Τους αξίζει ένα ισχυρό σοκ! Αλλά τι είδους και ποιος θα το προκαλέσει;

Γράφει ο ΛΑοΚοΩΝ

Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και όπως πηγαίνουν τα πράγματα θα γεράσουμε και θα πεθάνουμε, με τον εφιάλτη της Λιτότητας να στοιχειώνει ολόκληρη τη ζωή μας. Ελάχιστα και βιαστικά είναι τα ενδιάμεσα διαστήματα, στα οποία «καλλιεργείται» η αίσθηση μίας ελάχιστης οικονομικής ανακούφισης, ίσως και ευμάρειας, μόνο που η τελευταία συνήθως αποδεικνύεται επίπλαστη, πρόσκαιρη, ενδεχομένως και … ύποπτη, όπως συνέβη με τη μεγάλη απάτη του Χρηματιστηρίου.

Τι φταίει ώστε ο μέσος πολίτης, ή εάν το δούμε με κοινωνικοπολιτικούς όρους, η μεσαία τάξη της ελληνικής κοινωνίας, να καλούνται συνεχώς να καταβάλλουν βαρύ, αβάσταχτο θα έλεγε κανείς τίμημα, προκειμένου να συμμαζεύεται στα Δημόσια Οικονομικά μία κατάσταση, η οποία, παρόλα αυτά, πάντοτε διολισθαίνει προς το χειρότερο;

Δεν χρειάζεται να είμαστε οικονομολόγοι, ή να εισέλθουμε στη βάσανο μίας εις βάθος τεχνικής και επιστημονικής ανάλυσης για να καταλάβουμε ότι η δραστική αντιμετώπιση των δημοσιονομικών μας προβλημάτων δεν είναι δυνατό και φυσικά, ούτε δίκαιο να προκύψει από την πρόσθετη φορολόγηση των μεσαίων εισοδημάτων, πόσο μάλλον των απλών μισθωτών που με ένα «ξερό» μισθό παλεύουν να καλύψουν ένα σωρό υποχρεώσεις, επιβάλλοντάς τους, ακόμη περισσότερες άμεσες επιβαρύνσεις (χαράτσι σε μισθούς-επιδόματα), ή έμμεσες (αύξηση τελών φορολόγησης σε στοιχειώδη είδη καταναλωτικής ανάγκης όπως είναι τα καύσιμα). Ούτε φυσικά και από την περιστολή των δημοσίων δαπανών, ειδικά στους κρίσιμους τομείς της Παιδείας και της Εκπαίδευσης, της Υγείας και της Πρόνοιας, της Ασφάλειας και της Άμυνας.

Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως σε επαγγελματίες και επιτηδευματίες, οι οποίοι, ασκώντας ελεύθερα επαγγέλματα που έχουν πέραση και πληρώνονται αδρά, αθροίζουν τεράστια ετήσια κέρδη, από τα οποία, ένα μικρό -μόνο- μέρος δηλώνουν επισήμως στις αρμόδιες κρατικές αρχές. Τα ίδια και ακόμη χειρότερα συμβαίνουν με μεγαλοτραπεζίτες, μεγαλοβιομηχάνους, μεγαλοεπιχειρηματίες οι οποίοι, διατηρώντας υψηλές διασυνδέσεις με ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες και συμφωνίες αλληλοβοήθειας και αλληλοκάλυψης με παράγοντες της Δημόσιας Διοίκησης και κυρίως, τις κομματικές νομενκλατούρες που τη διαχειρίζονται, πλουτίζουν αδιάκοπα, χωρίς να ανταποκρίνονται ακόμη και σε συμβατικές υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στο κράτος και στην κοινωνία και χωρίς να επωμίζονται το μέρισμα κοινωνικής ευθύνης που θα έπρεπε κανονικά να τους αναλογεί, ειδικά σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης. Επιπλέον, παρατηρείται απώλεια χρημάτων όχι από δαπάνες, αλλά από σπατάλες εντός του χώρου της Δημόσιας Διοίκησης, τις οποίες, όπως καταλαβαίνει εύκολα καθένας μας, τις απολαμβάνουν και πάλι οι ισχυροί πολιτικοί παράγοντες και κυρίως, οι κομματικές νομενκλατούρες που τους περιστοιχίζουν - και στις οποίες αναφερθήκαμε μόλις πριν.

Επομένως, για να μη θιγούν στο ελάχιστο όλοι οι προηγούμενοι, τα συνεταιράκια της κακοδιαχείρισης και της αρπαχτής, στο τέλος, ο λογαριασμός στέλνετε σε όλους εμάς. Τόσο απλά!

Πως μπορεί αυτό να αλλάξει;

Είναι δύσκολο να περιμένει κανείς δράση ή αντίδραση από τους υπάρχοντες πολιτικούς οργανισμούς, όχι τόσο λόγω του γεγονότος ότι οι ηγεσίες τους συναπαρτίζονται από τους λεγόμενους «πορφυρογέννητους» που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα, αλλά ούτε καν το τυπικό ενδιαφέρον να δουν και να μάθουν πως τα φέρνει βόλτα ο μέσος Έλληνας, όσο διότι ακόμη και τα μεσαία και χαμηλά στελέχη τους, τα οποία ενδεχομένως προέρχονται από χαμηλότερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, έχουν εθιστεί να συμμετέχουν στο παιχνίδι της εξουσίας δια της σιωπής και όχι δια της παρέμβασής τους. Οι εξαιρέσεις ανάμεσά τους, αντιμετωπίζονται συνήθως από τις ηγεσίες, ως γραφικοί που δεν απειλούν, ή ως παρείσακτοι που πρέπει να απομακρυνθούν.

Τι απομένει μετά απ’ όλα αυτά;

Προφανώς, η ανάληψη οργανωμένης δράσης, ή η επίδειξη οργανωμένης αντίδρασης από τους ίδιους τους πολίτες, μέσω των δικών τους κινήσεων και κινημάτων, κάτι που φαντάζει δύσκολο, δεδομένου ότι στην κοινωνική μας κουλτούρα, το ατομικό συμφέρον υπερισχύει της συλλογικής συνείδησης τις περισσότερες φορές.

Η κατάσταση μοιάζει προβληματική, αν όχι αδιέξοδη για τους ανθρώπους της μεσαίας τάξης και ειδικά τους μέσους μισθωτούς και μόνο ένα ισχυρό σοκ θα ήταν δυνατό να την αναστρέψει. Το ζήτημα είναι τι είδους σοκ θα είναι αυτό και ποιος θα το προκαλέσει.