Οι συνεργάτες του κου. Σαμαρά τον καθυβρίζουν.Οι συνεργάτες της κας. Μπακογιάννη δεν τον πολυσυναναστρέφονται.
Οι φίλοι του προσπαθούν να τον δικαιολογήσουν πριν φτάσει από μόνη της η στιγμή που θα δικαιωθεί.
Και όλοι οι υπόλοιποι διερωτώνται: «Μα τι έχει πάθει ο Βαγγέλης»;
Ο Βαγγέλης έχει συσσωρευμένη ένταση. Όχι τώρα. Εδώ και χρόνια.
Ως γραμματέας, είχε μαζέψει 2.500 βιογραφικά κομματικών στελεχών, με ακαδημαϊκές σπουδές, επαγγελματική πορεία, πολιτική πείρα, για να στελεχώσουν το κράτος. Του έμειναν οι μπλε φάκελοι με τα βιογραφικά πάνω στο μαρμάρινο τζάκι του γραφείου του στη Ρηγίλλης. Τις θέσεις τις κατέλαβαν διάφοροι κουμπάροι, golden boys, ακόμη και … πασόκοι, καθώς και οι γλύφτες που μαζεύονταν στα πολιτικά γραφεία εκείνων που έγιναν υπουργοί. Τα αποτελέσματα της εξουσίας αυτών των κυρίων, γνωστά σε όλους. Μπορεί κανείς να τα βρεί μέσα στις 10,5 μονάδες της διαφοράς στις εκλογές.
Επίσης, ως γραμματέας είχε προτείνει κόμμα και κυβέρνηση, κυβέρνηση και κόμμα να λειτουργούν αλληλοσυμπληρούμενα, συστήνοντας τη μέθοδο των τεμνόμενων κύκλων. Σύμφωνα με αυτή τη μέθοδο, η κυβέρνηση θα εφήρμοζε μία κεντρικά συμπεφωνημένη πολιτική, εκείνη που είχε παρουσιαστεί προγραμματικά το 2004, θα υποβοηθούταν από μία ειδική ομάδα αντιμετώπισης των κρίσεων και το κόμμα θα αναλάμβανε το ρόλο της μεταφοράς των κυβερνητικών πεπραγμένων στην κοινωνία και αντίστοιχα, τη μεταφορά τον κοινωνικών αντιδράσεων στην κυβέρνηση.
Τελικά, την πολιτική την εφάρμοσαν όχι η κυβέρνηση κεντρικά, αλλά οι επιμέρους παρέες των υπουργών και ο πρωινός καφές του Μεγάρου Μαξίμου, οι κρίσεις ξεσπούσαν η μία πίσω από την άλλη και η διαχείρισή τους δεν ήταν πολιτική και ουσιαστική, παρά μονάχα επικοινωνιακή και επιφανειακή και την επαφή με την κοινωνία την ανέλαβε ο κος. Θόδωρος Ρουσσόπουλος μαζί με τους κκ. Βασίλη Χιώτη, Παναγή Γαλιατσάτο, Χριστίνα Κοραή, Μαρία Σπυράκη και άλλους δημοσιογράφους του γνωστού κυκλώματος.
Ως γραμματέας και πάλι, είχε προτείνει την αλλαγή του εκλογικού νόμου προς όφελος του κόμματός του, ενώ αυτό βρισκόταν ακόμη στην εποχή της κυριαρχίας του. Τελικά, ο εκλογικός νόμος άλλαξε, ενώ η ΝΔ είχε πάρει την κατρακύλα, δίνοντας έτσι το bonus των συν δέκα εδρών στην επόμενη κυβέρνηση από τη σημερινή, η οποία είναι πιθανό να σχηματιστεί και πάλι από το ΠαΣοΚ.
Όταν τοποθετήθηκε στην κυβέρνηση, εστάλη στη χρυσή εξορία του ΥΕΘΑ, να περιστοιχίζεται από πρωτόκολλα, διαταγές και γαλονάδες να του βαράνε σούστες, ενώ η φυσική του θέση θα ήταν στα καθήκοντα και στις αρμοδιότητες που είχαν αναλάβει μαζεμένα οι γνωστοί Πάκηδες και τα ‘καναν σαλάτα, δηλαδή στα Εσωτερικά, τη Δημόσια Διοίκηση, την Αυτοδιοίκηση κλπ. Από την άλλη πλευρά, στη θέση του στο κόμμα, τοποθετήθηκε ο κος. Ζαγορίτης, ο οποίος συμβιβάστηκε με την άνωθεν γραμμή για κόμμα-απόκομμα και έκλεισε το κομματικό παιχνίδι γύρω από δύο-τρία πρόσωπα, αντί να το ανοίξει σε νέα στελέχη και νέες δυνάμεις.
Μετεκλογικά, παρενέβη δυναμικά για να μην πάει η εκλογή νέου προέδρου σε ένα έκτακτο συνέδριο που θα ‘ταν μία οικτρή παρωδία λίγων ωρών, όπου θα κυριαρχούσαν τα πάθη και οι μηχανισμοί και επέτυχε να συγκληθούν τα όργανα (Σύνοδος Κεντρικής Επιτροπής), να γίνει μία στοιχειώδης συζήτηση γύρω από τα αίτια της ήττας, να παρουσιάσουν τις πολιτικές τους θέσεις οι υποψήφιοι πρόεδροι και όχι να πάει το κόμμα σε ένα διαγωνισμό καλλιστείων και εκείνο που είχαν να του προσάψουν στα 57 του, μετά από τόσα χρόνια κομματικού αγώνα, ήταν πως λειτουργούσε ως «λαγός της Ντόρας». Ακόμη χειρότερα, ο υπερόπτης κος. Σαμαράς δεν του αναγνώριζε καμία ιδιότητα (π.χ. του πρώην συναδέλφου υπουργού, του νυν συναδέλφου βουλευτή, του πρώην Γραμματέα ΚΕ, του πρώην προέδρου ΟΝΝΕΔ, έστω και ενός απλού κομματικού) προκειμένου να συναντηθούν και να έχουν μία συζήτηση επί της δικαδικασίας. Επιπλέον, ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελε να παίξει το ρόλο του εγγυητή της κομματικής ενότητας και του φύλακα της καταστατικής νομιμότητας, πολλά στελέχη του άσκησαν έντονη ψυχολογική πίεση να κατέλθει ο όδιος ως υποψήφιος, μπαίνοντας έτσι για τα καλά στη δίνη του κυκλώνα.
Ως κερασάκι στην τούρτα, είχε να αντιμετωπίσει την αήθη, αμετροεπή συμπεριφορά του κου. Σιούφα ως προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής, καθώς και τις σκληρές ιστορικές προκλήσεις του κου. Σαμαρά ότι αποτελεί τον αυθεντικό φορέα της αγωνίας που εξέφρασε ο ιδρυτής της ΝΔ Κωνστ. Καραμανλής, δακρύζοντας στο Αεροδρόμιο «Μακεδονία».
Με αυτά και με άλλα, δεν ήθελε και πολύ για να «εκραγεί» ο κος. Μεϊμαράκης. Πάλι καλά που δεν πέταξε κανένα «δεν …-ιέστε και σεις και ο γρύλλος σας» που λέει και το δημοφιλές ανέκδοτο.
Ως γραμματέας και πάλι, είχε προτείνει την αλλαγή του εκλογικού νόμου προς όφελος του κόμματός του, ενώ αυτό βρισκόταν ακόμη στην εποχή της κυριαρχίας του. Τελικά, ο εκλογικός νόμος άλλαξε, ενώ η ΝΔ είχε πάρει την κατρακύλα, δίνοντας έτσι το bonus των συν δέκα εδρών στην επόμενη κυβέρνηση από τη σημερινή, η οποία είναι πιθανό να σχηματιστεί και πάλι από το ΠαΣοΚ.
Όταν τοποθετήθηκε στην κυβέρνηση, εστάλη στη χρυσή εξορία του ΥΕΘΑ, να περιστοιχίζεται από πρωτόκολλα, διαταγές και γαλονάδες να του βαράνε σούστες, ενώ η φυσική του θέση θα ήταν στα καθήκοντα και στις αρμοδιότητες που είχαν αναλάβει μαζεμένα οι γνωστοί Πάκηδες και τα ‘καναν σαλάτα, δηλαδή στα Εσωτερικά, τη Δημόσια Διοίκηση, την Αυτοδιοίκηση κλπ. Από την άλλη πλευρά, στη θέση του στο κόμμα, τοποθετήθηκε ο κος. Ζαγορίτης, ο οποίος συμβιβάστηκε με την άνωθεν γραμμή για κόμμα-απόκομμα και έκλεισε το κομματικό παιχνίδι γύρω από δύο-τρία πρόσωπα, αντί να το ανοίξει σε νέα στελέχη και νέες δυνάμεις.
Μετεκλογικά, παρενέβη δυναμικά για να μην πάει η εκλογή νέου προέδρου σε ένα έκτακτο συνέδριο που θα ‘ταν μία οικτρή παρωδία λίγων ωρών, όπου θα κυριαρχούσαν τα πάθη και οι μηχανισμοί και επέτυχε να συγκληθούν τα όργανα (Σύνοδος Κεντρικής Επιτροπής), να γίνει μία στοιχειώδης συζήτηση γύρω από τα αίτια της ήττας, να παρουσιάσουν τις πολιτικές τους θέσεις οι υποψήφιοι πρόεδροι και όχι να πάει το κόμμα σε ένα διαγωνισμό καλλιστείων και εκείνο που είχαν να του προσάψουν στα 57 του, μετά από τόσα χρόνια κομματικού αγώνα, ήταν πως λειτουργούσε ως «λαγός της Ντόρας». Ακόμη χειρότερα, ο υπερόπτης κος. Σαμαράς δεν του αναγνώριζε καμία ιδιότητα (π.χ. του πρώην συναδέλφου υπουργού, του νυν συναδέλφου βουλευτή, του πρώην Γραμματέα ΚΕ, του πρώην προέδρου ΟΝΝΕΔ, έστω και ενός απλού κομματικού) προκειμένου να συναντηθούν και να έχουν μία συζήτηση επί της δικαδικασίας. Επιπλέον, ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελε να παίξει το ρόλο του εγγυητή της κομματικής ενότητας και του φύλακα της καταστατικής νομιμότητας, πολλά στελέχη του άσκησαν έντονη ψυχολογική πίεση να κατέλθει ο όδιος ως υποψήφιος, μπαίνοντας έτσι για τα καλά στη δίνη του κυκλώνα.
Ως κερασάκι στην τούρτα, είχε να αντιμετωπίσει την αήθη, αμετροεπή συμπεριφορά του κου. Σιούφα ως προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής, καθώς και τις σκληρές ιστορικές προκλήσεις του κου. Σαμαρά ότι αποτελεί τον αυθεντικό φορέα της αγωνίας που εξέφρασε ο ιδρυτής της ΝΔ Κωνστ. Καραμανλής, δακρύζοντας στο Αεροδρόμιο «Μακεδονία».
Με αυτά και με άλλα, δεν ήθελε και πολύ για να «εκραγεί» ο κος. Μεϊμαράκης. Πάλι καλά που δεν πέταξε κανένα «δεν …-ιέστε και σεις και ο γρύλλος σας» που λέει και το δημοφιλές ανέκδοτο.
Τώρα, όλοι διερωτώνται: «Μα είναι δυνατό να ξεφύγει έτσι ο Βαγγέλης»; Ίσως θα ΄πρεπε να σκέφτονται εάν ο Βαγγέλης είναι από τους λίγους, ίσως και ο μόνος, που δικαιούται να εκρήγνυται.
Μαζί με αυτό, θα 'πρεπε να προβληματιστούν για το εάν η ΝΔ έχει άλλο, δεύτερο Βαγγέλη, με όλες τις αρετές και όλες τις αδυναμίες που τον διακρίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου