Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΕίναι εκπληκτικό, αλλά τα περισσότερα δάκρυα για την Ιρλανδία τα χύνουν αυτοί που την απεχθανόταν. Ολοι έχουν ένα κακό λόγο να πουν για τον «κέλτικο τίγρη που γονάτισε», για τον λαουτζίκο που φορά το «σφιχτό κουστούμι», για τις περικοπές μισθών στον δημόσιο τομέα του ανελέητου φιλελευθερισμού και άλλα λυπηρά. Πιο χαιρέκακοι εμφανίζονται οι παντός απόχρωσης «αριστεροί»: «Δεν σας τα λέγαμε εμείς; Δείτε τώρα τι έπαθε η Ιρλανδία! Περικόπτει τους μισθούς. Τι λένε τώρα όλοι αυτοί που δοξολογούσαν το "ιρλανδικό θαύμα";».
Η αλήθεια είναι ότι η Ιρλανδία υποφέρει. Το ίδιο και η Ελλάδα που έκανε τα ακριβώς αντίθετα με τον «κέλτικο τίγρη». Δηλαδή στην Ιρλανδία, απελευθερώθηκαν τα κλειστά επαγγέλματα (πράγμα που δεν έκανε η Ελλάδα), μειώθηκε ο δημόσιος τομέας (ένα θέμα ταμπού για την Ελλάδα), πουλήθηκαν νωρίς οι ζημιογόνες ΔΕΚΟ (εδώ το όνομα της «Ολυμπιακής» ήταν μέρος της ψυχής μας), οι εργασιακές σχέσεις έγιναν πιο ευέλικτες (αυτό που ο κ. Τσίπρας ονομάζει «εργασιακό μεσαίωνα» και τον έχουμε αποφύγει εμείς) και γενικώς ακολούθησε τις κατά την αριστερή αργκό «νεοφιλελεύθερες πολιτικές». Παρ' όλα αυτά πλήττονται από την κρίση όπως και η σοσιαλιστική Ελλάς. Η Ιρλανδία περικόπτει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 7%, όπως αναγκάζεται να κάνει και η ελληνική κυβέρνηση.
Υπάρχει όμως μια μικρή διαφορά που αποσιωπάται από τους θρηνωδούς του «ιρλανδικού θαύματος». Το 2008 το μέσο ετήσιο εισόδημα των Ιρλανδών δημοσίων υπαλλήλων ήταν 49.006 ευρώ, ενώ στο ελληνικό Δημόσιο ήταν 23.791 ευρώ. Με άλλα λόγια οι δυστυχείς Ιρλανδοί δημόσιοι υπάλληλοι θα απομείνουν με περίπου 46.000 ευρώ τον χρόνο και οι Ελληνες με 22.000 ευρώ τον χρόνο. Είναι να μην τους κλαις; Τους Ιρλανδούς φυσικά και όχι τους Ελληνες που επιτυχημένα αντιστάθηκαν σε όλα τα κελεύσματα του -θου Κύριε!- «νεοφιλελευθερισμού».
Φυσικά, δεν είναι όλα καλά κι άγια στην Ιρλανδία, αλλά είναι διπλά καλύτερα από εδώ (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους μισθούς στον δημόσιο τομέα). Η ανεργία αυξάνεται -πρέπει να αγγίζει την πραγματική ελληνική ανεργία και όχι τη στατιστική που μαθαίνουμε- και το μοντέλο ανάπτυξης που επέλεξε έφτασε σε αδιέξοδο. Υπάρχει όμως διαφορά: η Ιρλανδία καβάλησε τη χρηματοπιστωτική φούσκα κι έβγαλε λεφτά. Εμείς χρησιμοποιήσαμε τη χρηματοπιστωτική φούσκα για διαιωνίσουμε και να διογκώσουμε τις αγκυλώσεις μας. Αυτοί μπορούν να ελπίζουν στο γύρισμα της παγκόσμιας οικονομίας, εμείς πρέπει αν αντιμετωπίσουμε σε καιρούς φτώχειας όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που ήταν πολύ πιο εύκολες όταν το χρήμα διεθνώς μοιραζόταν. Η Ελλάδα έχασε το τρένο, και τώρα κάποιοι θρηνούν επειδή το ιρλανδικό τρένο φρενάρισε. Είναι να μην τους κλαίμε τους φουκαράδες;
Ας σταματήσουμε λοιπόν να θρηνούμε για το ιρλανδικό θαύμα και ας κοιτάξουμε να δούμε πώς θα πληρώσουμε συντάξεις. Αρκετά μας κοίμισαν οι μύθοι της ανερμάτιστης δήθεν Αριστεράς. Διότι πριν κλάψουμε για το παντεσπάνι που χάνουν οι Ιρλανδοί ας δούμε πώς θα βγάλουμε το δικό μας ψωμί. Και τα δικά μας προβλήματα είναι βαθύτερα και πιο δομικά, από το γύρισμα του κύκλου της παγκόσμιας οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου