Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥΜπορεί οι Ευρωπαίοι να έχουν τα δίκια τους ότι τους κοροϊδεύουμε επί χρόνια με μαγειρεμένα στατιστικά στοιχεία, αλλά δεν είμαστε ούτε οι μόνοι ούτε οι μεγαλύτεροι ψεύτες. Η διπλωματία είναι η τέχνη τού ψεύδεσθαι στην πολιτική και η λογιστική είναι το αντίστοιχό της στην οικονομία. Ποιος όμως είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης της Ευρώπης; Η Γερμανία.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν ιδέα των Γάλλων και των Γερμανών. Οι δύο πρώην υπερδυνάμεις ορθώς σκέφτηκαν ότι δεν μπορούν μόνες τους να σταθούν απέναντι στις ΗΠΑ και στη Ρωσία (τότε η Κίνα δεν είχε μπει στον χάρτη) και θέλησαν να ενώσουν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπό την ηγεσία τους. Προσέφεραν λοιπόν την υπόσχεση της ισχυρής Ενωμένης Ευρώπης, η οποία θα στηριζόταν σε τρεις άξονες: νομισματική, οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Από αυτούς υλοποιήθηκε μόνο η νομισματική ενοποίηση και τώρα οι Γερμανοί δείχνουν με κάθε τρόπο ότι δεν θέλουν να προχωρήσουν σε οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Δεν θέλουν να υπάρξει ευρωπαϊκός προϋπολογισμός, δεν θέλουν να υπάρξει ευρωομόλογο, δεν θέλουν να στηρίξει κανείς τις χώρες που βρίσκονται υπό κατάρρευση όπως είναι η Ελλάδα σήμερα και η Ισπανία και η Πορτογαλία αύριο, ενδεχομένως και η Ιταλία μεθαύριο. Το ζήτημα όμως είναι ότι η Ελλάδα, όπως και οι υπόλοιπες χώρες, μπήκε στο ευρωπαϊκό κλαμπ επειδή υπήρχε το «πακέτο» των υποσχέσεων και όχι μόνο η νομισματική ενοποίηση. Η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ για να προστατευθεί από τους εχθρούς της, για να κερδίσει τα χαμένα χρόνια της ανάπτυξης και της προόδου, για να μην είναι ανάδελφη σε έναν κόσμο που είχε την τάση να ενοποιείται. Για να καμφθούν οι επιφυλάξεις, μας εξαγόρασαν δίνοντάς μας επιδοτήσεις αξίας 47 δισ. ευρώ μέσα σε τριάντα χρόνια. Εναντι αυτών μας ανάγκασαν να εγκαταλείψουμε τους τομείς στους οποίους διαθέταμε παράδοση και τεχνογνωσία όπως ο αγροτικός τομέας και η μικρή μεταποίηση. Φυσικά εμείς έχουμε τεράστια ευθύνη για τη ρεμούλα των 47 δισ. που φαγώθηκαν από διεφθαρμένους πολιτικούς, γραφειοκράτες, ψευδοσυμβούλους και ψευδοεπιχειρηματίες.
Φτάσαμε λοιπόν τώρα στο πλήρες αδιέξοδο αφού χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας, δεν έχουμε ανταγωνιστικότητα και εξαρτώμεθα από τους «εταίρους», οι οποίοι δηλώνουν ότι δεν είναι εταίροι αλλά πιστωτές. Η στάση αυτή της Γερμανίας αποκαλύπτει το μεγαλύτερο και εγκληματικότερο ψέμα που ελέχθη ποτέ στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι Γερμανοί παρέσυραν όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς στο όραμα μιας Ευρώπης υπερδύναμης που θα στηρίζεται στην αμοιβαία υποστήριξη και τώρα αποκαλύπτεται ότι στόχος τους ήταν μόνο η νομισματική ενοποίηση υπό την ηγεσία τους.
2 σχόλια:
Ο ανθρωπος λεει οτι θελει.
Κατ αρχην η ΕΟΚ ηταν κοινη αγορα προιοντων και δεν ειχε κανενα κοινο νομισμα.Οταν μια χωρα εχανε σε ανταγωνιστικοτητα μπορουσε να κανει υποτιμηση.
Το κοινο νομισμα προεκυψε ως εξης : η Γαλλια εθεσε σαν ορο για να υπογραψει την επανενωση της Γερμανιας ως ειχε δικαιωμα ως μια απο τις 4 κατεχουσες δυναμεις τη δημιουργια του ευρω για να δεσει τη Γερμανια στον αξονα της καθως φοβοταν οτι μετα την ενοποιηση η Γερμανια θα στρεφοταν προς Ανατολας.Οι Γερμανοι δεχθηκαν υπο τον ορο οτι το νεο νομισμα θα ειχε στοιχεια μαρκου και δεν θα ηταν υποχρεωμενοι να στηριζουν τις αλλες χωρες.Αυτοι ηταν οι οροι του Μααστριχτ.Καμμια χωρα της ΕΕ δεν ηταν υποχρεωμενη να μπει εκει μεσα,η Αγγλια δε μπηκε.
Οσοι εμπαιναν υποτιθεται οτι ειχαν υπολογισει τα πραγματα,ηξεραν τι γραφει η συνθηκη και οτι δε θα μπορουν να κανουν πια υποτιμηση.
Η κριτική που έχει ασκηθεί στην ΕΕ. καλύπτει ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα.
Ξεκινάει από θεωρίες συνωμοσίας, φτάνει μέχρι τον "λάκκο των λεόντων" του Χαρίλαου, το "Ναι στην Ευρώπη των λαών, όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων" του Κύρκου, το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" του πρώιμου Ανδρέα Παπανδρέου και φτάνει μέχρι αυτούς, οι οποίοι δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα στην ΕΕ., όσο αφορά τα προβλήματα που προκύπτουν από την ένταξη της Ελλάδας σε αυτή, αποδίδοντας την όλη κακοδαιμονία σε κακή εσωτερική διαχείριση των παρεχόμενων κονδυλίων.
Επειδή τυχαίνει να ζω εδώ και 37 χρόνια στην Γερμανία, έχοντας διαπιστώσει κάποια πράγματα πριν από την ενταξιακή πορεία της χώρας μας, δεν υπήρξα μόνο σκεπτικιστής, αλλά και αντίπαλος της ένταξης. Κατά συνέπεια συμφωνώ με το πνεύμα του άρθρου που αναρτήθηκε.
Όμως, οφείλουμε να παραδεχθούμε, ότι το εν λόγω ζήτημα είναι ιδιαίτερα σύνθετο και δεν είναι δυνατόν να το χειριστούμε μόνο με την επιγραμματική καταγραφή κάποιων γενικώς κακώς κειμένων, ή την έκφραση απογοήτευσης, αναφορικά με την αντιμετώπιση του εξωτερικού χρέους της χώρας.
Διότι μετά από κάθε έκφραση κριτικής, προκύπτει αυτομάτως το ζητούμενο των προτάσεων σχετικά με το δέον γενέσθαι.
Ας μην ξεχνάμε και την κριτική που έκανε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, σχετικά με την "Νέα και παλαιά Ευρώπη", ο οποία δεν στερείται βάσεως. Στην Ευρώπη υπάρχουν σήμερα υγιείς δυνάμεις, όπως π.χ. οι γνήσια Γκολική πτέρυγα του UMP, με επικεφαλής τον Βαλερί Ντε Βιλπέν. Θα απαιτηθεί νομίζω μια βαθυστόχαστη ανάλυση στο θέμα - η οποία δεν μπορεί να ευρίσκεται έξωθεν της προοπτικής, όσο αφορά τις στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές της Ελλάδας - εάν θέλουμε να αποτιμήσουμε παραγωγικά, δημιουργικά και δυναμικά τις μέχρι σήμερα εμπειρίες. Ούτως ώστε με τρόπο ρεαλιστικό και πειστικό να διαμορφωθούν προτάσεις, οι οποίες θα είναι σε θέση να ενεργοποιήσουν το εθνικό και κοινωνικό δυναμικό, προς την κατεύθυνση ουσιαστικών διεξόδων, εάν δεν επαρκούμεθα να αναλωνόμαστε τόσο σε μεμψιμοιρία, όσο και σε απολογητική, αναφορικά με το παρελθόν και την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει.
Αναμφίβολα στα παρεχόμενα πλαίσια των αναρτήσεων σε ιστοσελίδες, δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί προβληματική με εξαντλητικό τρόπο σε ζητήματα που αφορούν επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα. Όμως αναρτήσεις όπως η παρούσα συμβάλουν στην ανάπτυξη του προβληματισμού και του διαλόγου ένα τόσο σημαντικό ζήτημα.
Δημοσίευση σχολίου