Η καθιέρωση μίας "επετείου μνήμης" και τα κίνητρα της υποκρισίας

Του ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η επέτειος από την δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πέρασε εκθέτοντας όσους πέρυσι μέσα στην θέρμη των δραματικών γεγονότων έλεγαν "πολλά τραγούδια" έξω από το ...χορό. Δεν θα ασχοληθώ όμως με αυτό, αλλά με την "επίσημη αλητεία" να καταστεί περίπου εθνική γιορτή ένα τραγικό, θλιβερό και άθλιο από την πλευρά του δράστη γεγονός, το οποίο όμως υπήρξε σε μεγάλο βαθμό, τυχαίο.

Κάποιοι περίμεναν την "επέτειο" αυτήν για να την εκμεταλλευτούν πολιτικά και μικροκομματικά- για να διασώσουν την πολιτική τους ανυπαρξία και να κρύψουν την ιδεολογική τους απίσχναση. Οι ίδιοι άνθρωποι που δεν ντράπηκαν όταν έδωσαν σε ένα 15χρονο παιδί την διάσταση του... Γρηγόρη Λαμπράκη, δεν έχουν ποτέ αποτείσει έναν φόρο τιμής στους στρατιώτες μας που χάθηκαν στα Ίμια, σε ώρα καθήκοντος με ευθύνη -και - του υπέρ του δέοντος θορυβώδους σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου. Δεν έχυσαν στάλα δάκρυ για τον δολοφονημένο Σολωμό Σολωμού και τον Τάσο Ισαάκ. Δεν έδωσαν δεκάρα ποτέ για το εθνικό μας σύμβολο που δεινοπαθεί καιόμενο στα χέρια βάνδαλων και λαθρομεταναστών, υπό τα εκκωφαντικά χειροκροτήματα κορυφαίων στελεχών της καθ'ημάς Αριστεράς.

Επέτειος για όλα λοιπόν κι όχι μόνο για έναν νεαρό που έτυχε να πίνει τον καφέ του στα Εξάρχεια και δυστυχώς, δολοφονήθηκε. Μην τολμήσει κανείς να καθιερώσει την 6η Δεκεμβρίου ως "ημέρα μνήμης" διότι όποιος το επιχειρήσει μοιραία θα αθροιστεί στους ηθικούς αυτουργούς της τρομοκρατικής συμπεριφοράς ακραίων στοιχείων, τα οποία έκοντα - άκοντα τους κάνουν την δουλίτσα τους...