Καλά, ολόκληρη Le Monde και δεν ξέρουν οι συντάκτες της το «Τζέφρυ»;

Η Le Monde κάνει αφιέρωμα στο Παπανδρέου και τον αποκαλεί “Γιωργάκη” μας ενημερώνει ο καλός μου φίλος Mediakias στο blog του.

Φαίνεται δεν έχουν μάθει ακόμη το «Τζέφρυ»...

«Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη» θα οδηγηθούμε με μία πιθανή φοροεπιδρομή

Του Ι. Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

(αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Τα Νέα» 4/2/2010, και τη στήλη «Εμπιστευτικά»)

ΠΕΡΑΣΕ Η πρώτη κρυάδα; Άντε να δούμε τι θα γίνει και με τη δεύτερη. Διότι από εβδομάδα πιάνουμε το φορολογικό.

ΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ καλά τον Παπανδρέου, η κυβέρνηση θεωρεί ότι το φορολογικό είναι μέρος του συνολικού πακέτου. Πολύ σωστά. Και ότι αυτό το φορολογικό είναι που θα κάνει το συνολικό πακέτο «πιο δίκαιο». Σωστό και αυτό.

ΑΛΛΑ ΥΠΟ μία προϋπόθεση: ότι η αύξηση των φορολογικών βαρών δεν θα αφορά μόνο εκείνους που πληρώνουν περισσότερα, αλλά κυρίως αυτούς που δεν πληρώνουν τίποτα! Και όλα όσα ακούω περί φορολογικών συντελεστών, απλώς επιβαρύνουν όσους πληρώνουν ήδη. Δηλαδή, τους μισθωτούς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, τα μεσαία στρώματα που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας.

ΕΔΩ, Η αντιπολίτευση έχει δίκιο: να κυνηγηθεί η φοροδιαφυγή ναι, αλλά χωρίς φοροεπιδρομή... Όχι για λόγους κοινωνικής μεγαλοψυχίας αλλά για λόγους οικονομικής σκοπιμότητας.

ΔΙΟΤΙ ΑΝ επιβαρυνθούν και άλλο οι μισθωτοί, αν κυνηγηθούν οι άνθρωποι που καταγράφουν ήδη εισοδηματικές απώλειες και κουβαλάνε ήδη φορολογικά βάρη, τι θα συμβεί; Θα στραγγαλιστεί η ιδιωτική κατανάλωση. Η χώρα θα βυθιστεί περισσότερο στην ύφεση. Και από τη Σκύλλα θα πέσουμε στη Χάρυβδη.

ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ότι αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Και ότι πολλές κυβερνήσεις έως τώρα προτίμησαν να επιβαρύνουν όσους έχουν στο χέρι, παρά να κυνηγήσουν εκείνους που δεν ξέρουν πώς να τους πιάσουν. Είναι εύκολο, ίσως και πολιτικά πιο βολικό. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος, όμως, ότι είναι δίκαιο και αποτελεσματικό.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ δικαιοσύνης, μάλλον δυσκολεύομαι να χρίσω «έχοντες και κατέχοντες» όσους βγάζουν τριάντα ή σαράντα χιλιάδες ευρώ τον χρόνο (μιλάμε για δυόμισι, τρεις χιλιάδες ευρώ τον μήνα!...) επειδή δεν μπορούν να τα κρύψουν ή επειδή κάποιοι άλλοι βγάζουν λιγότερα.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ αποτελεσματικότητας, έχει αποδειχθεί ότι η ύφεση δεν αντιμετωπίζεται με αύξηση των φόρων, διότι η αύξηση των φόρων οδηγεί κατά κανόνα σε μεγαλύτερη ύφεση. Κινδυνεύουμε να μειώσουμε προσωρινά το έλλειμμα, αλλά να εκτοξεύσουμε στα ύψη την ανεργία.

ΚΑΙ ΕΔΩ, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται το ζουμί της υπόθεσης. Όλοι συμφωνούμε ότι το συνολικό πακέτο των μέτρων πρέπει να είναι δίκαιο. Καμία αντίρρηση. Επιμένω όμως ότι πρέπει να είναι και αποτελεσματικό. Για δύο λόγους:

ΠΡΩΤΟΝ, επειδή το ζητούμενο είναι να βγει η χώρα από την κρίση και όχι να πέσει από τη μια κρίση στην άλλη.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, επειδή αν αποδειχθεί ότι τα μέτρα δεν είναι αποτελεσματικά, τότε θα χρειαστούν και άλλα μέτρα που θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την ήδη επιβαρυμένη κοινωνία μας.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ θα είναι το πιο άδικο από όλα!

Η αντιστροφή των λεγόμενων «δύο τρίτων» φέρνει κοινωνική έκρηξη

Του ΙΩΑΝΝΗ Γ. ΜΟΙΡΑ

(αναδημοσίευση από το blog «Κοινή Μοίρα»)

Οι Βρυξέλλες απαιτούν να ρυθμίσουμε τα δημοσιονομικά μας, χωρίς να ενδιαφέρονται ποιοι θα υποστούν το βάρος των μέτρων. Δικαίως! Τι τους νοιάζει τους ευρωτεχνοκράτες ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό; Για αυτό όμως δεν υπάρχουν οι εθνικές κυβερνήσεις, τα εθνικά κοινοβούλια και τα εθνικά κόμματα;

Στη δική μας περίπτωση, τα δύο μεγάλα κυβερνητικά κόμματα, κρίνουν πως τα περιοριστικά μέτρα, υπό τη μορφή περικοπών σε μισθούς και επιδόματα και αυξήσεων σε έμμεσους φόρους πάνω σε βασικά είδη καταναλωτικής ανάγκης, πρέπει να έχουν ως αποδέκτες τους Έλληνες της μεσαίας τάξης και ειδικότερα τους μισθωτούς.

Υπό αυτή τη λογική όμως κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε κοινωνία των δύο τρίτων, αλλά σε μία αντίστροφη εκδοχή από εκείνη την οποία γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Περί τα τέλη της προηγούμενης περιόδου διακυβέρνησης ΠαΣοΚ, σχεδόν ένα τρίτο της κοινωνίας μας είχε καταλήξει να είναι οι κλασσικοί φτωχοί μαζί με τους νεόφτωχους της Σοφοκλέους, ενώ τα άλλα δύο τρίτα μπορούσαν να ζήσουν όχι απαραιτήτως με κάποια άνεση, ή πολυτέλεια, αλλά τουλάχιστον με αξιοπρέπεια.

Τώρα, με τα νέα μέτρα, τα δύο τρίτα του πληθυσμού θα φτάσουν κάτω, ή έστω οριακά πάνω από τα όρια της φτώχειας.

Δεν αποκλείεται οι πολίτες να ένιωθαν την ανάγκη να συμβιβαστούν με την κατάσταση όπως θέλησε να την παρουσιάσει ο πρωθυπουργός. Αρκεί βέβαια να έβλεπαν ότι πρώτοι καλούνται να καταβάλουν το μέρισμα κόστους και ευθύνης που τους αναλογεί, το κεφάλαιο και η ανώτερη αστική τάξη.

Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν ισχύει.

Αντιθέτως, επιδεικνύεται από τους κεντρικούς συντελεστές του πολιτικού μας συστήματος μία προκλητική τάση προστασίας των κερδών, των πλουτών, σε ορισμένες περιπτώσεις και των παρανομιών των ολίγων.

Η απότομη ανατροπή των οικονομικοικοινωνικών συσχετισμών και το αίσθημα αδικίας που νιώθει το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη αύξηση της ανεργίας και την επιδείνωση του μεταναστευτικού, πρόκειται να προκαλέσουν μία εκρηκτική κατάσταση στην Ελλάδα για φέτος και για τα προσεχή έτη.

Αν δεν αποφασίσουν οι κεντρικοί συντελεστές του πολιτικού μας συστήματος μία ριζική αλλαγή φιλοσοφίας στον καταμερισμό βαρών σε τούτη τη συγκυρία αλλά και γενικότερα, τότε θα φτάσουμε στο σημείο ο καυτός Δεκέμβρης του 2008 να μοιάζει με μία ρομαντική σύναξη débutantes.

(Πίνακας: "Depression's Mirror" από τον D Lane Taylor)