακροδεξιών.
Επιπλέον, δε σηκώνει αντίρρηση το γεγονός ότι είναι σκόπιμο, εάν όχι απολύτως αναγκαίο, οι αποφάσεις οι οποίες τελικώς θα ληφθούν να μην εκφράζουν μόνο ένα μέρος του πολιτικού κόσμου, αλλά το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που έχουν επιβεβαιωθεί από τον πολίτη με το δικαίωμα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Στο Μεταναστευτικό χρειάζεται σοβαρότητα, αποφασιστικότητα, αλλά ταυτόχρονα, συνεννόηση και συναίνεση, ειδάλλως όχι μόνο δεν θα επιλύεται και θα βελτιώνεται, αλλά συνεχώς θα περιπλέκεται και θα χειροτερεύει.
(Πίνακας: "I'm-migration" από τον Alan Rayner)
Μας προκάλεσε λύπη η είδηση του θανάτου του Νίκου Κακαουνάκη και μάλιστα, στην ηλικία των 71 χρόνων, μέσα στις γιορτές, από επιπλοκές σε μία επέμβαση που θεωρείται σχετικά απλή.
