Ένδεια θέσεων και αδυναμία παρεμβάσεων για την Οικονομία από ΠαΣοΚ-ΝΔ

Με δύο άρθρα του στη σειρά, ο αρθρογράφος της εφημερίδας «το Βήμα» κος. Γιάννης Πρετεντέρης στη μόνιμη στήλη του «Εμπιστευτικά», αναδεικνύει το μεγάλο πολιτικό αδιέξοδο που προκύπτει από τα δύο μεγάλα κυβερνητικά κόμματα ως προς το θέμα χειρισμού της Οικονομίας, καθώς, οι πολιτικές τους θέσεις εμπερικλείουν αντιφάσεις και παλινωδίες.

Αρχίζοντας από την κυβέρνηση, στο προχθεσινό του άρθρο, με τίτλο «Ποιο σχέδιο;» ο κος. Πρετεντέρης, παρατηρεί τα ακόλουθα:

«Τρεις μήνες μετά την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία, ένα πράγμα μοιάζει βέβαιο: το πολυτραγουδισμένο «σχέδιο για την οικονομία» ουδέποτε υπήρξε! Ολες οι θεωρίες περί αναθέρμανσης της οικονομίας μέσα από τη διανομή επιδομάτων, βοηθημάτων και αυξήσεων ήταν απλώς μια αφελής συζήτηση για αφελείς ψηφοφόρους.

Πολλοί το είχαμε υποψιαστεί. Θυμάμαι ότι λίγο πριν ή λίγο μετά τις εκλογές αναρωτιόμουν εδώ τι σόι «αναθέρμανση» θα είναι αυτή που θα μοιράζει με το ένα χέρι επιδόματα και με το άλλο θα μαζεύει υπερπολλαπλάσιους φόρους.

Απάντηση δεν πήρα αλλά νομίζω ότι η απάντηση ήταν αυτονόητη: Τέτοια πολιτική ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει. Αλλωστε, ούτε λεφτά υπήρχαν. Εκτός κι αν η κυβέρνηση καταφέρει να εισπράξει τελικά εκείνες τις ανείσπρακτες οφειλές προς το Δημόσιο ύψους 31 δισ. ευρώ που είχε εντοπίσει προεκλογικά ο σημερινός Πρωθυπουργός.

Πολύ φοβούμαι όμως ότι το πρόβλημα σήμερα με την οικονομική πολιτική δεν είναι αν κινείται σε σωστή ή σε λάθος κατεύθυνση αλλά αν έχει επιλέξει κάποια κατεύθυνση για να κινηθεί.

Τι νόημα να βγάλεις από τις παλινωδίες στα εισοδηματικά των δημοσίων υπαλλήλων ως τη διστακτικότητα στην περικοπή δημόσιων δαπανών;

Από τις εξαγγελίες για πάταξη της φοροδιαφυγής που καταλήγουν για πολλοστή φορά σε νέα φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών και σε αύξηση των έμμεσων φόρων;

Από τα τέλη κυκλοφορίας (τα οποία ενθυλακώθηκαν παρά την παραδοχή του Πρωθυπουργού ότι είναι λάθος) ως τη συλλογή αποδείξεων (τις οποίες όλοι μαζεύουν χωρίς να ξέρουν αν και πόσο θα τους χρειαστούν);

Αντιλαμβάνομαι ότι μέσα στην κυβέρνηση υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Θεμιτό και φυσιολογικό. Ακόμη όμως κι αν το ΠαΣοΚ κέρδισε τις εκλογές χωρίς σχέδιο, ακόμη κι αν το διαπερνούν αντικρουόμενες απόψεις, τρεις μήνες είναι αρκετός χρόνος για να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν ο βασιλιάς βρεθεί γυμνός, δεν έχει κανέναν λόγο να συνεχίσει να κυκλοφορεί τσιτσίδι.

Μόνο που οι αυτονόητες αποφάσεις καθυστερούν, αναβάλλονται ή συνθλίβονται κάτω από φιλολαϊκές διακηρύξεις, ανέξοδες για τους ομιλητές αλλά επώδυνες για τον τόπο».

Από την άλλη πλευρά, στο σημερινό του άρθρο, με τίτλο «Πυρομανής πυροσβέστης» ο κος. Πρετεντέρης, περιγράφει ποιο είναι το πρόβλημα που παρατηρείται, αναφορικά με τη στάση της Νέας Δημοκρατίας. Γράφει συγκεκριμένα:

«Για την κυβερνητική πολιτική μπορεί κανείς να διατυπώσει όποιες ενστάσεις θέλει- και όταν χρειάζεται το κάνουμε... Τι να πεις, όμως, για τη ΝΔ; Η οποία όχι μόνο έφτασε τη χώρα εδώ που την έφτασε, αλλά κάνει και κριτική στην κυβέρνηση που κληρονόμησε το πρόβλημα επειδή δεν το λύνει επαρκώς γρήγορα και αρκετά σωστά. Μου θυμίζει τον πυρομανή που βάζει τη φωτιά και μετά υποδύεται τον πυροσβέστη! Τι λέει ως τώρα η ΝΔ; Περίπου τίποτε. Ούτε για τις ευθύνες που μας οδήγησαν εδώ ούτε για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η κατάσταση.

Ο Σαμαράς, ας πούμε, επαναλαμβάνει απλώς ότι δεν πρέπει να μπουν φόροι. Ωραία ιδέα. Αλλά αν δεν αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα, πού θα βρεθούν τα 25 δισ. ευρώ σε τρία χρόνια τα οποία χρειάζεται η χώρα; Και μην ακούσω τη γνωστή ανοησία ότι «θα βρεθούν από την ανάπτυξη», διότι μια οριακή ανάπτυξη δεν προβλέπεται νωρίτερα από το 2011, άρα πάνε τα δύο χρόνια της τριετίας!

Από πολιτικής άποψης, βεβαίως, είναι πολύ βολικό να είσαι εναντίον των φόρων, τα ίδια έλεγε και το ΠαΣοΚ όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Αλλά πώς μπορεί κανείς να καλλιεργεί σε μια χρεοκοπημένη χώρα την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να βγει από την κρίση χωρίς δραματική αύξηση των φορολογικών εσόδων; Και αυτή την αύξηση ποιος θα την καταβάλει, αν όχι οι πολίτες της χρεοκοπημένης χώρας;

Διότι πολύ φοβούμαι ότι η ελληνική κοινωνία, πριν ακόμη κι από το οικονομικό, έχει πρόβλημα αντίληψης των πραγμάτων. Αλλοτε πιστεύει ότι «λεφτά υπάρχουν!», άλλοτε θεωρεί ότι «δεν πρέπει να μπουν φόροι» κι άλλοτε διακηρύσσει ότι «δεν πρέπει να πληρώσουν την κρίση αυτοί που δεν φταίνε». Δηλαδή ποιοι θα πληρώσουν τα 25 δισ. ευρώ που μας λείπουν; Θα στείλουμε τον λογαριασμό στη Lehman Βrothers;

Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη το παραμύθι «όχι στους νέους φόρους». Και ας δούμε πώς οι αναγκαίοι νέοι φόροι θα κατανεμηθούν πιο δίκαια και θα αποδειχθούν πιο αποτελεσματικοί. Πώς, δηλαδή, η φορολογική επιβάρυνση του πολίτη θα πιάσει τόπο. Και πώς αυτή η επιβάρυνση δεν θα περιοριστεί στους ήδη επιβαρημένους αλλά θα επεκταθεί και στους ατελείωτους στρατούς των ελεύθερων επαγγελματιών, των βιοτεχνών, των αγροτών και των αεριτζήδων που ως τώρα υποφορολογούνται ή δεν φορολογούνται καθόλου.

Διότι με τα άλλα περί «εχόντων και κατεχόντων», ακόμη γελάω!»

Συνολικά, τα όσα αναφέρει ο κορυφαίος αρθογράφος για τα δύο μεγάλα κόμματα, δεν ακούγονται απλώς πειστικά και αληθή, αλλά γεννούν κρίσιμους προβληματισμούς για το αν και κατά πόσο είναι δυνατό αυτό το ΠαΣοΚ του κου. Γιώργου Παπανδρέου και αυτή η ΝΔ του κου. Αντώνη Σαμαρά να συμβάλλουν κατά υπεύθυνο και εποικοδομητικό τρόπο, ούτως ώστε η χώρα μας να διασωθεί από την κρίσιμη κατάσταση η οποία ορίζεται από τα Δημόσια Οικονομικά της. Μακάρι να νιώθαμε έστω και λίγο αισιόδοξοι, αλλά τα δύο μεγάλα κόμματα αυτή τη στιγμή δεν μας εμπνέουν, ούτε μας επιτρέπουν να είμαστε.