Γεννημένοι Έλληνες, αλλά από γράμματα και ορθογραφία εντελώς στούρνοι!

Απίστευτο! Σταρ του Χόλυγουντ έχει υπάρξει ο υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά!

Κάποιες φορές αδικούμε πρόσωπα, άθελά μας, όχι από πρόθεση, δόλο ή σκοπιμότητα.

Έτσι και για τον αυτοαναγορευόμενο ως υποψήφιο δήμαρχο Πειραιά κο. Παναγιώτη Μαυρίκο (βλέπε τέσσερις αναρτήσεις παρακάτω) παραλείψαμε να αναφερθούμε στην πολύ καλή καριέρα που έχει διαγράψει στον κινηματογραφικό κόσμο του Χόλυγουντ, σε δευτερεύοντες ρόλους μεν, αλλά πλάι πάντα σε μεγάλα αστέρια. Στη μικρή φωτογραφία δεξιά, βλέπετε τον κο. Παναγιώτη Μαυρίκο ως εκδότη του Πειραιά και στη μεγάλη φωτογραφία-αφίσα αριστερά, τον βλέπετε μετο καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Τσαζ Παλμιντέρι, να συμπληρώνει το μεγάλο Ρόμπερτ ντε Νίρο στη γνωστή ταινία «Ιστορίες του Μπρονξ» ("A Bronx Tale"), παραγωγής 1993, σε δεύτερο αντρικό ρόλο.

Ευχαριστούμε τον ρεπόρτερ ανεύρεσης χαμένων, ή κρυφών διασημοτήτων του blog μας για την άμεση ενημέρωση που μας έκανε. Εκτιμούμε ότι ως χολυγουντιανός σταρ, ο κος. Μαυρίκος έχει πλέον διαφορετικές, πολύ υψηλότερες από πριν, δυνατότητες και πιθανότητες, προκειμένου να εκλεγεί δήμαρχος Πειραιά.

Στο ευρώ συμβαίνει να είμαστε όλοι ... «Ράγιο Βαγεκάνο»!

Του Ι.Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

(σε αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 8/2/2010, στήλη «Εμπιστευτικά»)

ΠΡΙΝ ΑΠΟ μερικά εικοσιτετράωρα, ο πρόεδρος της μεγαλύτερης ισπανικής τράπεζας, της Santander Βank, ρωτήθηκε αν είναι αληθές ότι η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα δέχονται κοινή επίθεση των διεθνών αγορών ώστε να αποδυναμωθεί το ευρώ.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ χαμογέλασε και απάντησε ελαφρώς ειρωνικά ότι αυτές οι τρεις περιπτώσεις χωρών δεν είναι ίσες, ούτε καν συγκρίσιμες. Κι ότι «η Ισπανία είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, όχι η Ράγιο Βαγεκάνο!».

ΥΠΟΘΕΤΩ ότι τη Ρεάλ Μαδρίτης τη γνωρίζουμε όλοι. Αντιθέτως, είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι γνωρίζουν τη Ράγιο Βαγεκάνο: είναι και αυτή ομάδα της Μαδρίτης που βρίσκεται στην 9η θέση του πρωταθλήματος της Β΄ Εθνικής. Για όποιον δεν κατάλαβε, λοιπόν, η Ελλάδα είναι η Ράγιο Βαγεκάνο- ας πούμε, «ο Εθνικός Αστέρας της Ευρώπης».

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, όμως, αν αυτό είναι το ζήτημα. Διότι η Ράγιο Βαγεκάνο μπορεί θαυμάσια να πέσει πέντε κατηγορίες χωρίς η Ρεάλ να το πάρει χαμπάρι. Αντιθέτως, αν βουλιάξει μια χώρα του ευρώ, το κόστος θα το πληρώσει το ευρώ, ακόμη κι αν η χώρα είναι ο Εθνικός Αστέρας ή ο Βισαλτιακός της ευρωζώνης.

ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ την έννοια, κύριε πρόεδρε, στο ευρώ συμβαίνει να είμαστε όλοι Ράγιο Βαγεκάνο.

ΚΑΙ ΝΑ πάρω ένα καλό παράδειγμα. Όσο συζητείται μια «επιχείρηση διάσωσης» της Ελλάδας από τις άλλες χώρες του ευρώ, οι αγορές δεν θα σταματήσουν να πιέζουν την Ελλάδα ώστε να προκαλέσουν τη διάσωση. Και προκειμένου να προκαλέσουν την παρέμβαση για διάσωση, θα προσπαθούν να συνδέσουν την πίεση προς την Ελλάδα με μια πίεση στο ευρώ.

ΚΑΤΑ ΤΗ λογική τους, δηλαδή, είτε θα πρέπει η Ελλάδα να αφεθεί στην τύχη της και να χρεοκοπήσει βάζοντας σε κίνδυνο το ευρώ, είτε να τη σώσουν οι άλλοι προκειμένου να σώσουν το ευρώ. Κοινώς, δεν θα μας αφήσουν στην ησυχία μας αν δεν γίνει το ένα ή το άλλο.

ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ τυχαίες οι ζυμώσεις των τελευταίων 24ώρων στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Και ο Σαρκοζί και η Μέρκελ αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι που παίζεται είναι πλέον μεγαλύτερο από το μπόι μας, άρα πρέπει να αντιμετωπιστεί στην πραγματική του διάσταση.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, βεβαίως, και εκείνοι που λένε «οι Έλληνες να κόψουν τον λαιμό τους: μόνοι τους τα έκαναν, μόνοι τους να τα φτιάξουν!». Σύμφωνοι αλλά πολύ φοβούμαι πως αν αυτό μπορούσε να λεχθεί κάποτε, δύσκολα μπορεί να εφαρμοστεί πλέον.

ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, το ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξει παρέμβαση αλλά με ποιο κόστος, με ποια μέθοδο και ποια προοπτική θα εκδηλωθεί. Διότι ακόμη κι η Ράγιο Βαγεκάνο δικαιούται να ελπίζει ότι κάποια στιγμή μπορεί να ανέβει κατηγορία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να συναποφασίζει ισότιμα με την Τουρκία;

(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του περιοδικού "Τα Πράγματα")

Γνωρίζετε αυτή τη συμπαθή κυριούλα, που κρατά μια ανθοδέσμη και κοιτάζει αμήχανα το φωτογραφικό φακό; Κάνετε λάθος -όχι μεγάλο…- αν νομίζετε ότι φωτογραφίζεται γιατί κέρδισε κάποιο διαγωνισμό σε τηλεοπτική εκπομπή ριάλιτι. Βέβαια κέρδισε κάτι σαν το ελληνικό τζόκερ μετά από κάμποσα τζακ ποτ, αφού από την πολιτική αφάνεια, το κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε μια μέρα, δηλαδή μια νύχτα, περασμένα μεσάνυχτα ήταν, να την ονομάσει “υπουργό Εξωτερικών” της ενιαίας Ευρώπης. Η κυριούλα λέγεται, αν δεν το ξέρετε, λαίδη Κάθριν Άστον. Δείτε, λοιπόν, τι είπε στην πρώτη μεγάλη, επίσημη ομιλία της η κυρία Άστον:

Η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλει οι αναδυόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ινδία και η Τουρκία να ενταχθούν στις ελίτ ομάδες του κόσμου που λαμβάνουν αποφάσεις, δήλωσε σήμερα η νέα εκπρόσωπος της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ η Κάθριν Άστον. Κίνα, Ινδία, Νότια Αφρική, Βραζιλία, Μεξικό και Τουρκία είναι “μεγάλοι παίκτες στην πολιτική και την ασφάλεια με αυξανόμενη πολιτική επιρροή. Η ευρωπαϊκή απάντηση πρέπει να είναι περισσότερο γενναιόδωρη αφήνοντας χώρο στα κορυφαία τραπέζια της παγκόσμιας πολιτικής νωρίς όταν μορφοποιούνται στρατηγικές”, είπε στην παρθενική της ομιλία στην ετήσια διάσκεψη για την ασφάλεια στο Μόναχο. Ταυτόχρονα, αυτές οι δυνάμεις πρέπει ως αντάλλαγμα να “συμβάλλουν δίκαια” στη παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, πρόσθεσε η Άστον.

Η κυρία Άστον ονομάστηκε, όπως είπαμε, “υπουργός Εξωτερικών” της Ευρώπης, με βασικό κριτήριο τη διατήρηση των ισορροπιών μεταξύ εκείνων, που συναποτελούν το σημερινό ευρωπαϊκό κατεστημένο. Είναι παντελώς άπειρη από τις διαδικασίες στην κορυφή της παγκόσμιας διπλωματίας, όπου φυσικά μετέχει ο υπουργός Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παράλληλα η κυρία Άστον είναι βρετανή, επηρεασμένη από την “γενετήσια διχοστασία” της Βρετανίας ανάμεσα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, γνήσιο, ως φαίνεται, τέκνο της “φωτισμένης απομόνωσης” (splendid isolation) που καθόρισε επί δεκαετίες τη βρετανική διπλωματία.

Με αυτά και μ’ εκείνα, η κυρία Άστον μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Να βάζει όποια χώρα επιθυμεί η ίδια στο τραπέζι των ηγετών που καθορίζουν τις τύχες του κόσμου. Με ποια κριτήρια επέλεξε τις χώρες που κατονόμασε, η ίδια μόνο -και ο Θεός, που όμως δεν ξέρει αγγλικά- γνωρίζει. Κι αν οι χώρες αυτές ανταποκριθούν στο κάλεσμα της αώρου κυρίας Άστον και μετάσχουν στη διαμόρφωση της νέας παγκόσμιας ισχυρής ομάδας, πώς -για παράδειγμα- η Ευρώπη θα αρνηθεί τη συμμετοχή μιας εξ αυτών των χωρών στους κόλπους της οικογένειας των 27; Αναφέρομαι στην Τουρκία, η οποία παραβιάζει σε πολλά επίπεδα το διεθνές δίκαιο -ποιος θα ενημερώσει για αυτά την κυριούλα;- κατέχει έδαφος κράτους- μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης -δεν ασχολείται με ‘λεπτομέρειες’ η κυριούλα;- και επιθυμεί να ενταχθεί στην Ένωση όχι με τους ευρωπαϊκούς όρους με τους οποίους εντάσσεται κάθε άλλο κράτος- αλλά με τους δικούς της, νεοτουρκικούς όρους. Τα ξέρει αυτά η λαίδη; Μπήκε στον κόπο να ενημερωθεί; Κάποιος από τις Βρυξέλλες πήρε την πρωτοβουλία να της τα κοινοποιήσει;

Αλλά, ποιος θα το έκανε; Μια χώρα που χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής της και που γίνεται περίγελως των “εταίρων” της; Μια χώρα που κατασπατάλησε τρία ολόκληρα κοινοτικά πλαίσια στήριξης χωρίς να διορθώσει τις χρόνιες παθογένειες της οικονομίας της; Μια τέτοια χώρα, με τέτοια ηγεσία, μόνο σε Ίμια κάθε μορφής μπορεί να “ελπίζει” για το μέλλον. Όσο για τα όσα αβασάνιστα υποστηρίζει η κυριούλα, η μόνη απάντηση που μπορεί να δώσει η Αθήνα, είναι η απάντηση των σκυλάδικων: Άστον, Άστον να πάει Άστον, Άστον πονάει Άστον…”

Ποιο είναι το πλήρες περιεχόμενο των επιστολών Παπανδρέου και Ερντογάν;

Του ΙΩΑΝΝΗ Μ. ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ

Προέδρου του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρώην υπουργός

(σε αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής», 7/2/2010)

Δεκατέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν τις ημέρες αυτές από την κρίση στα Ιμια. Η κρίση εκείνη, που οδηγούσε σε ελληνοτουρκική σύρραξη, απετράπη ύστερα από παρέμβαση του αμερικανού προέδρου Κλίντον προς τους πρωθυπουργούς της Ελλάδος και της Τουρκίας. Η συμφωνία όμως αυτή ήταν οδυνηρή για τη χώρα μας. Γιατί η Ελλάς αποδέχθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της αμφισβήτηση της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους.

Στη συνέχεια η τότε κυβέρνηση ακολούθησε μια υποχωρητική πολιτική προς την Τουρκία χωρίς αυτή να κάνει την παραμικρή θετική κίνηση προς την Ελλάδα. Ετσι το 1997 η κυβέρνηση Σημίτη υπογράφει το ανακοινωθέν της Μαδρίτης, με το οποίο αποδέχεται ότι η Τουρκία έχει στο Αιγαίο «ζωτικά συμφέροντα που αφορούν θέματα ασφαλείας και κυριαρχίας», ανοίγοντας έτσι διάπλατα τις πόρτες στις τουρκικές διεκδικήσεις.

Το 1998 η ίδια κυβέρνηση, ύστερα από τουρκική πίεση, ακυρώνει την εγκατάσταση στην Κύπρο των πυραύλων S300, που όμως είχε συμφωνηθεί από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη διέσυρε διεθνώς τη χώρα μας με τους χειρισμούς της στην υπόθεση Οτσαλάν.

Και έτσι φθάσαμε τον Δεκέμβριο του 1999 στη Συμφωνία στο Ελσίνκι. Εκεί η Ελλάδα δεσμεύθηκε να αρχίσει διάλογο με την Τουρκία για τις «μεθοριακές διενέξεις και τα συναφή θέματα». Και ακόμη ότι όσες διενέξεις δεν λυθούν με τις διαπραγματεύσεις θα πρέπει να αναχθούν προς επίλυση ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου. Είναι προφανές λοιπόν ότι η μεν Τουρκία θα προβάλει όλες τις παράλογες και ανιστόρητες αξιώσεις της, η δε Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει ούτε στις γκρίζες ζώνες, ούτε στον αφοπλισμό των νησιών, ούτε στη μείωση του εύρους του εναερίου χώρου, ούτε στην παραίτηση από το δικαίωμα για επέκταση των χωρικών υδάτων της.

Κατά συνέπεια, όλα αυτά τα θέματα - τα οποία συνιστούν κυριαρχικά μας δικαιώματα- θα παραπεμφθούν στο Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο, ως γνωστόν, όχι μόνο δικάζει με αυστηρούς νομικούς κανόνες αλλά αντίθετα επηρεάζεται από έξωθεν παρεμβάσεις και διεθνείς πολιτικές σκοπιμότητες.

Στο Ελσίνκι όμως η Ελλάδα συμφώνησε και στην ευρωπαϊκή υποψηφιότητα της Τουρκίας, πολιτική την οποία ακολούθησαν και οι επόμενες κυβερνήσεις. Είναι προφανές ότι συμφώνησε ελπίζοντας ότι «μια ευρωπαϊκή Τουρκία θα είναι μια πιο δημοκρατική και λιγότερο επιθετική Τουρκία». Και ακόμη ότι η Τουρκία θα αποδεχόταν άμεσα και έμπρακτα τις διεθνείς συνθήκες, το Διεθνές Δίκαιο, το απαραβίαστο των συνόρων και θα αποκήρυσσε τη χρήση ή την απειλή χρήσης βίας στις σχέσεις με άλλα κράτη.

Οι προσδοκίες όμως αυτές, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η κυβέρνηση, αποδεικνύονται φρούδες. Αυτό που σιγά σιγά όλοι αντιλαμβάνονται είναι ότι το Ελσίνκι δεν μετέτρεψε αυτομάτως την Τουρκία σε ευρωπαϊκή χώρα, ούτε μετέβαλε τις πάγιες τουρκικές επιδιώξεις (στο Αιγαίο και στην Κύπρο). Εν τω μεταξύ η παραμονή της Τουρκίας στον «ευρωπαϊκό προθάλαμο» είναι επιζήμια για την Ελλάδα. Διότι όσο η Τουρκία διατηρείται σε «τροχιά περί την Ευρώπη» μόνο δικαιώματα και οφέλη αποκομίζει και ισχυροποιεί τη διπλωματική θέση της χωρίς να υφίσταται ουσιαστικές δεσμεύσεις και χωρίς να υποχρεώνεται στην εναρμόνιση της συμπεριφοράς της προς τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Ετσι λοιπόν οι αυθαίρετες τουρκικές διεκδικήσεις που απερρίπτοντο απ΄ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν γίνει αντικείμενο του χωρίς όρους και προϋποθέσεις ελληνοτουρκικού διαλόγου, με απρόβλεπτες για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα συνέπειες. Και σήμερα διερωτώμαι ποιο είναι το πλήρες περιεχόμενο των επιστολών που προσφάτως αντηλλάγησαν μεταξύ Παπανδρέου και Ερντογάν. Διότι η περίληψη που δόθηκε στη δημοσιότητα δεν με ικανοποιεί.

Μπάχαλο στον Πειραιά. Πολλοί πιθανοί υποψήφιοι και σίγουρος ο Μαυρίκος!

Το μεγαλύτερο μπάχαλο υποψηφιοτήτων διαδραματίζεται στον Πειραιά για τη δημαρχία.

Από την πλευρά του ΠαΣοΚ:
- Ο κος. Παναγιώτης Φασούλας ισχυρίζεται πως ξανακατεβαίνει υποψήφιος, εξ ου και τελευταία, έχει επενδύσει στην επικοινωνιακή προβολή του.
- Επιφανείς Πασόκοι του μεγάλου λιμανιού καθιστούν απολύτως ξεκάθαρο ότι είναι τόσο κραυγαλέα αποτυχημένος ο νυν δήμαρχος, που αν ξανακατεβεί υποψήφιος θα του στήσουν απέναντί του αντάρτικο. Λέγεται ότι εκείνος που είναι αποφασισμένος για τα πάντα, είναι ο εκδότης και πολιτευτής του ΠαΣοΚ στον Πειραιά, κος. Δημήτρης Κατσικάρης.
- Ταυτόχρονα ακούγεται ότι αν διευρυνθούν τα όρια του Δήμου προς Ρέντη και Δραπετσώνα, θα εξεταστεί σοβαρά και το ενδεχόμενο υποψηφιότητας του κου. Ανδρέα Ανδριανόπουλου.
- Μπροστά στο ενδεχόμενο επέκτασης του Δήμου στυλώνουν πόδια οι άλλοι δήμαρχοι και λένε ότι δε θα δεχτούν καμιά συνένωση. Ο κεντροαριστερός δήμαρχος Ρέντη κος. Γιώργος Ιωακειμίδης για παράδειγμα έχει τονίσει ότι πρόκειται να είναι υποψήφιος δήμαρχος σε οποιοδήποτε νέο δήμο περιλαμβάνει τον δικό του, ακόμη και αν αυτός είναι ο διευρυμένος Δήμος Πειραιά.

Στον αντίποδα, στη Νέα Δημοκρατία:
- Ευελπιστεί να λάβει κομματική στήριξη ο τέως βουλευτής κος. Παναγιώτης Μελάς, χωρίς να έχει την παραμικρή ελπίδα εκλογής σύμφωνα με τις εκτιμήσεις.
- Περιμένει πως και πώς να ξεμπλέξει από τις κατηγορίες για συμμετοχή στο παραδικαστικό κύκλωμα ο τέως βουλευτής κος. Πέτρος Μαντούβαλος προκειμένου να ανακοινώσει τη δική υποψηφιότητά του, έστω και ανεξάρτητη.
- Νιώθει ενδιαφέρον, αλλά αναζητεί πολιτικά και κυρίως κομματικά στηρίγματα ο επικεφαλής του συνδυασμού Υπερνομαρχία Δράσης Αθήνα-Πειραιά κος. Σπύρος Σπυρίδων.
- Διάφοροι μετριοπαθείς κεντροδεξιοί της πόλης προάγουν το σενάριο του κου. Ανδριανόπουλου εάν επεκταθούν τα όρια του δήμου, έστω και εάν τον πρώην δήμαρχο και υπουργό διεκδικεί και το αντίπαλο κόμμα.
- Διακινείται το σενάριο του διευθυντή του πολιτικού γραφείου του προέδρου της ΝΔ κου. Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου, το οποίο δεν «περπατάει» με τίποτα, καθότι θεωρείται άκαπνος πολιτικά.
- Ενώ σε όλο αυτό το κουβάρι, μοιράζει την τράπουλα ο βουλευτής Πειραιά κος. Βασίλης Μιχαλολιάκος, κυρίως υπό την ιδιότητα του γραμματέα Αυτοδιοίκησης της ΝΔ, αν και συζητείται ευρέως ότι έχει και αυτός στην άκρη του μυαλού του τη φιλοδοξία να είναι ο επόμενος δήμαρχος.

Για να συμπληρωθεί η εικόνα του απόλυτου χάους με μία νότα ευθυμίας, απλά θα σας αναφέρουμε ότι έχει ήδη ανακοινώσει την υποψηφιότητά του o κος. Παναγιώτης Μαυρίκος. Ποιος είναι ο κος. Μαυρίκος; Κατ’ αρχήν, διακρίνεται για το ταλέντο και την ευκολία που έχει να εκδίδει τετρασέλιδες κακοτυπωμένες εφημερίδες, με το ίδιο πάνω-κάτω περιεχόμενο, με τίτλους εφημερίδων που έχουν κλείσει («Ακρόπολις», «24 Ώρες»), η χρήση των οποίων είναι νομικώς ελέγξιμη - ίσως και επιλήψιμη. Επιπλέον, είναι παγκοίνως γνωστό ότι επί κυβερνήσεων ΝΔ, ο κος. Μαυρίκος έλαβε χοντρά -σε σχέση με την ποιότητα των εφημερίδων που κυκλοφορεί- πακέτα διαφημίσεων και όλοι συμφωνούν ότι αυτό οφειλόταν στα ευχολόγια που έγραφε καθημερινά για τον κο. Δημήτρη Αβραμόπουλο και τον κο. Γιάννη Τραγάκη.
Τέλος, κάποιοι από εσάς ίσως να τον θυμόσαστε να ωρύεται τις βραδινές ώρες ως σχολιαστής από τον τηλεοπτικό άμβωνα του σταθμού «Τηλεάστυ» πριν καμιά δεκαριά χρόνια, ενώ κάποιοι πλακατζήδες τηλεθεατές του τηλεφωνούσαν και τον έβαζαν ακόμη περισσότερο στη μπρίζα με τα αγανακτισμένα -υποτίθεται- σχόλιά τους.

Η κατάσταση έχει γίνει πραγματικός μύλος δηλαδή και άντε να βγάλεις άκρη.