Η επίκληση στο δάκρυ δεν σημαίνει πολιτική στάση στο Σκοπιανό

Λαμβάνοντας αφορμή από την τελευταία ανάρτηση, να επισημάνουμε ότι μας έχει προξενήσει εντύπωση η έλλειψη διάθεσης του κου. Σαμαρά να εκδηλώσει ενδιαφέρον να ενημερωθεί τι είδους κινητικότητα είναι αυτή που προσπαθεί να αναπτύξει γύρω από τη διερεύνηση των δυνατοτήτων για προώθηση λύσης στο ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ και μάλιστα σε κοντινό χρόνο, η ελληνική κυβέρνηση.

Χθες συναντήθηκαν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι κκ. Παπανδρέου και Γκρουέφσκι και τα είπαν για περίπου είκοσι λεπτά και το σίγουρο είναι, πως έστω και αν η συνάντηση ήταν σύντομη, το περιεχόμενό της ήταν αμιγώς πολιτικό. Η κα. Μπακογιάννη, ως υποψήφια επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά και ως η προηγούμενη υπουργός Εξωτερικών ζήτησε να λάβει άμεση επίσημη ενημέρωση για το τι διεμοίφθη σε αυτή τη συνάντηση, ενώ στον αντίποδα, ο κος. Σαμαράς είχε να θυμηθεί μόνο το δάκρυ του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή όταν μίλησε για τη Μακεδονία.

Πρακτικά, αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: είτε ο κος. Σαμαράς μένει στην επιφάνεια ενός τόσο κρίσιμου ζητήματος και σε συμβολισμούς που έχουν ως αποδέκτη ένα αυστηρά εσωκομματικό ακροατήριο επιζητώντας την στήριξή του στην κούρσα διαδοχής, είτε λαμβάνει από τον κο. Παπανδρέου απευθείας ενημέρωση κατά τρόπο όχι απλά εμπιστευτικό, αλλά και προνομιακό.

Βέβαια, ο φάκελος του κου. Σαμαρά στο σκοπιανό ζήτημα περιέχει πολλά σημεία που εξακολουθούν να μένουν αναπάντητα, εάν όχι θολά. Και δεν αναφερόμαστε στο γεγονός ότι με την στάση του απέναντι στον κο. Μητσοτάκη, συνέτεινε στο να μη δοθεί από την αρχή του προβλήματος μία κοινά αποδεκτή λύση στο πρότυπο του Nova Makedonija, αλλά κυρίως στο ότι με τη συνέργειά του στην εκλογή του κου. Στεφανόπουλου στην Προεδρεία της Δημοκρατίας το '95, βοήθησε στην επιβίωση μίας κυβέρνησης, η οποία, αφενός είχε κηρύξει μονομερώς άρση των διμερών εμπορικών και οικονομικών συναλλαγών Αθήνας-Σκοπίων, κλείνοντας έτσι το δίαυλο κάθε διπλωματικής επαφής ή πολιτικής διαβούλευσης και προκαλώντας κύμα απανωτών αναγνωρίσεων από ευρωπαϊκά και όχι μόνο κράτη και αφετέρου, με την υπογραφή της ενδιάμεσης συμφωνίας, είχε επικυρώσει και αποδεχθεί την επίσημη συμπερίληψη του όρου Μακεδονία σε μία προσωρινή έστω, διεθνή ονομασία (FYROM).

Εν κατακλείδι, στην εξωτερική πολιτική και ειδικά σε ένα ζήτημα τόσο σύνθετο και δύσκολο όπως είναι το Σκοπιανό, χρειάζεται κυρίως σοβαρότητα, σύνεση και συνέπεια, ενώ ο ανέξοδος πατριωτισμός από μόνος του δεν προσφέρει ούτε λύση, ούτε προοπτική.