(Αναδημοσίευση από το periothiko)Η στάση του προέδρου Αντώνη στο ζήτημα της παροχής ιθαγένειας στους μετανάστες, που προωθεί η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αποτελεί ένα ακόμη μνημείο αμετροέπειας, ελιγμών, καπηλείας και φτηνών εντυπωσιασμών.
Με σκοπό και «η δουλειά να γίνει» και το αφελές πόπολο των «υπερήφανων δεξιών» να χάψει το παραμύθι της δήθεν «διαφωνίας» Σαμαρά με τον Παπανδρέου για το ζήτημα αυτό…
Η ιστορία έχει μεθοδευθεί αριστοτεχνικά και σύμφωνα με τη λογική του φαινομενικού «παζαρέματος»… Επί της ουσίας και του σκοπού δεν υφίσταται καμία απολύτως διαφοροποίηση.
Ενώ, π.χ., το ΛΑΟΣ είναι ξεκάθαρο -λέει όχι στην παροχή ιθαγένειας- ο Αντώνης προβάλλει, υποτίθεται, «ενστάσεις» για τα «κριτήρια» και τις «προϋποθέσεις» που θα πρέπει να ισχύουν, επικαλούμενος αόριστα και μπακαλίστικα το «καθεστώς άλλων ευρωπαϊκών χωρών»… Ποιων ακριβώς; Γιατί η κάθε ευρωπαϊκή χώρα έχει δικό της, αυτόνομο πλαίσιο για την παροχή ιθαγένειας σε νόμιμους μετανάστες.
Οι βαρύγδουπες και κενολόγες «προτάσεις» του Αντώνη στοχεύουν στο ξεγέλασμα των νεοδεξιών που είναι κάθετα αντίθετοι στις προθέσεις του ΠΑΣΟΚ και ταυτίζονται με τις ακραίες θέσεις του Καρατζαφέρη. Όμως ο Σαμαράς δεν καταδέχεται να κατέλθει στο… υπόγειο της «πολυκατοικίας»… Άλλωστε, με το «φίλο Γιώργο» έχουν συμφωνήσει σε όλο το πρόγραμμα της «συγκυβέρνησης», ακόμη και στο πού θα… διαφωνήσουν, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των σκληροπυρηνικών «δεξιών».
Ήδη ο συντηρητικός τύπος (βλ. στο πλάι το σημερινό πρωτοσέλιδο της «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ») και τα ΜΜΕ προετοιμάζουν το έδαφος για την… από κοινού (!!!) ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου, αφού προηγουμένως ο Υπουργός Εσωτερικών θα έχει κάνει… αποδεκτές τις «προτάσεις» του προέδρου Αντώνη… Δηλαδή, το «παιχνίδι της κολοκυθιάς»: όχι 5 χρόνια, αλλά 7, όχι 3, αλλά 6 και πάει λέγοντας…
Γελοίες προφάσεις από πολιτικάντηδες που δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Που θέλουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο…
Ήδη ο συντηρητικός τύπος (βλ. στο πλάι το σημερινό πρωτοσέλιδο της «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ») και τα ΜΜΕ προετοιμάζουν το έδαφος για την… από κοινού (!!!) ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου, αφού προηγουμένως ο Υπουργός Εσωτερικών θα έχει κάνει… αποδεκτές τις «προτάσεις» του προέδρου Αντώνη… Δηλαδή, το «παιχνίδι της κολοκυθιάς»: όχι 5 χρόνια, αλλά 7, όχι 3, αλλά 6 και πάει λέγοντας…
Γελοίες προφάσεις από πολιτικάντηδες που δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Που θέλουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο…
1 σχόλιο:
Ο κ. Σαμαράς φέρει ως αντιπολίτευση την μεγαλύτερη ευθύνη για την στήριξη του Πασόκ, επειδή στήριξε και τα οικονομικά μέτρα. Αυτά όμως τα στήριξε και το Λάος, χάνοντας την δυνατότητα αξιοποίησης της φθοράς του Πασόκ στην φάση που αυτό έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με την αίσθηση της πλειοψηφίας των πολιτών. Με μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση θα μπορούσαν ο Σαμαράς και το Λάος να θέσουν σε κίνηση την μεγάλη δεξαμενή της πολιτικής αποχής και να οδηγήσουν την κυβέρνηση σε πτώση. Είναι προφανές, ότι ο αυτός που θα εποφελείτο κύρια από μια τέτοια επιλογή, θα ήταν ο κ. Σαμαράς, δεδομένου ότι ο μέσος πολίτης αποφεύγει επιλογές που μοιάζουν να είναι ακραίες.
Όπως αποδείχθηκε όμως στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολιτικό φάσμα, αλλά μόνο αποχρώσεις των οικοδόμων του συνολικού αδιεξόδου.
Βεβαίως τίθεται ένα σημαντικό ερώτημα: Μπορεί να δομηθεί σήμερα μια ρεαλιστική πρόταση, η οποία να συσπειρώνει στην βάση μιας πιθανής διεξόδου;
Επειδή τέτοιου είδους ερωτήματα δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν από καθέδρας και ούτε μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά ένας ριζοσπαστικός βερμπαλισμός που κινείται στο περιθώριο, η ευθύνη αυτή βαραίνει κύρια αφ' ενός πολιτικούς που διαθέτουν πείρα, αφ' ετέρου την πνευματική ηγεσία του τόπου.
Καθότι όμως η κατάστρωσις των δεδομένων είναι άνωθεν σαθρή, οι λύσεις που θα επιδιωχθούν δεν μπορεί να είναι πλέον συμβατικές και να μην προϋποθέτουν τόλμη.
Σε όλους τους πολιτικούς χώρους υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται υγειώς. Σήμερα τα εθνικά θέματα μπορούν να ενώσουν τους πολίτες καλής θελήσεως. Από την άλλη η προάσπιση της οικονομικής δημιουργικότητας του εσωτερικού υποκειμένου, το κοινωνικό κράτος και η ορθολογική ανάπτυξη, στην προοπτική της επέκτασης και όχι της συρρίκνωσης, αποτελούν επαναστατικούς στόχους, από την στιγμή που αμφισβητούν την υποβάθμιση και πλήρη εξουθένωση της χώρας.
Σήμερα, όποιος είναι διατεθειμένος να προασπίσει τα αυτονόητα, συγκαταλέγεται στην μεγάλη ομοταξία των καλής θελήσεως πολιτών, που κάποιοι - συμπεριλαμβανομένων και των ιδίων - φρόντισαν να οδηγήσουν σε πολυδιάσπαση με αμοιβαίες αγκυλώσεις.
Τώρα πλέον δεν μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο το χρώμα του σημείου εκκίνησης μιας πρότασης διεξόδου, αλλά η μόνο η ουσία της.
Δημοσίευση σχολίου